Między obcęgami
Tylko naiwni mogą myśleć, że historia powtarza się jako farsa, chyba że za farsę uznamy choćby projekt budowy gazociągu Nord Stream 2 lub zapowiedzi szefa MSZ Niemiec, Sigmara Gabriela, o konieczności poluzowania sankcji wobec Rosji niezależnie od realizacji porozumienia z Mińska. To nic nowego pod słońcem – powie ktoś – silni mogą więcej. Cóż, my też możemy wzruszyć ramionami.
Od tego typu poruszeń nic jednak nam w dziejach nie przychodziło. Podobnie jak od koncepcji, aby stać się szeregowym chórzystą dyrygowanej przez mocarzy orkiestry. Zawsze kończyliśmy tak samo – miażdżeni przez obcęgi. Przekonywania o bezalternatywności, „konieczności zrozumienia sytuacji” (morda w kubeł) i „szerszego pogłębienie integracji unijnej” (róbcie, co każemy) są powtórzeniem śpiewki, którą przez wieki można było słyszeć od zniewolonych umysłów. Czas najwyższy wyrwać „myśli z obcęgów” i porzucić determinizm mówiący o wiecznym uwięzieniu między wielkimi mocarstwami. Skończyć z niewolą myśli skutkującą tym, że przez lata nie sposób było doprowadzić choćby do budowy porządnej drogi łączącej Bałtyk z Adriatykiem, o Morzu Czarnym nie wspominając.
Tak, temu także winne jest zawężenie myślenia politycznego wyłącznie do wyznaczanej przez imperialne kleszcze orientacji poziomej (wschód–zachód). Odpowiedzią na to jest Trójmorze i Międzymorze – koncepcje budowy w Europie Środkowo-Wschodniej sojuszu państw, które z jednej strony stanowiłyby skuteczną przeciwwagę dla imperialnych zapędów Federacji Rosyjskiej, a z drugiej pozwalałyby „wielu mniejszym” rozwijać się gospodarczo i powoli wychodzić z orbity Niemiec. Pierwsza z koncepcji zakłada współpracę państw w ramach Unii Europejskiej. Druga, ambitniejsza, skutkuje trwałym wyjęciem Ukrainy spod rosyjskiego buta. Niezależnie od tego, którą z nich wybierzemy, z uścisku obcęgów można uciec, poruszając się jedynie w pionie.
