Husky syberyjski - pies przywiązany do właściciela
Husky syberyjski to pies radosny i chętny do kontaktu z człowiekiem. Przez swoje przywiązanie do właściciela, doskonale sprawdza się jako pies rodzinny. W genach zapisane ma życie w stadzie, przez co najlepiej czuje się w towarzystwie najbliższych. Źle znoszą samotność, dlatego nie powinny na długo zostawać same. Husky posiadają niespożyte pokłady energii, którym czasem trudno sprostać. Wyróżniają się także dużą inteligencją.
Nie nadają się na psa stróżującego, chociaż często za takiego są uważane. Szybko się uczą, a przy tym są chętne do podejmowania nowych wyzwań. Psy te cechuje niezależność i mocny instynkt łowiecki, dlatego na spacerze należy zwracać szczególną uwagę na otoczenie, zwłaszcza, kiedy są spuszczone ze smyczy.
Psy należą do grupy szpiców i psów w typie pierwotnym, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów zaprzęgowych. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących. Typ wilkowaty. Pies wykazuje szereg podobnych do wilków zachowań, jak na przykład wycie zamiast szczekania. Dzięki temu nie jest hałaśliwy, jednak pozostawiony sam potrafi dać o sobie znać godzinami wyjąc.
Współcześnie husky syberyjski jest wykorzystywany, tak jak i dawniej, jako pies zaprzęgowy, także jako pies rodzinny.
Husky syberyjski to pies niezależny, nie lubiący się podporządkowywać dlatego potrzebuje indywidualnego podejścia i odpowiedniego traktowania. Właściciel powinien uzbroić się w cierpliwość podczas szkoleń i zapewnić psu odpowiednią motywację w formie pochwał i smaczków. Mimo swojej niebywałej inteligencji, nie każdy Husky będzie wykonywał polecenia od razu. nawołując do siebie stado. Potrzebuje dużej dawki ruchu. Krótki spacer w ciągu dnia z pewnością nie wystarczy do spożytkowania jego energii. Niewystarczająca dawka aktywności w ciągu dnia mogą sprawić, że Husky zacznie wyładowywać energię niszcząc na przykład meble. W przypadku tej rasy bardzo wiele prawdy jest w powiedzeniu że Husky szczęśliwy to Husky zmęczony. Duża dawka ruchu na świeżym powietrzu to jest to, co potrzebują do szczęścia. Naturalnie ich ulubionym sportem są zaprzęgi, dlatego warto zwrócić uwagę czy w okolicy nie ma możliwości uprawiania tej aktywności.
Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych – Czukczów oraz Kamczadalów, Koriaków i Jukagirów.
Około 17 tysięcy lat temu wiele paleoazjatyckich plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.
Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar o masie około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160–180 km dziennie w szybkim tempie.
Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu „All Alaska Sweepstake” na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem „syberyjski szczur”. Zaprzęg owych „szczurów”, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw psów tej rasy. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.
Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim, gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Wystawiane w zawodach psich zaprzęgów robiły duże wrażenie, a rasa stawała się coraz popularniejsza. Doceniono ich niecodzienny wygląd i wytrzymałość. W 1930 roku Husky uznany został za odrębną rasę przez American Kennel Club. W Polsce Husky pojawiły się na początku lat 80-tych XX wieku i szybko zyskały wielu zwolenników.
Według podziału Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) Husky syberyjski należy do V grupy- szpice i psy w typie pierwotnym-nordyckie psy zaprzęgowe.
Norweski badacz Roald Amundsen (1872–1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety, wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA. Kiedy w latach 1950–1960 rozkwitła hodowla husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność oraz liczebność psów rasy Husky syberyjski w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego.
Źródło: niezalezna.pl
Wczytuję ocenę...
