Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Rafał Trzaskowski przejdzie do historii polskiej polityki jako ten, któremu Warszawa powiedziała: „nie!”. I nie chodzi o wilanowski elektorat, bo ten liberałom pozostanie wierny chyba na zawsze, nawet tonąc w śmieciach i stojąc w korkach.
Opozycja chwyta się każdej okazji, by szkodzić rządowi Zjednoczonej Prawicy. Choć coraz częściej wiąże się to z rosnącymi kosztami dla Polski. Tak jest też w przypadku reprywatyzacji. A ściślej – sejmowej nowelizacji Kodeksu postępowania administracyjnego, która stanowi, że po upływie 30 lat od wydania decyzji administracyjnej niemożliwe będzie wszczęcie postępowania w celu jej zakwestionowania, np. w sprawie odebranego przed laty mienia.
Wczorajsze sceny zatopionego Poznania i podtopionego Krakowa w jednych budzą smutek, w wyobraźni innych zmieniają się w śmieszne memy. Bliżej mi do tych pierwszych.
Zapowiadany coraz głośniej powrót Donalda Tuska do krajowej polityki na nowo ożywia nadzieje zwolenników Platformy Obywatelskiej. Gdyby tak się stało, najprawdopodobniej znacznie ostygłby zapał liberalnych mediów do politycznego hubu Michała Koboski i Szymona Hołowni. Nie jest dla nikogo tajemnicą, że ich projekt może być skuteczny tylko bez silnego lidera w Platformie. Sieci wpływów i możliwości, jakimi dysponuje Tusk, zdecydowanie przewyższają potencjał pomysłodawców Polski 2050.
Wygrana Konrada Fijołka w Rzeszowie wzbudziła po prawej stronie nastroje iście sportowe. Mniej liczni wciąż wołają coś w stylu: „Nic się nie stało, Polacy, nic się nie stało”. Inni popadli w minorowe nastroje, mówią o popłochu i rychłym końcu Prawa i Sprawiedliwości (szerzej: Zjednoczonej Prawicy).
Pandemia, jak wiele złożonych zjawisk, daleko wykracza poza problem zakażeń i zgonów na COVID-19. Była, jest i pewnie jeszcze przez jakiś czas będzie skomplikowanym problemem społecznym. Myślę, że możemy mówić o ukrytych kosztach pandemii, potencjalnie niebezpiecznych zarówno indywidualnie, jak i społecznie.
Niewiele znam tak obrazoburczych polskich książek, jak „Wieszanie” Jarosława Marka Rymkiewicza. Być może bez skrupulatnej bezwzględności, dystansu i zawziętości tego eseju nie byłoby rządów Prawa i Sprawiedliwości rozpoczętych w 2015 r.
W środę premier Mateusz Morawiecki przedstawił 10 projektów na 100 dni w ramach Polskiego Ładu. Są wśród nich podniesienie kwoty wolnej od podatku do 30 tys. zł, wyższe emerytury na rękę, zniesienie limitów do lekarzy specjalistów, tzw. dom bez formalności i Rodzinny Kapitał Opiekuńczy (12 tys. zł na drugie i kolejne dziecko w wieku 1–3 lat).
Tajemnicą poliszynela jest, że niejeden projekt polityczny w Polsce wspierany jest finansowo przez niemieckie fundacje, niekiedy przybudówki partii politycznych.
Przy okazji lektury „Rymkiewicza. Genealogii” Joanny Lichockiej odświeżyłem sobie „Wieszanie” wybitnego poety i pisarza. To, co z miejsca przygnębia, to rosyjskie łapówki dla króla, duchownych, oficjeli.
Rozważania, czy Polski Ład to program polityczny partii szykującej się do kolejnych zwycięstw wyborczych, czy może program społeczno-gospodarczy na popandemiczne czasy, nie mają większego sensu. Jedno nie wyklucza drugiego. I świetnie zdają sobie z tego sprawę rządzący.
