Aresztowany 8 maja 1947 roku przez UB, Witold Pilecki znalazł się w więzieniu mokotowskim na ulicy Rakowieckiej, gdzie przeszedł brutalne, wielomiesięczne śledztwo. W pokazowym procesie skazano go na karę śmierci za „działalność szpiegowską” na rzecz gen. Andersa. Prośby o ułaskawienie kierowane do ówczesnego prezydenta Bieruta pozostały bez odpowiedzi.
Postać Witolda Pileckiego jest symbolem niezłomnej walki przeciwko dwóm totalitaryzmom – komunistycznemu i nazistowskiemu. Przeniknął na ochotnika do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz, by zorganizować tam działalność konspiracyjną i dostarczyć informacje wywiadowcze na zewnątrz. Blisko trzyletni pobyt w obozie zaowocował zgromadzeniem i przekazaniem bezcennych danych o niemieckiej machinie Zagłady: komorach gazowych i krematoriach, o których Pilecki raportował w wiadomościach wysyłanych z obozu, a po udanej ucieczce także osobiście. W 1944 roku wziął udział w Powstaniu Warszawskim, następnie trafił do niewoli, po uwolnieniu znalazł się we Włoszech w II. Korpusie Polskim gen. Władysława Andersa, na którego rozkaz powrócił do Polski. W opanowanym przez komunistów kraju Pilecki miał za zadanie zbieranie informacji o działalności reżimu.
Aresztowany 8 maja 1947 roku przez UB, Witold Pilecki znalazł się w więzieniu mokotowskim na ulicy Rakowieckiej,
Został zamordowany strzałem w tył głowy w więzieniu na Rakowieckiej 25 maja 1948 roku o godzinie 21.30. Miejsce pochówku, mimo intensywnych poszukiwań prowadzonych przez IPN, nie jest znane do dziś. Witold Pilecki osierocił dwoje dzieci: Andrzeja i Zofię. Oficjalna historia PRL usiłowała wymazać jego postać z pamięci Polaków.
Dziś na stronie internetowej www.instytutpileckiego.pl i na facebooku Instytutu Pileckiego można odsłuchać audycję zainspirowaną niepublikowanym nagraniem wspomnień Marii Pileckiej – żony Rotmistrza, pochodzącym z archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau. Fragmenty oryginalnego materiału zostały wzbogacone współczesnymi wypowiedziami przedstawicieli Rodziny Pileckich, dotyczącymi ich osobistych wspomnień i postrzegania pamięci o Rotmistrzu.