Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Moskwa w zależności od sytuacji stosuje wobec Polski – czy to I Rzeczypospolitej, czy rozszarpanej w rozbiorach, czy odrodzonej po 1918 r., czy znów podbitej po 1944 r., czy dzisiejszej – dwie różne taktyki: grożenia lub przymilania się.
Dziś nieco szerzej o trzeciej już „Antywojennej konferencji”, którą w grudniu ubiegłego roku zorganizowała w Wilnie grupa opozycjonistów emigracyjnych pod nazwą Forum Wolnej Rosji. Najwięcej emocji wzbudziła dysputa „Wina Rosji”, którą z inicjatywy znanego pisarza Wiktora Jerofiejewa odbył z nim szef Forum, słynny szachista Garri Kasparow.
W jednej z najpiękniejszych polskich kolęd pióra Franciszka Karpińskiego, zbudowanej na surrealistycznych oksymoronach – „Ogień krzepnie, blask ciemnieje,/Ma granice Nieskończony” – już pierwsze słowa ustawiają sens tego hymnu: „Bóg się rodzi – moc truchleje”. Każda moc niezrodzona z Ducha. Przeminęły potężne imperia z czasów Jezusa, ślad nie pozostał po następnych – w proch się obróci i dzisiejsze imperium zła.
„Rosyjski niedźwiedź zdolny jest do wszystkiego, gdy myśli, że inne zwierzęta w lesie nie są zdolne do niczego… Zachód nie potrafi się zdobyć na jedyną politykę, która by osiągnęła dwa cele jednocześnie: zabezpieczenie pokoju i zachowanie własnej godności. Na pychę samodzierżcy Zachód odpowiada znakami, które ów interpretuje jako tchórzliwość. Gdyby mocarstwa zachodnie od samego początku przemawiały męskim językiem, odpowiadającym ich faktycznej potędze militarnej i ekonomicznej oraz ich odpowiedzialności za pokój, gdyby od razu pokazały, że jego nadymanie się i zastraszanie innych nie robią na nich wrażenia, to car nie tylko natychmiast zaniechałby wszystkich swych agresywnych zamiarów, ale i odczułby wobec owych mocarstw inne uczucie niż pogardę, która obecnie gości w jego sercu”.
Różnice między katolicyzmem a prawosławiem nie sprowadzają się do używanych kalendarzy, choć i to ma znaczenie. Większość Polaków pozostaje w błędnym przekonaniu o największej na świecie liczbie prawosławnych wiernych w Rosji, podczas gdy liczono ich wraz z podległymi Moskwie parafiami ukraińskimi, dziś gwałtownie topniejącymi na korzyść nowej autokefalicznej Prawosławnej Cerkwi Ukrainy. Jej zwierzchnik, metropolita Epifaniusz, wykonał ostatnio piękny gest symboliczny – uwolniona przez patriarchę ekumenicznego Bartłomieja z zależności od Patriarchatu Moskiewskiego Cerkiew będzie świętowała najbliższe Boże Narodzenie 25 grudnia, tak jak katolicy na całym świecie, ale i np. mająca wielowiekową tradycję Cerkiew Prawosławna Grecji.
Z taką tezą wystąpił patriarcha ekumeniczny Bartłomiej 10 grudnia na zorganizowanej w Abu-Zabi przez szefa Francuskiego Instytutu Stosunków Międzynarodowych prof. Thierry Montbrialle corocznej konferencji z udziałem wybitnych politologów i dyplomatów z całego świata. I na tym forum honorowy zwierzchnik prawosławia obszernie uzasadnił, dlaczego Rosyjska Cerkiew Prawosławna „stała się bazą ideologii reżimu putinowskiego”, a głosząc od ołtarza „Russkij mir”, wpadła w herezję etnotrybalizmu, czyli stawiania własnego narodu ponad innymi.
