Jan Maria Rokita trafnie uchwycił istotę obecnej strategii Komisji Europejskiej wobec Polski. To polityka nakładania na nasz kraj znacznych sankcji finansowych, które mają wymusić zmianę rządów w Polsce. Na przykład kary finansowe w związku z absurdalnym wyrokiem TSUE nakazującym Polsce wyłączenie elektrowni Turów czy blokowanie wypłaty pieniędzy z KPO.
Zarządzane z Niemiec wydawnictwo, które kilka tygodni temu pozbyło się redaktora naczelnego „Newsweeka”, usiłuje tuszować sprawę. Tym razem usiłuje posłużyć się Państwową Inspekcją Pracy, która rzekomo nie dopatrzyła się nieprawidłowości, w tym mobbingu pracowników. PIP orzekła, że procedury antymobbingowe zadziałały prawidłowo – ogłosił RASP.
W kolejną rocznicę Powstania Warszawskiego widzimy miłe nam gesty przedstawicieli państwa niemieckiego. Pracownicy ambasady składają hołd ofiarom niemieckiego barbarzyństwa, część polityków w Berlinie wygłasza okolicznościowe formułki.
Wyzywanie najgrubszymi obelgami kobiet wychodzących ze spotkania z Jarosławem Kaczyńskim w Kórniku, uczenie dzieci przekleństw, wycie i plucie – to zachowania środowiska politycznego POstkomuny, jakie oglądamy od kilku dni. W Kórniku zaangażowani w rozróbę byli działacze samorządowi, kandydatka na posła totalnej opozycji, a zachwytom dał publicznie wyraz adwokat rodziny Tusków.
Szczucie ze strony Donalda Tuska i POstkomuny przynosi każdego dnia efekty. Lider PO od kilku tygodni testuje granicę agresji, jaką dopuszczają jego wyborcy. Sugerował już przemoc fizyczną – nie będzie potrzeba żadnych ustaw, wyprowadzimy go w kilku – taki był sens wypowiedzi na temat m.in. prezesa NBP.
To, co robią Donald Tusk i reszta POstkomuny oraz najbardziej zaangażowane po ich stronie media, jest wprost nawoływaniem do stosowania przemocy.
Nim burza rozpędziła festiwal Open’er, lansował się na nim Rafał Trzaskowski. Z mediów społecznościowych dowiemy się jednak, że tylko – jak się wyraził – „słuchał muzy”. Nie dowiemy się za to, czy wziął dla „muzy” urlop z pracy. Impreza zakończyła się skandalem nie z powodu wykorzystania jej do agitacji partyjnej, ale fatalnych błędów organizatorów podczas ewakuacji przed burzą tysięcy uczestników.
Nie bardzo chce mi się pisać o hejterach dla niepoznaki określanych dziennikarzami z największych portali prześcigających się w potępianiu Jarosława Kaczyńskiego za jego rzekomo „nienawistne” słowa na temat osób LGBT. Sygnał dali oczywiście politycy POstkomuny, a „zaprzyjaźnieni” dziennikarze powielili przekaz, ścigając się w komentowaniu w mediach społecznościowych.
Tak arcybiskup Marek Jędraszewski zakończył swoje kazanie podczas mszy św. na Wawelu z okazji urodzin Lecha i Jarosława Kaczyńskich. Te słowa o prezydencie, który poległ, pełniąc misję dla Polski, wzbudziły oczywiście wściekłość totalnej opozycji i totalnych mediów. Nie mniejszą furię wywołało odsłonięcie pomnika Lecha Kaczyńskiego w Tarnowie.
Machina propagandy postkomuny ile ma sił i środków, stara się przykryć kłopoty wizerunkowe szefostwa Platformy Obywatelskiej. Stąd na przykład tyle energii poświęcono wałkowaniu sprawy z Pacanowa, choć na miano matołka zdecydowanie zasłużył prezydent Warszawy.
To, co zawsze było niewątpliwym wyróżnikiem Prawa i Sprawiedliwości, to bezpośrednie kontakty i komunikacja z Polakami. To niezmienna zasada działania przy tworzeniu programu, przy wprowadzaniu reform, przy ich weryfikacji i ocenie skutków – pytamy Polaków. To właśnie na ostatniej konwencji zapowiedział Jarosław Kaczyński.
