Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
W czasach, które cechują się brakiem myślenia, irracjonalizmem i nasileniem głupoty, jedną z najbardziej potrzebnych wartości jest mądrość. Niestety, mądrość bywa często mylona z inteligencją, błyskotliwością i wykształceniem oraz z zaradnością i elokwencją. Jest jednak w istocie elementem sztuki dobrego życia – postawą moralną związaną z rozumem.
12 października mija 130. rocznica urodzin Dietricha von Hildebranda, jednego z głównych przedstawicieli fenomenologii klasycznej, jej realistycznego skrzydła, i jednego z największych myślicieli katolickich XX w. Papież Pius XII nazwał go dwudziestowiecznym doktorem Kościoła, a kard. Joseph Ratzinger napisał o nim, że będzie w przyszłości „uznany za jedną z najwybitniejszych postaci naszych czasów”.
Analizując powody wysokich notowań Zjednoczonej Prawicy, słusznie wskazuje się m.in. na jej wiarygodność, prosocjalny program i obronę wartości chrześcijańskich. Nie docenia się natomiast jej zaplecza intelektualnego. Wystarczy jednak porównać jakikolwiek program publicystyczny środowisk konserwatywnych z liberalnymi i lewicowymi, aby nabrać przekonania, że obecnie to prawica jest górą.
Atakowani przez zło, destruktorów rodziny, wrogów Kościoła i narodu, pytamy, w jaki sposób należy się bronić. I słyszymy, że chrześcijańską odpowiedzią na to jest nadstawianie drugiego policzka. Jest rzeczą oczywistą, że metaforę tę, wyrażającą jedną z oryginalnych zasad etyki chrześcijańskiej, wypaczają złoczyńcy, dzięki czemu łatwiej im przychodzi szantażowanie i obezwładnianie atakowanych.
9 sierpnia 1942 r. w komorze gazowej w Auschwitz-Birkenau zginęła Edyta Stein (s. Teresa Benedykta od Krzyża), którą św. Jan Paweł II kanonizował i ogłosił współpatronką Europy. Urodziła się w 1891 r. we Wrocławiu. Pochodziła z rodziny żydowskiej, jednak wcześnie zdystansowała się do judaizmu.
Właściwe albo nieprawidłowe odczytanie przez Zjednoczoną Prawicę tego, co się wydarzyło w Białymstoku, będzie miało z całą pewnością wpływ na ostateczny wynik wyborów parlamentarnych. Wydarzenia te są kolejnym dowodem na nasilający się atak ideologii gender i LGBT oraz opartego na tym ruchu. Większość mieszkańców naszej ojczyzny obserwuje z niepokojem to zjawisko i czuje się coraz bardziej zagrożona. I dlatego zagadnienie wojny kulturowej nie może nie stanowić jednego z głównych tematów kampanii wyborczej.
W bieżącym roku media liberalno-lewicowe wykreowały dwie wielkie histerie społeczne: związaną ze śmiercią prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza i będącą reakcją na film braci Sekielskich. Osoby oglądające telewizję po morderstwie Adamowicza, działacza lokalnego, miały poczucie, że umarł jakiś przywódca narodu – ktoś w rodzaju króla czy marszałka Piłsudskiego.
Przy tej czy innej okazji powraca echem niemal powszechny rechot celebrytów, jak ten na wypowiedź Macieja Stuhra o katastrofie smoleńskiej. Podobnych zachowań doświadczamy na różnych imprezach, na których pojawia się aluzja do PiS lub osób związanych z tą formacją.
Aby Platforma Obywatelska odniosła sukces w wyborach parlamentarnych, powinna spełnić kilka warunków: przede wszystkim powinna być wierna drodze, na którą wkroczyła kilka lat temu. Diagnozując swoją ostatnią klęskę, jej przyczyn powinna szukać nie w sobie, lecz na zewnątrz: w publicznej telewizji, „rozdawnictwie” itp.
W cywilizacji i kulturze Zachodu dominują obecnie dwie filozofie życia. Jedna z nich to terryzm (od łac. terra = ziemia), który zamyka istnienie człowieka w ramach doczesności. Głodny szczęścia człowiek stara się zorganizować swoje życie tak, aby je osiągnąć już tu, na ziemi. Niestety doczesność przynosi jedynie okruchy szczęścia. Bardzo wielu spośród tych, którym los nie oszczędził nieszczęść, dramatów i tragedii, nie wytrzymując bólu istnienia, ucieka od realnego życia i wybiera pseudoniebo, pseudoraj, iluzję szczęścia: alkohol, narkotyki, seks, wiarę w reinkarnację itp.