Natura nie znosi próżni. Tylko tym chyba da się wyjaśnić próbę powrotu Bronisława Komorowskiego do polityki. Na całe szczęście w tym momencie to nie Rzeczpospolita, ale Platforma Obywatelska przypomina postaw czerwonego sukna, za który – każdy w swoją stronę – próbują ciągnąć opozycyjni politycy. Sojusz Komorowskiego z Koalicją Polską to klasyczny alians słabych z jeszcze słabszym.
Jedna z najgłośniejszych politologicznych i publicystycznych tez III RP głosi, że Prawo i Sprawiedliwość nie istnieje bez Platformy Obywatelskiej, a PO bez PiS. Dokonujący się właśnie polityczny rozbiór partii Donalda Tuska, Grzegorza Schetyny i Borysa Budki pokazuje całą fałszywość tej tezy.
PO i zaprzyjaźnione z nią media już nie udają, że mają jakikolwiek dobry pomysł na Polskę. Chodzi im tylko o partykularne, małe interesy. Wściekłość, jaką wzbudziły w Platformie pomyślne negocjacje między Mateuszem Morawieckim a Lewicą, ma głęboką przyczynę.
W Polsce niepełnosprawność nie jest przesłanką do priorytetowych szczepień. Tymczasem niepełnosprawność intelektualna – wskazują na to dane międzynarodowe – to drugi po podeszłym wieku czynnik podwyższonego ryzyka ciężkiego przebiegu i zgonu w przypadku COVID-19. Mimo apeli środowiska opiekunów osób niepełnosprawnych i organizacji III sektora rząd nie chce zdecydować się na ułatwienie im szczepień. To wielki dramat tych rodzin, bo brak szczepień bardzo często równa się długotrwałemu brakowi rehabilitacji. Ale kontekst jest szerszy.
Polska polityka przypomina równanie z coraz większą liczbą niewiadomych. Niepewność widać i po stronie Zjednoczonej Prawicy, i w szeregach lewicowo-liberalnej opozycji. Ale najważniejsza jest niepewność zwykłych ludzi.
Ziarna smoleńskiej pamięci trafiły między chwasty, kąkole i na urodzajną glebę. Tak było z każdą polską tragedią przez wieki – w jednych klęski naszego państwa i narodu budziły zadumę, zdolność myśli i wolę czynu dla naprawy Rzeczypospolitej. Innych skłaniały do szyderstw, rozpaczy i zaprzaństwa.
Zdumiał mnie hejt na Krzysztofa Krawczyka po jego śmierci. Rzecz jasna, więcej było smutku i żałoby, ale w pewnych rejonach mediów klasycznych i społecznościowych pojawiło się bulgoczące bagienko, w którym próbowano unurzać zmarłego. Najpierw pomyślałem – bzdura, totalna nisza. Ale sprawie tekst poświęcił nawet dziennikarz muzyczny, współpracujący z „Gazetą Wyborczą” Jarek Szubrycht – mocno się hejtowi przeciwstawiając.
Szymon Hołownia i Michał Kobosko próbują zagadać szczepionkowy blamaż. Pisałem niedawno w „Codziennej”, że Hołowni bardzo się spieszy do przyspieszonych wyborów, bo okno możliwości prędzej czy później zacznie się przed nim zamykać. Być może właśnie to się dzieje. A przecież Hołownia mógł sprawę rozegrać zupełnie inaczej. Mógł przyznać, że szczepienia czterdziestolatków to nie taki zły pomysł rządu. I się zaszczepić.
W Warszawie huczy, że w budynkach ambasady Korei Północnej odbywają się nielegalne „covid party”. Ale zjawisko musi być naprawdę szerokie, skoro Kajetan Łukomski, muzyk i dziennikarz radiowy, zdecydował się przerwać zmowę milczenia i w mediach społecznościowych opublikował przed weekendem wpis o nielegalnych imprezach z DJ-ami.