Ciekawostki turystyczne: Pałac Konstantego Zamoyskiego w Warszawie
Pałac Konstantego Zamoyskiego, także pałac Zamoyskich – neorenesansowy pałac znajdujący się przy ul. Foksal 1/2/4 w Warszawie. Budynek należy do najpiękniejszych zachowanych przykładów architektury rezydencyjnej w Warszawie. Został wzniesiony w latach 1875–77 według projektu Leandra Marconiego.
Powstał według modnego w okresie baroku wzoru rezydencji entre cour et jardin (między dziedzińcem a ogrodem).
Przed powstaniem pałacu nieruchomość była wykorzystywana jako ogród spacerowy stylizowany na londyński Vauxhall. W roku 1870 właścicielem tych terenów stał się Konstanty Zamoyski.
Pałac został wybudowany w latach 1875–1877 według projektu Leandra Marconiego w stylu neorenesansowym. Składa się z głównego korpusu i prostopadłych dwóch skrzydeł (oficyn) bocznych. Korpus główny jest trzykondygnacyjny, 11-osiowy, a oficyny dwukondygnacyjne, 5-osiowe. Przejście do ulicy oddzielone jest ozdobną bramą.
W 1944 pałac został zdewastowany. Był własnością Zamoyskich do 1945. W roku 1949 przekazano go Stowarzyszeniu Architektów Rzeczypospolitej Polskiej (od 1952 Stowarzyszenie Architektów Polskich) z przeznaczeniem na siedzibę Zarządu Głównego SARP. Mieściła się w nim także siedziba Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików. W latach 1964–1968 wzniesiono pawilon wystawowy o przeszklonej konstrukcji stalowej przylegający od północy do korpusu głównego. Od 2017 pałac jest również siedzibą Narodowego Instytutu Architektury i Urbanistyki.
W 2019 r. SARP przeprowadził przy wsparciu finansowym m.st. Warszawy, remont elewacji frontowej korpusu głównego pałacu. Zabiegi konserwatorskie miały na celu odsłonięcie i restaurację oryginalnej koncepcji artystycznej poprzez usunięcie wtórnych nawierzchni. Oryginalnie opaski okienne, boniowanie i fartuchy (czyli, elementy dekoracji podokiennej) wykończono przy użyciu cementu romańskiego, który nadawał powierzchni szlachetną fakturę.
Gipsowe elementy sztukatorskie zostały zabezpieczone roztworem kazeiny, która nadała im jasnoszary odcień. Rozwiązania te były charakterystyczne dla wspomnianej stylistyki pierre-et-brique, jednak na przestrzeni lat pierwotna kolorystyka i faktura surowych materiałów zostały ukryte pod wtórnymi warstwami farby i szpachli.
W trakcie prac starannie oczyszczono lico murów i elementy dekoracyjne. Okazało się, że pod wtórnymi warstwami zachowały się oryginalne sztukaterie. Spękane elementy podklejono i wzmocniono. Uzupełniono ubytki i zrekonstruowano zniszczone sztukaterie, starając się ograniczyć nowe uzupełnienia do minimum.
Przeprowadzone prace uwydatniły pierwotne rozwiązania artystyczne.
Źródło: niezalezna.pl
