Pałac Stadnickich (znany także jako Kamienica Pod Kozłem) – zabytkowy pałac miejski, znajdujący się na rogu ulic: Grodzkiej i Poselskiej. To okazały, pięknie odremontowany, podcieniowy, gmach. Pierwszy budynek w tym miejscu powstał w XIV wieku. W XVI wieku został on nabyty przez Marcina Stadnickiego. Późniejszy pałac powstał w wyniku przebudowy dawnych kamienic.
Pozostałością po jednej z nich jest stary portal kamienny zachowany w sieni na parterze. W połowie XIX w. właścicielem rezydencji był Edward Maria Adolf Stadnicki, z którego polecenia dokonana została restauracja i przebudowa gmachu w stylu drugiego rokoka. Autorem projektu tej przebudowy był Teofil Żebrawski, który ozdobił pałac bogatą ornamentyką, pokrywającą płaszczyzny międzyokienne. Elewacje zwieńczyła kolumienkowa attyka, zasłaniająca wysoki dach. Powstały też reprezentacyjne wnętrza. W tej formie – z niewielkimi tylko zmianami – budowla dotrwała do naszych czasów.
Fasada od ulicy Grodzkiej jest ośmioosiowa, podzielona na segmenty płaskimi pilastrami. Jej oś centralna zaakcentowana jest okazałym portalem ujętym w spłaszczony łuk z wydatnym klińcem pośrodku. Otwór wejściowy otacza dekoracja w postaci łamanego gzymsu wspartego na dwóch przyściennych filarach ozdobionych postaciami i girlandami roślinnymi. Nad nim umieszczony jest kartusz z herbem Stadnickich Szreniawą bez Krzyża. Oś centralna zaakcentowana jest również naczółkiem o miękkich wolutowych spływach. Zdobi go relief przedstawiający św. Floriana. Wysoki dach skrywa attyka w postaci balustrady, pomiędzy którą wkomponowane są lukarny.
Pierwotnie pałac w pełni zabudowany. Obecne dzisiaj arkadowe podcienia, to efekt zarządzenia niemieckiego z 1940 roku. Kazano wówczas przepruć parter pałacu Stadnickich aby udrożnić ruch komunikacyjny na ulicy Grodzkiej, prowadzącej na Wawel.