Ciekawostki turystyczne: Pałac Kazanowskich w Warszawie
Pałac Kazanowskich – pierwotnie renesansowy pałac zbudowany w pierwszej połowie XVII wieku, przekształcony po 1663 roku w klasztor i kościół zakonu karmelitanek bosych. Zlokalizowany jest w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 62.
Teren przy klasztorze bernardynów w Warszawie, na którym wzniesiono pałac, został przekazany królowi Zygmuntowi III Wazie przez spadkobierców podkomorzego Andrzeja Boboli w 1617 roku. Niedługo później w istniejącym na tym terenie wcześniej dworze okazjonalnie funkcjonowała mennica królewska.
W latach 1632–1643 przeprowadzono rozbudowę wcześniejszego dworu wieżowego. W 1632 roku nieruchomość od królewicza Władysława otrzymał w darze jego przyjaciel Adam Kazanowski. Wazowie nie prowadzili tam wcześniej żadnych prac budowlanych i podjął je dopiero Adam Kazanowski.
Kazanowski zbudował w tym miejscu w jedną z najwspanialszych warszawskich rezydencji pałacowych 1 połowy XVII wieku.
Od strony Krakowskiego Przedmieścia pałac był oddzielony fosą i parterowym budynkiem z bramą z mostem zwodzonym. Następnie wchodziło się na dziedziniec, po którego bokach stały parterowe boczne skrzydła, a na wprost na samym stoku skarpy wiślanej wznosił się jako dominanta czterokondygnacyjny pałac zwieńczony dwoma wieżami na bokach i attyką. Pierwsze piętro miało charakter reprezentacyjny i tam znajdowała się sala stołowa ze srebrną fontanną z Bachusem z beczką, z którego lało się wino. Sala posiadała też galerię dla muzyków. Na drugim piętrze znajdowały się apartamenty mieszkalne Adama Kazanowskiego i jego żony Elżbiety Słuszczanki, kaplica, kancelaria i biblioteka. Za pałacem do Wisły schodził tarasami ogród, z fontannami, oranżerią, zwierzyńcem, szpalerami drzew i grotą.
Pałac został zniszczony w 1656 roku w czasie potopu szwedzkiego. Szturm na Pałac Kazanowskich w 1656 został opisany przez Henryka Sienkiewicza w powieści Potop, tu też rozgrywała się scena walki Zagłoby z małpami w pałacowym zwierzyńcu. W 1949, podczas budowy osiedla Mariensztat, na murze oporowym umieszczono tablicę Tu u stóp pałacu Kazanowskich walczył z małpami pan Zagłoba zaprojektowaną i wykonaną przez Józefę Wnukową.
W 1661 roku właścicielami pałacu zostali Lubomirscy, którzy w 1663 roku przekazali połowę budynku od strony Krakowskiego Przedmieścia karmelitankom bosym na klasztor i kościół. Dostosowując gmach do swoich potrzeb, zakonnice w 1664 roku rozebrały część pałacu – dwie wieże, znajdujący się między nimi taras widokowy, mezzaniano oraz podzieliły dwukondygnacyjną pałacową salę jadalną znajdującą się na piętrze.
W latach 1801–1804 w pałacu mieszkał francuski król na wygnaniu Ludwik XVIII z rodziną i dworem.
W 1818 roku zakon uległ kasacie i budynek przeszedł na własność Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności Res Sacra Miser (łac. "ubogi jest świętością"), które dokonało kolejnej przebudowy na własne potrzeby.
W 1818 Fryderyk Chopin dał tutaj koncert charytatywny na cele dobroczynne.
Dekretem prymasa Polski z 1989 roku została powołana Caritas A.W., która ma tu obecnie swoją siedzibę.
W Powstaniu warszawskim zabudowania Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności od strony ul. Bednarskiej uległy dalszym zniszczeniom, zaś skrzydło wschodnie i skrzydło północne pozostały nadal nienaruszone.
Około roku 1960 rozebrano grożące zawaleniem ściany zabudowań Towarzystwa Dobroczynności, aby je w krótkim czasie zrekonstruować.
W czasie remontu rozpoczętego w 2006 roku odkryto w dolnej kondygnacji obecnego budynku klasztornego m.in. zachowane polichromie z XVII wieku.
Na ścianie frontowej pałacu znajduje się tablica Tchorka, upamiętniająca ofiary egzekucji przeprowadzonej przez Niemców w sierpniu 1944 roku.
Źródło: niezalezna.pl
