Niezależność mediów publicznych w Europie

Dziennikarka publicznej niemieckiej stacji radiowo-telewizyjnej WDR sypnęła ostatnio swojego pracodawcę, mówiąc o odgórnym nakazie, by „pozytywnie mówić o imigrantach i wspierać politykę Angeli Merkel”.

Z kolei „Deutsche Welle” przyznaje, że szefowie mediów publicznych w większości mają legitymację partyjną. Regionalna stacja SWR, także publiczna, z nakazu władz (SPD i Zielonych) Badenii-Wirtembergii i Nadrenii-Palatynatu wyklucza prawicową partię AfD z debat na antenie przed zbliżającymi się wyborami. Z kolei we Francji za czasów Sarkozy’ego to prezydent mianował szefa telewizji publicznej. Dzisiaj prezydent mianuje członków rady mediów (CSA), ale to niczego nie zmienia. Zdominowana przez socjalistów CSA na szefa telewizji wyznaczyła socjalistkę, a ta ogłosiła, że na antenie ma być mniej białych mężczyzn po pięćdziesiątce – wypowiedzenia już się zaczęły. Pracę stracił też znany prezenter prognozy pogody, który odważył się opublikować książkę podważającą teorię globalnego ocieplenia. Oto europejskie standardy wolności i niezależności mediów publicznych.

 

Źródło: Gazeta Polska Codziennie