GP: Za Trumpa Europa przestanie być niemiecka »
CZYTAJ TERAZ »
By nieznany (Franz Konrad przyznał się do wykonania wielu fotografii, jednak najprawdopodobniej część zrobili fotografowie Propa
19 kwietnia 1943 roku w Getcie Warszawskim wybuchło powstanie, pierwszy miejski zryw w okupowanej przez Niemców Europie, a także bezpośrednia reakcja na realizowaną na rozkaz Heinricha Himmlera likwidację getta, kolejny etap prowadzonej przez Niemców eksterminacji narodu żydowskiego.
Warszawskie getto – wydzielony teren stolicy, otoczona murem dzielnica przeznaczona do zamieszkania tylko przez Żydów – powstało w roku 1940 i w ciągu zaledwie jednego dwunastu miesięcy pomieściło blisko pół miliona osób. Tragiczne warunki panujące w getcie, przeludnienie, głód, a także niewystarczające środki sanitarne szybko zaczęły zbierać swoje krwawe żniwo; wszystko w myśl zaplanowanego przez Niemcy ludobójstwa.
Od lipca 1942 roku z warszawskiego getta zaczęto wywozić mieszkańców do obozu zagłady w Treblince. W ten sposób z Umschlagplatz przetransportowano blisko 300 tys. Żydów w kolejnych akcjach likwidacyjnych.
W momencie rozpoczęcia ostatecznej akcji likwidacyjnej zarządzonej przez Himmlera, żydowskie organizacje podziemne podjęły decyzję o zorganizowaniu zbrojnego powstania. W wigilię święta Pesach, 19 kwietnia 1943 r., wybuchł zryw, który uznawany jest za jedno z najważniejszych wydarzeń w historii narodu żydowskiego.
Niemcy, którzy wkroczyli do getta od dwóch przeciwnych stron, napotkali wzmożony opór bojowników Żydowskiej Organizacji Bojowej oraz Żydowskiego Związku Wojskowego, którzy oddawali w kierunku niemieckich kolumn regularny ogień, a także obrzucali ich grantami i butelkami z benzyną. Spory zapas broni i amunicji dostarczyła do getta Armia Krajowa.
Choć pierwszy dzień powstania w getcie można było uznać za zwycięstwo, gdyż zaskoczeni Niemcy ok. godz. 21 wycofali się z natarcia, zryw ten ostatecznie zakończył się pacyfikacją powstańców i całego obszaru getta, które w maju tego samego roku spłonęło w ogromnym pożarze.
Źródło: niezalezna.pl
Warszawskie getto – wydzielony teren stolicy, otoczona murem dzielnica przeznaczona do zamieszkania tylko przez Żydów – powstało w roku 1940 i w ciągu zaledwie jednego dwunastu miesięcy pomieściło blisko pół miliona osób. Tragiczne warunki panujące w getcie, przeludnienie, głód, a także niewystarczające środki sanitarne szybko zaczęły zbierać swoje krwawe żniwo; wszystko w myśl zaplanowanego przez Niemcy ludobójstwa.
Od lipca 1942 roku z warszawskiego getta zaczęto wywozić mieszkańców do obozu zagłady w Treblince. W ten sposób z Umschlagplatz przetransportowano blisko 300 tys. Żydów w kolejnych akcjach likwidacyjnych.
W momencie rozpoczęcia ostatecznej akcji likwidacyjnej zarządzonej przez Himmlera, żydowskie organizacje podziemne podjęły decyzję o zorganizowaniu zbrojnego powstania. W wigilię święta Pesach, 19 kwietnia 1943 r., wybuchł zryw, który uznawany jest za jedno z najważniejszych wydarzeń w historii narodu żydowskiego.
Niemcy, którzy wkroczyli do getta od dwóch przeciwnych stron, napotkali wzmożony opór bojowników Żydowskiej Organizacji Bojowej oraz Żydowskiego Związku Wojskowego, którzy oddawali w kierunku niemieckich kolumn regularny ogień, a także obrzucali ich grantami i butelkami z benzyną. Spory zapas broni i amunicji dostarczyła do getta Armia Krajowa.
Choć pierwszy dzień powstania w getcie można było uznać za zwycięstwo, gdyż zaskoczeni Niemcy ok. godz. 21 wycofali się z natarcia, zryw ten ostatecznie zakończył się pacyfikacją powstańców i całego obszaru getta, które w maju tego samego roku spłonęło w ogromnym pożarze.
Źródło: niezalezna.pl
Zobacz więcej
Niezależna TOP
