Gdy przyglądam się przepychankom w PO, kursowaniu po Polsce Ewy Kopacz i jej odkrywczym opowieściom, że „milusińscy w upał powinni nosić nakrycia głowy”, gdy zerkam na zmagania Joanny Muchy z
„Zwracam się do was, Rodacy, abyście mimo wszystkich zawodów raz jeszcze uwierzyli. Mamy zmienić Polskę, ale bez Was jej nie zmienimy.
Postanowiono w upał ubraną w kraciasty czarno-biały żakiet z długim rękawem, czarną spódnicę i czarne pończochy oraz w czarne pantofle wyprowadzić Ewę Kopacz na plażę nad Wisłą.
Jak wiemy, Platforma nie ma kłopotu z braniem pieniędzy z publicznej kasy (choćby na ośmiorniczki), ale też grubych łapówek.
PO w pośpiechu przepycha przez parlament zmianę ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Zmiana ma zagwarantować upadającej koalicji obsadzenie pięciu miejsc w dwunastoosobowym Trybunale.
Zakończenie kampanii Bronisława Komorowskiego i Andrzeja Dudy przynosi dość oczywistą odpowiedź, który kandydat jest lepszy i lepiej wypada wizerunkowo.
Władza szczuje swoimi mediami, prokuratura publikuje kolejne stenogramy, z których żaden nie jest wiarygodny, nie bacząc, że zaprzecza sama sobie, że demaskuje słabość państwa.
PKW ogłosiła, że właściwie nie da się przeprowadzić poprawnie najbliższych wyborów.
„Służby te są spenetrowane przez różnej maści obce wywiady. Profesjonalizm znacznej części kadry jest wątpliwy.
Wprawdzie termin składania podpisów przez komitety wyborcze kandydatów na prezydenta mija dopiero jutro, to jednak można już z całą pewnością powiedzieć, że nikomu nie udało się zebrać ty
Co robi pan prezydent, gdy nie ma napisanego na kartce wystąpienia i jest skazany wyłącznie na siebie?
Nie ma szczęścia sztab Bronisława Komorowskiego. Jak nie szła ta kampania, tak nie idzie. Kilkanaście dni temu zapowiadano, że sztab Platformy Obywatelskiej zaatakuje z siłą bomby atomowej.
Bardzo się cieszę z licznych opinii, że Andrzej Duda przejdzie do drugiej tury wyborów prezydenckich i ma wszelkie szanse na zwycięstwo. Odkrywane jest więc – m.in. w gronie tzw.
„Pamiętamy i mamy w zasadzie jasny plan działania związanego z potrzebą odbudowy w narodowym wymiarze pamięci o ofiarach czasów stalinowskich, o ofiarach, które były