Wsparcie dla mediów Strefy Wolnego Słowa jest niezmiernie ważne! Razem ratujmy niezależne media!
Wspieram TERAZ »
Filip Blazejowski/Gazeta Polska
Dorota Kania odpowiada publicyście „Gazety Wyborczej”. Wojciech Maziarski napisał, że chętnie wypełni dziurę po Żakowskim na okładce „Resortowych dzieci”. - Kolejka chętnych jest długa i zmartwię red. Wojciecha Maziarskiego: ma przed sobą bardzo długi czas oczekiwania - odpowiada współautorka książki.
Po sukcesie bestsellera „Resortowe dzieci. Media” dziennikarze z prorządowych mediów chcieliby się znaleźć na okładce książki, której jestem współautorką. Kolejka chętnych jest długa i zmartwię red. Wojciecha Maziarskiego: ma przed sobą bardzo długo czas oczekiwania, podobnie jak inni pięciorzędni dziennikarze. Nie wystarczy podlizywać się rządzącej partii jednocześnie knajacko krytykując opozycję. Długa droga przed panem i nie ma pan żadnej gwarancji, że doprowadzi ona pana do upragnionego celu.
Nie skorzystam z pańskiej oferty dotyczącej pożyczki – srebrniki mnie nie interesują. Ale na pewno z tej propozycji chętnie skorzystają pana koledzy ( np. Wojtek Czuchnowski) z redakcji „Gazety Wyborczej” , która pana przygarnęła.
Odpisuje dopiero teraz, bo: „GW” z zasady nie czytam – pana tekst przesłano mi w mailu.
Bez szacunku
Dorota Kania
PS. Szanowni Państwo, miałam zaszczyt poznać Pana Jacka Maziarskiego (ojca Wojciecha) i z nim współpracować. Był to jeden z najuczciwszych i prawych ludzi, z którymi się w życiu zetknęłam. To co wypisuje o nim Jego syn świadczy jedynie o poziomie tego ostatniego. Nie trzeba tego robić, panie Wojciechu, wystarczająco udowodnił już pan swoją lojalność wobec klanu z Czerskiej. Już pana nie wyrzucą. Pozostawią jedynie w tym miejscu, gdzie pan jest.
Przedstawiamy fragmenty z komentarza redaktora Wojciecha Maziarskiego:
Moje dotychczasowe dokonania dowodzą, że prośba o umieszczenie mnie w okładkowym gronie nie jest uzurpacją. W przeszłości wielokrotnie wyrażałem brak wiary, że to był zamach, oraz brak przekonania, że Lech Kaczyński był największym prezydentem tysiąclecia. W dodatku publicznie śmiałem się z Antoniego Macierewicza, insynuując, że jest osobą niezrównoważoną.
Moja matka Ewa pracowała w takich reżimowych periodykach, jak miesięcznik Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego "Gościniec", organ związków zawodowych "Głos Pracy" czy tygodnik "Przegląd Techniczny".
Mój ojciec Jacek aż do ogłoszenia stanu wojennego pozostawał na usługach antypolskiej dyktatury, pisując w "Dzienniku Zachodnim" oraz w tygodnikach "Kultura" i "Polityka".
Źródło: niezalezna.pl
Po sukcesie bestsellera „Resortowe dzieci. Media” dziennikarze z prorządowych mediów chcieliby się znaleźć na okładce książki, której jestem współautorką. Kolejka chętnych jest długa i zmartwię red. Wojciecha Maziarskiego: ma przed sobą bardzo długo czas oczekiwania, podobnie jak inni pięciorzędni dziennikarze. Nie wystarczy podlizywać się rządzącej partii jednocześnie knajacko krytykując opozycję. Długa droga przed panem i nie ma pan żadnej gwarancji, że doprowadzi ona pana do upragnionego celu.
Nie skorzystam z pańskiej oferty dotyczącej pożyczki – srebrniki mnie nie interesują. Ale na pewno z tej propozycji chętnie skorzystają pana koledzy ( np. Wojtek Czuchnowski) z redakcji „Gazety Wyborczej” , która pana przygarnęła.
Odpisuje dopiero teraz, bo: „GW” z zasady nie czytam – pana tekst przesłano mi w mailu.
Bez szacunku
Dorota Kania
PS. Szanowni Państwo, miałam zaszczyt poznać Pana Jacka Maziarskiego (ojca Wojciecha) i z nim współpracować. Był to jeden z najuczciwszych i prawych ludzi, z którymi się w życiu zetknęłam. To co wypisuje o nim Jego syn świadczy jedynie o poziomie tego ostatniego. Nie trzeba tego robić, panie Wojciechu, wystarczająco udowodnił już pan swoją lojalność wobec klanu z Czerskiej. Już pana nie wyrzucą. Pozostawią jedynie w tym miejscu, gdzie pan jest.
Przedstawiamy fragmenty z komentarza redaktora Wojciecha Maziarskiego:
Moje dotychczasowe dokonania dowodzą, że prośba o umieszczenie mnie w okładkowym gronie nie jest uzurpacją. W przeszłości wielokrotnie wyrażałem brak wiary, że to był zamach, oraz brak przekonania, że Lech Kaczyński był największym prezydentem tysiąclecia. W dodatku publicznie śmiałem się z Antoniego Macierewicza, insynuując, że jest osobą niezrównoważoną.
Moja matka Ewa pracowała w takich reżimowych periodykach, jak miesięcznik Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego "Gościniec", organ związków zawodowych "Głos Pracy" czy tygodnik "Przegląd Techniczny".
Mój ojciec Jacek aż do ogłoszenia stanu wojennego pozostawał na usługach antypolskiej dyktatury, pisując w "Dzienniku Zachodnim" oraz w tygodnikach "Kultura" i "Polityka".
Źródło: niezalezna.pl
Zobacz więcej
Niezależna TOP
