Ciekawostki turystyczne: najbardziej malownicza część Beskidu Żywieckiego
Grupa Wielkiej Raczy (tzw. Worek Raczański) to najdziksza i najbardziej malownicza część Beskidu Żywieckiego. To idealny teren dla turystów górskich, szlaki nie są przeładowane turystami i znakomicie nadają się na górskie wędrówki. A krajobrazy należą do najwyborniejszych w Beskidach! Nie brakuje klimatycznych schronisk i bacówek. Z wierzchołka Wielkiej Raczy, skąd rozpościera się piękna panorama.
Worek Raczański, przylega od północy i południa do fragmentu głównego grzbietu karpackiego, na granicy graniczy z Beskidem Kisuckim oraz Beskidami Orawskimi, od zachodu: Przełęcz Zwardońska, od wschodu: przełęcz Glinka (Ujsolska).
Roślinność tu występująca odznacza się piętrowym układem. Pogórze występuje do 600 m n.p.m., niegdyś porastała je roślinność grądów (z drzew graby, dęby, lipy). Regiel dolny (ok. 600–1150 m) to siedliska między innymi buczyny karpackiej (żywiec gruczołowaty, przytulia wonna, szczyr trwały). Wysokość od 1150 do 1400 m zajmuje piętro regla górnego, które ma najbardziej naturalny charakter – jest to karpacki bór świerkowy (borówka czarna, podbiałek alpejski, wietlica alpejska, nerecznica szerokolistna).
Bory świerkowe Wielkiej Raczy atakowane są przez kornika drukarza.
Pasmo Wielkiej Raczy znajduje się w obrębie Żywieckiego Parku Krajobrazowego. Jest tu najwięcej w województwie śląskim rezerwatów przyrody skupionych na jednym obszarze. Są to rezerwaty: "Śrubita", "Dziobaki", "Oszast" (Puszcza Karpacka) oraz nieopodal "Butorza", chroniący świerka istebniańskiego, i "Muńcoł" chroniący buczynę karpacką.
Z zwierząt objętych ochroną gatunkową występują tu: niedźwiedź brunatny, ryś, żbik, wilk, żmija zygzakowata, salamandra plamista. Tutejsze lasy zamieszkują też jelenie i sarny.
Teren pokrywają lasy, które są podstawowym elementem krajobrazu i historii tego terenu. Do XV wieku Beskidy porastał pierwotny las mieszany – dominowały tu lasy jodłowo-bukowe z domieszką świerka, którego udział wzrastał wraz z wysokością. Szczyty gór (regiel górny) zajmowały lite świerczyny. Z biegiem czasu człowiek zmieniał ten pierwotny obraz. Zmiana składu gatunkowego rozpoczęła się od cyrhlenia polan (XV wiek). Potem wiek XIX i duże zapotrzebowanie na drewno dla przemysłu hutniczego przyczyniły się do wytrzebienia buczyn i borów jodłowych. Ich miejsce zajął świerk, który znalazł dobre warunki do swojego rozwoju. Jednak gradacje kornika drukarza świadczą o tym, iż powoli następuje kres panowania tego gatunku w tych górach w reglu dolnym.
Początki osadnictwa na tutejszych terenach związane są z napływem ludności wołoskiej w XVI w. Były to grupy z silnymi tradycjami pasterskimi. To dzięki nim powstały hale.
Poprzez Worek Raczański prowadzi czerwony szlak turystyczny (do Przełęczy Przegibek należy odbić szlakiem czarnym), trasa wiedzie niemal po samej granicy ze Słowacją, w niezwykle malowniczym rejonie, z cudnymi panoramami i porastającym tu lasem, w którym mieszka dzika zwierzyna, nawet niedźwiedź brunatny.
Źródło: niezalezna.pl