Rafał Trzaskowski jest szczery do bólu. Mam nadzieję, że Polska będzie miała ciągle kłopoty w zdobyciu należnych jej pieniędzy, obiecano mi to – w istocie to dał do zrozumienia swoją ostatnią wypowiedzią o „stawianiu dodatkowych warunków” przez Komisję Europejską w sprawie funduszy dla Polski. Politycy PO nie ukrywają, że rola współczesnej targowicy bardzo im odpowiada.
Wystąpienie prezydenta Andrzeja Dudy przed Werchowną Radą to wydarzenie bez precedensu. Prezydent Polski jest jedynym przywódcą, który przemawiał w ogarniętym wojną kraju, wobec pełnej sali deputowanych, i gwarantował wszelką pomoc w tej sprawiedliwej wojnie.
Zabawnie było patrzeć na miny polityków totalnej opozycji, gdy rozeszła się wieść, że może – i to błyskawicznie – dojść do wcześniejszych wyborów parlamentarnych. Ani PO, ani PSL żadnych wyborów nie chcą, wiedząc, że nie mają szans na ich wygranie i nawet – w przypadku PO – utrzymanie stanu posiadania.
Ciekawe rzeczy dzieją się w medialnym zapleczu totalnej opozycji – coraz częściej w platformerskich mediach padają słowa krytyki pod adresem Donalda Tuska i innych polityków tej partii. Z powodu doniesień ukraińskich służb specjalnych świat zastanawia się, czy w Rosji dokonuje się właśnie pałacowy przewrót, który ma odsunąć Putina od władzy.
To, co robią Niemcy wobec agresji Rosji na Ukrainie, bywa naprawdę szokujące. Nie mniej niż miotanie się totalnej opozycji.
Odtajnione notatki rządu Donalda Tuska, ukazujące nadskakiwanie Kremlowi kosztem strategicznych interesów polskiego państwa, mimo całej wiedzy o tej ekipie – szokują. Trzeba powiedzieć jasno: rządy PO i PSL, jak i prezydent z tego obozu, reprezentowały prorosyjską siłę w polskiej polityce.
Słabość UE wobec rosyjskiego barbarzyństwa widać każdego dnia – jak dotąd jest bezradna, gdy trzeba podjąć decyzję o zakazie kupowania rosyjskich ropy i gazu. Kompromitującej postawie rządów Austrii, Niemiec czy Francji towarzyszy oburzająca taktyka rządzącej w europarlamencie EPL i lewicy. Zorganizowanie debaty i podjęcie uchwały domagającej się karania Polski za rzekome łamanie praworządności, w czasie gdy nasz kraj jest najważniejszym państwem niosącym pomoc ofiarom wojny, jest już skandalem.
W mediach, tak tradycyjnych, jak i społecznościowych, mimo całego postępu technologicznego i nowych narzędzi przekazu w odniesieniu do Rosji tkwimy niejako w epoce breżniewowskiej. Wtedy też z okruchów informacji, obrazów, gestów i min, obecności lub nie na trybunie honorowej, odległości od „pierwszego” próbowano odczytać prawdę o tym, co się dzieje na szczytach władzy w Sowietach: w jakim stanie jest Breżniew i kto realnie rządzi. Dzisiaj dokładnie tak samo jak przed dekadami wnioskujemy o procesie sprawowania władzy w Rosji.
Historia dzieje się na naszych oczach. Próba zmiany architektury międzynarodowej przez Kreml spotkała się z heroiczną obroną Ukrainy i zdecydowaną reakcją części Zachodu. Kompromitacja Niemiec, które straciły – na szczęście! – możliwość przewodzenia Europie, dowodząc, że nie tylko swoją polityką sprowadziły na państwa europejskie śmiertelne zagrożenie, lecz także nie są w stanie, w obliczu zbrodni ludobójstwa dokonywanych przez barbarzyńców, zająć wobec nich jednoznacznej postawy.