Siłą polskiego katolicyzmu była przez wieki, a zwłaszcza w czasach komunistycznych, jedność i solidarność wiernych i duchowieństwa, w szczególności biskupów. Od pewnego czasu dają się jednak zauważyć próby rozbicia tej jedności. Jest to widoczne w liberalno-lewicowych mediach, w „Klerze” i w filmie braci Sekielskich. Mam kłopot ze zrozumieniem, w imię czego robią to również niektórzy katoliccy publicyści, a nawet niektórzy księża, np. poprzez domaganie się dymisji całego Episkopatu. W tej sytuacji solidarność z duszpasterzami jest naszym elementarnym obowiązkiem.
Dlaczego z ok. 50–60 proc. Polaków, którzy mają poglądy propisowskie, tylko ok. 30–40 proc. głosuje na tę partię? Z banalnie prostego powodu: antypisowskim mediom i politykom udało się przez lata, zwłaszcza ostatnie, wykreować jak najbardziej negatywny obraz Prawa i Sprawiedliwości, obrzydzić to ugrupowanie dużej części mieszkańców naszego kraju.
Gdyby żył prymas kard. Stefan Wyszyński, byłoby to możliwe. Czy jest to jeszcze możliwe obecnie? Atak na katolicyzm, na Kościół w naszej ojczyźnie przybiera na sile. Na uroczystości ku czci świętego biskupa Stanisława w Krakowie abp Leszek Sławoj Głódź wołał: „Non possumus!”. Dziś nasza ojczyzna potrzebuje modlitwy i świadectwa wiary.
Jednym z filarów sprawnie funkcjonującej demokracji jest uporządkowana scena polityczna, tzn. taka, której system partyjny wyraża w sposób adekwatny poglądy wyborców. Biorąc pod uwagę poglądy ideowo-aksjologiczno-obyczajowe i społeczno-gospodarcze, istnieją zasadniczo cztery grupy wyborców. Powinni oni być reprezentowani przez partię konserwatywno-prosocjalną, konserwatywno-liberalną oraz liberalno-prosocjalną i liberalno-liberalną.
O ile Grecy, m.in. Platon, wyeksponowali prawdę o miłości jako dążeniu tego, co niedoskonałe, ku temu, co doskonałe, o tyle chrześcijaństwo głosi prawdę o Bogu miłosiernym, który pochyla się nad niedoskonałym człowiekiem. W świętowaniu miłosierdzia tuż po Wielkanocy jest zawarty głęboki sens: Kościół przypomina nam, że zmartwychwstajemy do sensowniejszego i lepszego życia właśnie poprzez miłosierdzie.
Spotykając się ze złem i cierpieniem – z utratą bliskiej osoby, zdradą, ludobójstwem itp. – mamy skłonność do przyznania racji Koheletowi, że wszystko jest marnością, i Sartre’owi: „Absurdem jest, żeśmy się urodzili, i absurdem, że umrzemy”.
W mojej rodzinie wszyscy – żona, ja i nasze dzieci – jesteśmy nauczycielami na wszystkich szczeblach edukacji. Zależy nam zatem na tym, aby zawód pedagoga cieszył się prestiżem i był dobrze wynagradzany. Nauczyciele mają rację, domagając się podwyżek.
W związku z wyborami toczy się również spór o duchowy kształt Europy. Jedni politycy i publicyści, epatując wyborców wzniosłymi hasłami o otwartości, równości, tolerancji, trosce o mniejszości itp., chcą tak naprawdę Europy wyrzekającej się swoich korzeni, oświeceniowej, zlaicyzowanej, odnoszącej się z pogardą do rodziny i narodu oraz wyznającej etykę hedonistyczną, a ostatecznie chcą Europy bezbożnej i tworzącej po raz kolejny – po komunizmie i nazizmie – nowego człowieka.
Zewsząd słychać nawoływania: „Zero tolerancji dla księży pedofilów!”, „Należy wypalić zło gorącym żelazem!”. A mnie się zapala czerwone światełko. Postulat wypalenia wszelkiego zła, w tym aktów pedofilnych, gorącym żelazem jest bowiem oparty na myśleniu utopijnym – fałszywej wizji świata i natury ludzkiej. Niestety, zło jest nieusuwalnym składnikiem świata, a ułomność i grzeszność człowieka nie jest przypadkowa; wszyscy jesteśmy grzesznikami.
Kilkadziesiąt lat temu ks. Józef Tischner ostrzegał, że Kościołowi w Polsce po upadku komunizmu będzie zagrażał ten model katolicyzmu, którego symbolem stał się o. Tadeusz Rydzyk i Radio Maryja. I dlatego tak mocno polemizował z tym środowiskiem w latach 90.