Kto przeżył stan wojenny jako osoba już świadoma – a ja miałem wówczas 23 lata – niechętnie wraca do tych podłych czasów, w świadomości społecznej skutecznie zakłamywanych latami przez sprawców tej tragedii i ich kamratów niby z przeciwnej strony, jak różne michnikoidy. Z PRL zostały zabawne szyderstwa Barei, z Solidarności jej piękne godło i pieśń Jana Pietrzaka oraz pogardliwy „styropian”. Czy stan wojenny ma się dziś sprowadzać do obrazka z kultowej fotografii Chrisa Niedenthala – kina Moskwa z afiszem słynnego filmu Coppoli?
Komentatorzy wojskowi opisują obecną sytuację na frontach Ukrainy jako chwilowy zastój, przygotowywanie się obu stron do dalszych działań. Siły Zbrojne Ukrainy łupią Moskali, ci się stopniowo wycofują z zajętych terenów, mszcząc się morderstwami na ludności cywilnej i ostrzałami miast. I tak to będzie trwać, nie wiadomo jak długo jeszcze. A jeśli wcale nie tak? W polityce i wojnach działa też faktor X, nagle i niespodziewanie zmieniający całkowicie sytuację…
Gen. Ben Hodges, były dowódca naczelny sił USA w Europie (2014-17) a obecnie ceniony ekspert wojskowy, występując 6 grudnia w The Jamestown Foundation na briefingu zatytułowanym „After Kherson: an Assessment of Ukraine's Successful Counter-Offensive” potwierdził zdanie, jakie wyraziłem w piątkowym felietonie: obecna sytuacja na froncie to nie jest żaden „zastój”, ani „oczekiwanie na pogodę”, ale „tworzenie warunków”.
Rosyjskie pocztówki noworoczne (Bożego Narodzenia superchrześcijański narod bogonosiec w istocie nie obchodzi) życzą odbiorcom „szczęścia i powodzenia w nowym roku” pod choinką w kształcie złowrogiej litery „Z”, symbolu zezwierzęcenia bojców Moskwy na Ukrainie, ozdobioną napisem: „Niech wszystko będzie Z”. Starszym z nas kojarzy się to ze słynną sowiecką piosenką „Pust’ wsiegda budiet sołnce”, nagrodzoną na Międzynarodowym Festiwalu w Sopocie w 1963 r. pierwszym miejscem jako symbol powszechnie znanego pokojowego ducha „ludzi radzieckich”. Obłuda od samego początku istnienia Moskowii była jej międzynarodowym znakiem firmowym, wręcz brandem.
Ciekawym aspektem wojny na Ukrainie jest zmiana mentalna jej mieszkańców, wręcz odwrócenie o 180 stopni stosunku do dwóch wielkich sąsiadów – Moskowii i Rzeczypospolitej. Dotyczy to i przeszłości, i chwili bieżącej, a nawet przyszłości po – zwycięskim rzecz jasna! - zakończeniu wojny.
Etatowy tytan myśli „Wyborczej” był łaskaw zająć się moim filmem o Lechu Kaczyńskim i Gruzji…, zanim on powstał! Co prawda sam się kokieteryjnie zastrzegał: „Zdaję sobie sprawę, że pisanie o filmie, którego się nie widziało, jest zadaniem ryzykownym, a pisanie o filmie, który jeszcze nie powstał, przekracza granice brawury. W tym przypadku trudno się jednak powstrzymać”. Nie wiem, co sprawia, że „trudno się powstrzymać” od wykonania roboty literackiego cyngla, zapewne owa opiewana przez jego mentorkę-noblistkę „Nienawiść”. Do realizujących konkretne idee konkretnych ludzi.
Gdy po kilku latach nieobecności przybyłem do Gruzji, kraj powitał nas piękną słoneczną pogodą i jak zawsze wielką życzliwością. Jednakże już po krótkim pobycie wyczuwa się jakąś nieznaną dotychczas niezbyt pogodną atmosferę.
