Ciekawostki turystyczne: Biecz
Biecz – miasto w powiecie gorlickim, leży nad rzeką Ropą, na jednym ze wzgórz Pogórza Karpackiego. Ze względu na bogatą historię często jest nazywane „perłą Podkarpacia” lub „małym Krakowem”. Bywa także określany jako „polskie Carcassonne”, dzięki zachowanym fragmentom średniowiecznych murów miejskich i zabudowy.
Biecz leży w Obniżeniu Gorlickim, w odległości ok. 35 km od granicy ze Słowacją oraz ponad 100 km od granicy z Ukrainą.
Okolice Biecza były zamieszkiwane przez człowieka w czasach neolitu oraz w okresie kultury łużyckiej. Osada otrzymała prawa magdeburskie w 1257, najprawdopodobniej od Bolesława Wstydliwego. Prawo to potwierdził Kazimierz Wielki w 1363.
W najtrudniejszym okresie walk o zjednoczenie Polski na bieckim zamku przebywał Władysław Łokietek wraz z całym dworem. Było to od września 1311 do kwietnia 1312. Stąd wzięła się tradycja, że Biecz wówczas był stolicą Polski.
Biecz pełnił funkcję ośrodka administracyjnego i sądowniczego, był siedzibą kasztelanii. W drugiej połowie XIV w. utworzono także rozległy powiat biecki i zlokalizowano sądy grodzkie i ziemskie. Do połowy XVI wieku było jednym z największych w Polsce. Obok Krakowa i Nowego Sącza miasto było siedzibą sądu wyższego prawa magdeburskiego.
Do powiatu bieckiego w XVII w. należało 11 miast i 264 wsie. W Bieczu znajdowały się trzy zamki i dwór królewski, wszystkie stanowiły rezydencje królewskie. Przebywali w nich wielokrotnie królowie z dynastii Piastów i Jagiellonów. Miasto było także przez wiele wieków ośrodkiem wymiany gospodarczej. Posiadał korzystne warunki rozwoju na skrzyżowaniu dróg handlowych. Najbardziej ożywione stosunki handlowe łączyły Biecz z Węgrami. Przez miasto przewożono duże ilości wina węgierskiego.
Utrapieniem byli jednak beskidnicy utrudniający handel. Biecz posiadał więc prawo miecza. Wyroki były zazwyczaj surowe – kara śmierci oraz różne rodzaje tortur. Kat biecki obsługiwał także okoliczne miasta. W Bieczu szybko rozwijały się też handel i rzemiosło. W XIV w. występowało 30 rodzajów rzemiosł. Najliczniejsze były sukiennictwo i płóciennictwo. Rozwijała się także kultura materialna i umysłowa. W Bieczu przebywali także wybitni artyści i pisarze, m.in. Jan Matejko i Stanisław Wyspiański. Sławę Biecza utrwalali poeci, malarze i rysownicy.
W XV i XVI w. powstawało wiele obiektów architektonicznych o charakterze publicznym oraz okazałych kamienic mieszczańskich. W mieście w czasach świetności było siedem kościołów. Od XVII w. zaczęło podupadać.
I wojna światowa nie wyrządziła większych szkód miastu. W dwudziestoleciu międzywojennym Biecz ponownie zaczął się rozwijać. Założono Związek Młodzieży Polskiej, Oddział Związku Strzeleckiego, a Towarzystwo Przyjaciół Biecza zaczęło organizować życie kulturalne miasta i doprowadziło do powstania Muzeum Ziemi Bieckiej. Wybuch kolejnej wojny położył kres wszelkim przejawom życia kulturalnego. II wojna światowa przyniosła znaczne straty wśród mieszkańców. Zniszczeniu uległy też liczne obiekty kulturalne oraz gospodarcze. W latach 1942–1943 hitlerowcy dokonywali tutaj licznych egzekucji na Żydach. W Bieczu i okolicach działał silnie rozwinięty ruch oporu, dokonywane były liczne akcje zbrojne i sabotażowe.
Po wyzwoleniu przystąpiono do odbudowy szkolnictwa i kultury w mieście. Zaczęto dbać także o zabytki.
Współcześnie jest niewielkim turystycznym miasteczkiem o malowniczym położeniu z licznymi zabytkami.
W XV i XVI w. powstawało wiele obiektów architektonicznych o charakterze publicznym oraz okazałych kamienic mieszczańskich.
Do obiektów zabytkowych Biecza należą: dzielnica staromiejska; kościół farny pw. Bożego Ciała; kościół pw. św. Barbary; zespół klasztorny reformatów, składający się z kościoła św. Anny oraz klasztoru i zabytkowego ogrodzenia; kaplica św. Floriana; kompleks murów obronnych, do którego należą fragmentaryczne odcinki murów miejskich, trzy baszty oraz położone niedaleko kościoła, fundamenty barbakanu, jednego z trzech znanych w Polsce; ratusz z wieżą z 1450, przebudowywany w XVI w.; zasypane fundamenty zamku na Górze Zamkowej; kapliczka św. Michała Archanioła pod klasztorem; kapliczka pw. Najświętszej Marii Panny; szpital Świętego Ducha z 1395; Dom Kromera z 1519, tzw. Kromerówka; Dom zbója Becza z XV w.; synagoga z 1850; cmentarze wojenne z I wojny światowej: nr 105, 106, 108 i 109.
W okolicy starych dworów i kościołów występują stare okazy dębów i lip uznane za pomniki przyrody. Flora okolic Biecza jest różnorodna; występują m.in. wierzby, leszczyna, jodły, jesiony i brzozy. W podszycie okolicznych lasów występują m.in. jeżyny, poziomki oraz trawy i zioła. Można także znaleźć będące pod ochroną przebiśniegi, wawrzynka wilczełyko, lilię złotogłów, kłokoczkę południową, tojad mołdawski i storczyki.
W mieście jest 271 ha lasów (15,22% całej powierzchni miasta). Po zachodniej stronie miasta znajduje się jeden z większych bieckich lasów – Grodzki Las. W mieście są dwa zieleńce o łącznej powierzchni 3,9 ha.
Źródło: niezalezna.pl
