Walka Batalionów Chłopskich
Ruch ludowy, który zawiązał się podczas okupacji niemieckiej na ziemiach polskich był jednym z filarów Polskiego Państwa Podziemnego. Chociaż siły zbrojne ludowców sformowały się już w sierpniu 1940 roku to nazwę Bataliony Chłopskie przyjęto dopiero w 1944 roku (dodać jednak należy, że używano jej już wcześniej). Bataliony były drugą, po Armii Krajowej, siłą militarną w okupowanej Polsce. W walkę zaangażowało się ok. 170 tysięcy żołnierzy, którzy brali udział w ponad 3 tysiącach różnego rodzaju akcji bojowych.
29 grudnia 1942 roku rozegrała się bitwa pod Wojdą pomiędzy oddziałem Batalionów Chłopskich pod dowództwem Jerzego Meyera ps. „Vis” a okupacyjnym wojskiem niemieckim. 1 lutego 1943 roku partyzanci BCh dowodzeni przez Franciszka Bartłomowicza ps. „Grzmot”, pomimo przytłaczającej przewagi wojska niemieckiego, stanęli w obronie mieszkańców wsi Zaboreczno. Były to dwie najważniejsze bitwy Batalionów Chłopskich, wyraz oporu przeciw niemieckim wysiedleniom Polaków z Zamojszczyzny. Bataliony walczyły w obronie pacyfikowanej Zamojszczyzny w latach 1942–1943, prowadziły działania również na Kresach Wschodnich, pod okupacją sowiecką i niemiecką. Gdy władzę w kraju przejęli komuniści, wielu żołnierzy tej formacji było prześladowanych, a Bataliony Chłopskie w okresie stalinowskim skazano na zapomnienie.
Źródło: ipn.gov.pl
