W roku 1138 otrzymał je książę Henryk jako część ziemi lubelsko-sandomierskiej. Powstanie samej Szczurowej – wsi założonej na prawie niemieckim - datuje się na rok 1338.
Znaczący swój rozwój miejscowość zawdzięcza ostatnim właścicielom - Anastazji i Janowi Kępińskim, herbu Nesobia. To oni wybudowali obecny kościół i zespół plebański, pałac, kaplicę.
W skład gminy wchodzi Uście Solne historyczna miejscowość na prawym brzegu Raby, przy jej ujściu do Wisły. Miejskie prawo magdeburskie nadał Uściu Solnemu w 1360 roku król Kazimierz Wielki. Swą bogatą historię królewskie miasto zawdzięczało położeniu na szlaku solnym, biegnącym z Bochni do Gdańska. Jeszcze za czasów Kazimierza Wielkiego Uście Solne stanowiło podrzędztwo królewskie. Samo miasto i jego okolica zaopatrywały dwór królewski oraz zamek myśliwski w Niepołomicach w chleb, piwo i warzywa. Stąd wywodzili się liczni duchowni oraz studenci Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Od połowy XVII wieku miasto zaczęło podupadać. W roku 1934 odebrano Uściu Solnemu status miejski. Od 1975 roku stanowi jedną z miejscowości gminy Szczurowa. Mimo, że Uście Solne utraciło status miasta, tradycje miejskie nie zaginęły. Pieczołowicie pielęgnowane i pilnie strzeżone są zwyczaje cechowe i w sposób wyjątkowy eksponowane przy okazji kolejnych jubileuszy miejscowości. Takich jak chociażby 650. rocznica nadania Uściu Solnemu przywileju lokacyjnego.
Szczurowa uzyskała lokację miejską w 1785 roku, zdegradowana w 1933 roku. Była wsią biskupstwa krakowskiego w województwie sandomierskim w ostatniej ćwierci XVI wieku.
Obiekty wpisane do rejestru zabytków: kościół parafialny pw. św. Bartłomieja Apostoła z 1893 roku, projektu Jana Sas-Zubrzyckiego, dwór wraz z parkiem oraz ogrodzenie z bramkami, XIX-wieczna kaplica rodu Kępińskich.
Źródło: niezalezna.pl