Jeden z najbliższych współpracowników ulubieńca Zachodu – Aleksieja Nawalnego, szef jego kampanii prezydenckiej w 2018 r. Leonid Wołkow, też wielki demokrata jak jego protektor, ostatnio zadziwił wielu postawionym publicznie pytaniem: „Czy Zachód zgodzi się po wojnie wprowadzić Plan Marshalla nie tylko dla Ukrainy, ale i dla Rosji? Jest on potrzebny, aby znów nie było tego poczucia niesprawiedliwości, a żeby było poczucie wdzięczności i chęć ponownego ustanowienia stosunków”.
Drodzy Czytelnicy, troszkę Was pomęczę relacjami ze zdjęć do mojego nowego filmu o Lechu Kaczyńskim i Gruzji. Być może pamiętacie, że z zawodu jestem reżyserem i mam na koncie kilkadziesiąt dokumentów o tematyce głównie historycznej. Ten, do którego właśnie zacząłem zdjęcia w Tbilisi, nie miał łatwej drogi: najpierw życzliwi koledzy, szefowie grup eksperckich Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej wypowiedzieli się przeciw jego dofinansowaniu, a potem na 2 lata wszystkie prace sparaliżowała korona-pandemia.
Tak rzekł doradca prezydenta Ukrainy, Ołeksyj Arestowicz. A ja podziwiam chichot historii – 30 lat po obu stronach granicy walczyliśmy o polsko-ukraińskie pojednanie, lecz było to w najlepszym razie „Trudne braterstwo”, jak tytuł mojego filmu o sojuszu Piłsudski–Petlura, a tu w pół roku wbrew swym intencjom wszystko załatwił wróg Moskal!
Na tle wywołanego wojną światowego kryzysu energetycznego niezauważalnie przeszły w naszych mediach dwie, a może i trzy ważne dla Rosji rocznice. Wprawdzie świętowanie 4 listopada Dnia Jedności Narodowej zastąpiło obchody 7 listopada czyli dorwania się bolszewików do władzy, ale nie wiadomo, czy nie ważniejsza była zapomniana nawet w ojczyźnie 120 rocznica przypadająca tegoż 7 listopada, tyle że nie 1917 a 1902 r., gdy w mieście Tuła otworzono pierwszą w Rosji podstawową jednostkę kształtowania kultury ludu-bogonośca – izbę wytrzeźwień.
„Święta miłości kochanej Ojczyzny, / Czują cię tylko umysły poczciwe” – pisał, widząc rozbiory, biskup Krasicki, a ja i dziś to potwierdzam w przeddzień Narodowego Święta Niepodległości Polski. Za komuny te wielce niepoczciwe umysły wysyłały na nas, gromadzących się na mszy w katedrze, hordy milicji i reszta obchodów polegała na ganianiu się z gliniarzami blokującymi dostęp do Grobu Nieznanego Żołnierza. Dziś już nam nie wyrywają polskich flag, ale nadal je opluwają...
Pomnik Dzierżyńskiego na placu o złowrogo się kojarzącej nazwie Łubianka został zdemontowany spontanicznie 22 sierpnia 1991 r. w trakcie manifestacji po klęsce puczu Janajewa, lecz ówczesny „demokratyczny” Jelcyn to usankcjonował. Ale pod koniec tejże dekady, zabezpieczając korupcyjne interesy rodzinki, wyznaczył na swego następcę byłego pułkownika KGB. Ten też rżnął przed Zachodem demokratę, póki nie stwierdził, że już nie musi, bo skoro przełknęli ludobójstwo rosyjskie w Czeczenii, inwazję na Gruzję i aneksję Krymu, to można podbić całą Ukrainę.
W czasach politycznej poprawności aż strach przypomnieć stare westerny, skąd pochodzi znane powiedzonko: „Dobry Indianin to martwy Indianin!”. Jednak miało ono konkretny historyczny kontekst. Kiedy Hollywoodowi się odmieniło i zaczęto najpierw pokazywać „dobrych Indian”, którzy marzyli wcale nie o skalpowaniu bladych twarzy a o pokojowej koegzystencji, natychmiast też zaroiło się na ekranie od „dobrych Niemców”.