Szampan wino toastów noworocznych
Szampan pije się na całym świecie, w ilościach o wiele większych niż w Francji. Jednak oryginalny szampan produkuje się tylko w jednym francuskim regionie, Szampanii, stąd nazwa. Toast jest bardzo starą tradycją biesiadną, która swoje korzenie ma jeszcze w czasach rzymskich i greckich.
W czasach antycznych toasty wznosiło się najczęściej na cześć bogów i zmarłych. Jednak już w starożytnej Grecji pojawiły się toasty wznoszone za współbiesiadników z życzeniem zdrowia.
Co ciekawe zwyczaj był informacją, że w winie nie ma trucizny. W starożytność często pozbywano się nieprzyjaciół poprzez podanie im zatrutego wina. Nalewanie alkoholu z jednego naczynia i podnoszenie toastu przez gospodarza z zachętą do picia było dla gości sygnałem, że można pić.
W Polsce zwyczaj ten przyjął się w czasach Zygmunta I Starego i został z nami do dziś.
W średniowieczu wciąż obawiano się, że podane wino może być zatrute. Na początku uczty pijąc po małym łyku sprawdzano, czy wino nie jest zatrute. Później gdy poziom zaufania wrósł rezygnowano z wzajemnego sprawdzania intencji. Wtedy pojawił się zwyczaj stukania kielichami w czasie wznoszenia toastów.
W czasie toastów sarmackich, zaczęto uderzać naczyniami z taką siłą, by część alkoholu przelała się do kielicha współbiesiadnika. Miało to być wyrazem dobrej jakości wina serwowanego gościom, którego sam gospodarz był gotów skosztować. Znakiem zadowolenia było także rozbijanie pustego naczynia o podłogę lub o własne czoło.
Z okazji Nowego Roku wznosi się toast kieliszkiem szampana. Napój ten uświetnia polityczne spotkania na szczycie, sportowe zwycięstwa i bankiety z różnych okazji. Piją go nowożeńcy i ich goście.
Uprawa winorośli w Szampanii sięga epoki gallo-romańskiej, kiedy Rzymianie posadzili pierwsze krzewy winne w tym regionie. Szampan jest produkowany bez sztucznego nasycania napoju dwutlenkiem węgla. Dwutlenek węgla tworzy się w nim na skutek naturalnego procesu dojrzewania wina w butelkach.
Już za panowania Henryka IV (1553-1610) utrwaliło się w Paryżu określenie „wino szampańskie”. W ciągu XVII w. wina z Szampanii zyskiwały coraz więcej zwolenników na dworach królewskich Francji i Anglii na skutek działań kilku rodzin paryskich, które posiadały ziemie w Szampanii.
Szampan jest szybko butelkowany od lat 1660. aby zapewnić najlepsze zachowanie aromatu, ale w zamian stał się on naturalnie gazowany. Ta cecha musowania przysparzała wielu trosk winiarzom, do tego stopnia, że szampan nazywany był „winem diabelskim” lub wystrzeliwaczem korków z powodu wybuchających butelek lub wystrzeliwanych pod ciśnieniem korków.
W 1670 roku dom Pierre Pérignon (1638-1715), mnich, szafarz opactwa benedyktyńskiego w Hautvillers wprowadził używanie korka z dębu, przywiązanego do butelki włóknem konopnym nasyconym olejem, co pozwala winu zachować świeżość i pianę. Ponadto kazał wzmocnić butelki (wykonywane z grubego szkła), aby uniknąć ich wybuchania.
W XVIII w. szampan zaczął zdobywać międzynarodowe uznanie, dzięki właścicielom słynnych „domów szampana”, którzy zapewniali reklamę. Szampan wyróżnia się wśród słynnych win francuskich wieloma oryginalnymi cechami:
Zbiór winogron jest ręczny (używanie kombajnu do zbioru winogron jest zabronione), ponieważ jest istotne aby winogrona dotarły w doskonałym stanie do miejsca tłoczenia. Szampan jest bowiem winem białym, pochodzącym głównie z czarnych winogron le pinot i z tego powodu bezbarwny sok nie może zostać zabarwiony zewnętrzną skórką.
Łączenie różnych odmian winogron, różnych gmin Szampanii i różnych roczników jest prawie regułą, w tym celu, żeby zapewnić ciągłość jakości produkcji winiarskiej i stałość jej cech. Podanie rocznika jest dopuszczalne (lecz nie obowiązkowe) w przypadku łączenia win z tego samego rocznika. Na ogół jest to wskazówka wysokiej jakości.
Źródło: niezalezna.pl
