Emocjonalny Ciamajdan
Na zaproszenie posłanki Scheuring-Wielgus w Sejmie pojawiły się matki z pełnoletnimi niepełnosprawnymi dziećmi. Komu znajomość życia nie jest obca, ten wie doskonale, że taki zabieg na starcie naszpikowany jest fałszywym ładunkiem emocjonalnym uniemożliwiającym racjonalną rozmowę.
Z drugiej strony, znajomość życia podpowiada i to, że podobne sytuacje w polityce nie są czymś nadzwyczajnym. Każda partia wykorzystuje problemy społeczne i w zależności od tego, w jakiej występuje roli, władzy lub opozycji, rozgrywa protesty pod swoje potrzeby. Istnieją jednak granice działań politycznych, za którymi cynizm zamienia się w podłość albo komedię. W przypadku posłanki Scheuring-Wielgus i całej opozycji mamy do czynienia z jednym i drugim.
Politycy, celebryci i wyborcy, którzy popierali „czarne marsze”, domagali się aborcji dla „zlepka komórek”, kpili z „patologii” 500+ i obiecywali, że z tym się zrobi porządek, nagle z troską pochylili się nad niepełnosprawnymi i stanęli na czele ruchu socjalnego. Zbiera się na nudności, ale też trudno powstrzymać się od śmiechu. Z każdej tragedii można zrobić komedię i tak też uczynili „nowocześni” przy pomocy agresywnych celebrytek, udających zatroskane matki. Liderka tej grupy dosłownie na kolanie spisała „projekt ustawy” i zrobiła to dopiero po kilku dniach protestu. Wcześniej całym programem Iwony Hartwich było domaganie się spotkania ze wszystkimi czołowymi politykami partii rządzącej i prezydentem.
Spektakl ten miał przekonać widzów, że PiS po zlikwidowaniu złodziejstwa na VAT i przekazaniu 30 miliardów na programy społeczne, traktuje najbiedniejszych i potrzebujących tak samo, jak traktowała PO. I to jest puenta komedii wystawionej przez teatr „Emocjonalny Ciamajdan”.
Źródło:
