Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Najbardziej zastanawia fakt, że dziecko niegdyś niechciane okazuje się dzieckiem najbardziej kochanym. Przekonał się o tym niejeden raz. Tu zawodzi cała jego socjologiczna wiedza. Nie pojmuje, jak to się dzieje.
Nie można tych zasług nie doceniać. Dzięki coraz śmielszym poczynaniom koalicji rządzącej wielu Polaków odzyskuje dziś jasny pogląd na rzeczywistość i trzeźwe myślenie. Rozpoznaje prawidłową treść pojęć, takich jak państwo, prawo, władza. Zawłaszczonych i zniekształconych przez liberałów i neomarksistów przez wiele dziesiątków lat. Doceńmy to.
Wielkie metropolie przypominają dziś afrykański busz. „Żywioł miejski”, „aktywiści miejscy”, „gry miejskie”, „sztuka przetrwania w miastach” – nazwy te mówią same za siebie. Życie, mimo pozorów, bywa tu ekstremalnie trudne. Miasta bywają groźne, niebezpieczne. Pogłębia się też ich swoisty izolacjonizm.
Moja znajoma Czeczenka jest uchodźcą. Mieszka w Polsce od kilkunastu lat. Jest jedną z najbardziej zapracowanych osób, jakie znam. Haruje od rana do nocy, prowadząc mały biznes, wykorzystując swoją wiedzę i talenty. Jest skrzętna, zaradna i ma wyobraźnię. Zdobyła niezłą pozycję materialną, szacunek i wdzięczność wielu osób. Co jej się w Polsce najbardziej nie podoba?
6 marca rozmawiałam w centrum Warszawy z rolnikami powracającymi z manifestacji. Byli wyraźnie spragnieni rozmowy, choćby kilku słów rzuconych w biegu. Niektórzy dziękowali, że „są tacy warszawiacy”.
Czas niepokoju i zamętu sprzyja rozbudzaniu emocji. Nie zawsze zdrowych. Często nadmiernych. Panowanie nad emocjami nie jest sztuką łatwą. A jednak warto ją praktykować, bo niektóre z nich, gdy ujawnią się szerszej publiczności, a zrodziły się w sercach osób publicznych, mogą budzić zażenowanie.
Śmierć Aleksieja Nawalnego to nie tylko nagły zwrot w decyzjach polityków. Nie tylko przyspieszone repetytorium z historii, przypomnienie innych śmierci, których sprawcy pozostają „nieznani” (czyli bezkarni). To nie tylko okazja do szybkiego rachunku sumienia: czy w obliczu tak jawnego zła naprawdę potrafimy się zdobyć na odwagę, czy zło nas nie paraliżuje? Czy więc w obronie prawdy jesteśmy wystarczająco odważni, spokojni i pewni?
Gdy w połowie grudnia ub. roku w sali obrad Sejmu usłyszeliśmy exposé nowego szefa rządu i miała rozpocząć się debata nad nim, wyżej, na galerii można było zobaczyć dość nieoczekiwaną scenę. Przy balustradzie rozparty Lech Wałęsa, w obcisłym podkoszulku, rozpromieniony, otoczony osobistościami, wśród których wyróżniał się Jerzy Buzek. A z tyłu – górujące nad tym towarzystwem postacie prawosławnego duchownego i protestanckiego pastora. Obie stojące niewzruszenie, niczym kolumny podpierające kapitel, z twarzami pozbawionymi emocji.
Ile to już razy próbowano wcisnąć nam coś starego i lekko cuchnącego w zupełnie nowym opakowaniu! Metoda stara jak świat. Bo i pokusa odwieczna: zrobić coś z niczego. Wzbogacić się, nie mając grosza. Zagwarantować sobie raj na ziemi.
Wystąpienie Donalda Tuska w poniedziałkowej debacie nie miało na celu przekonania kogokolwiek do jakiegokolwiek programu, wyłożenia racji, obalenia argumentów przeciwnika. Nawet nie o wyśmiewanie się i obrażanie premiera Mateusza Morawieckiego tutaj chodziło.
Gdy w latach 1939–1948 w Niemczech trwało racjonowanie żywności, cukier, mięso, papierosy przydzielano na kartki, tylko jeden obywatel – a raczej obywatelka – nie miał do tego prawa. Urzędowe uzasadnienie brzmiało, że ich nie potrzebuje, bo nic nie je ani nie pije. Przysługiwał jej natomiast przydział dodatkowej porcji mydła, gdyż zachodziła konieczność cotygodniowego prania bielizny poplamionej krwią. Należała ona do mieszkanki małej niemieckiej wioski na terenie tzw. Lasu Czeskiego w Bawarii.
Mogłoby się wydawać, że Jan Henryk Rosen, autor fresków w kaplicy papieskiej w Castel Gandolfo, przedstawiających m.in. śmierć księdza Skorupki, niewiele miał danych, by namalować sceny z polskiej historii tak, by zachwyciły Jana Pawła II. Nic zgoła nie zapowiadało kariery twórcy dzieł przepojonych głębokim rozumieniem naszych dziejów.
Historię pisze się dziś w Rosji i Białorusi na nowo. Jej najbardziej wstydliwe, kompromitujące Rosjan karty muszą być zniszczone. Dlatego z kościoła Matki Boskiej Różańcowej we wsi Soły pod Smorgoniami (Białoruś, obwód grodzieński) znika fresk przedstawiający rozgromienie bolszewików w Bitwie Warszawskiej. Paniczna ucieczka sołdatów przed obrońcami Warszawy w 1920 r. nie może gorszyć niczyich oczu.
Nie wiem, czy ktoś bardziej lapidarnie ujął centralne zagadnienie współczesnego świata: jak otrząsnąć się z resztek ciążącej na nas cywilizacji łacińsko-chrześcijańskiej i zafundować sobie szczęśliwy powrót do przeszłości, niż Wiktor Woroszylski, wówczas jeden z czołowych „pryszczatych” (absolwent Instytutu Literatury im. Gorkiego w Moskwie), w tytule swojej książki, popularnej w latach 60. i 70. powieści dla nastolatków „I ty zostaniesz Indianinem”, którą umieszczono na liście lektur szkolnych.
Gdy mężczyźni idą na wojnę, a wojna ta jest wojną sprawiedliwą, wszyscy odczuwamy – oprócz oczywistej troski o ich los – coś w rodzaju ulgi. Spada kamień z serca. Czujemy, że w tym koszmarze wojny wydarza się coś dobrego – nasza cywilizacja zdała egzamin. 20 lutego 2023 r., tuż przed rocznicą napaści Rosji na Ukrainę, Joe Biden, o którym nie tak dawno przecież mówiło się – nawet po naszej stronie – z pewnym lekceważeniem i odcieniem niechęci, przekonał niejednego z nas, że wiele wyobrażeń o marnej kondycji cywilizacji Zachodu i moralnym upadku Ameryki jest nieprawdziwych.
Narodowy obyczaj noszenia żałobnego stroju w okresie powstania styczniowego – i tuż przed nim oraz po jego zakończeniu – był znakiem patriotycznego zjednoczenia Polaków oraz podkreślał wspólnotę. Polki potrafiły iść pod prąd trendów w modzie bez skargi i wykrętów, podczas gdy moda światowa iskrzyła się kolorami i była niezwykle strojna. Czyniły to z wielką godnością, a przy tym z talentem i wdziękiem. Stały się w oczach Europejczyków przykładem siły charakteru, a zarazem poczucia smaku i wysokiej kultury estetycznej
„O jednej tylko rzeczy zapomniano… – mówił w uniesieniu Adam Mickiewicz, wykazując podczas wykładu wygłoszonego w Paryżu w marcu 1842 r. nowatorstwo Konstytucji 3 maja, a zarazem ogromne ryzyko polityczne podjęte wówczas przez Polskę. – Wśród rozpraw i prac nad konstytucją zapomniano, że Polska stanowiła część Europy”. Słuchano jego głosu w wielkim skupieniu. Mickiewicz nie tylko przypominał, jak dalece Konstytucja 3 maja przebudowywała życie kraju, lecz także ukazywał, jakim wyzwaniem była dla Europy.
„Zaszczycił mnie wizytą doktor Mühlmann, profesor historii sztuki uniwersytetu w Jenie” – opisuje jeden z wieczorów w okupacyjnej Warszawie Maria ze Światopełk-Czetwertyńskich Tarnowska. „Miał za zadanie odwiedzać domy prywatne w celu dokonania szczegółowej ekspertyzy znajdujących się tam obrazów, zabytkowej porcelany, książek i tym podobnych. (…) Podyskutował o sztuce, a potem wezwał kierowcę i kazał mu zanieść wybrane rzeczy do bagażnika swego auta*”. Maria Tarnowska patrzyła z przerażeniem, jak w jednej chwili formalistyczni Niemcy zmieniali się w łapczywych, pozbawionych wszelkich hamulców rabusiów. „Pozostało dla mnie zagadką, jak człowiek prawdziwie wytworny, o wyrobionym smaku mógł się zgodzić na odgrywanie roli pospolitego złodzieja”. Marszałek Göring zażyczył sobie, by wszystkie przedmioty o dużej wartości artystycznej, na które trafią jego żołnierze w okupowanej Polsce, natychmiast wysyłane były do Rzeszy.
Żywiołowa kampania wyborcza ma w sobie coś przygnębiającego. Nawet, gdy chce się być jak najdalej od tego zgiełku, nie ucieknie się od konieczności wysłuchiwania wrzasków, wulgarnych słów, obcowania z demagogią, agresją, chamstwem. Z kłamstwami, które sypały się jak z rękawa ludzi opozycji - słowem, z całym instrumentarium współczesnych kampanii wyborczych.
