Przyroda na wyciągnięcie ręki: Co wiesz o kobuzie?
Kobuz, sokół leśny to gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych. Zamieszkuje całą Europę oprócz Szkocji i północnej Skandynawii oraz Azję aż do Japonii i Kamczatki. Kobuz jest uważany za jednego z najbardziej sprawnych ptaków szponiastych. Zwinność i szybkość lotu pozwala kobuzom łowić jaskółki i jerzyki. Jest rzadko obserwowany w środowisku naturalnym.
W Polsce nieliczny lub bardzo nieliczny ptak lęgowy, umiarkowanie rozpowszechniony. Kobuzy nieregularnie zimują w Polsce, ale przeważnie w jej zachodniej części. To ptak wędrowny, odbywający dalekie podróże. Przyloty następują od połowy kwietnia i maju (bez wyraźnego szczytu), a odloty od połowy sierpnia do października. Zimuje w tropikalnej Afryce, na południe od strefy równikowej lasów deszczowych, a także w południowo-wschodniej Azji.
Widywany w całym kraju, ale jest ptakiem rzadkim i nieregularnie rozmieszczonym. Częściej spotykany na lesistych obszarach nizinnych niż górskich. Nigdy nie spotyka się go w większych liczbach. Nawet w dogodnych siedliskach jego zagęszczenie jest niewielkie. Zaledwie kilka par znaleziono w Puszczy Kampinoskiej i Niepołomickiej. Podobny stan występuje w Wielkopolskim Parku Narodowym.
Z upierzenia bardzo podobny do sokoła wędrownego, lecz o wiele mniejszy i z podłużnie kreskowanym jasnym spodem ciała. Obie płci ubarwione podobnie, ale samica znacznie większa od samca (o od 1/3 do 1/4). Stare osobniki mają cynamonowo-czerwone „nogawice” (pióra na podudziu). Również rdzawo-czerwone są pokrywy podogonowe. Policzki i gardło białe, pod okiem odznaczający się „wąs” jak u sokoła wędrownego.
Dziób, woskówka i nogi osobników dorosłych żółte, młodych – zielonkawe. Koniec dzioba jest szaro-niebieski. Grzbiet łupkowoszary, prawie czarny, pierś biała z podłużnymi, czarnymi plamami. Skrzydła dłuższe, wąskie i bardziej ostro zakończone niż u sokoła wędrownego. Młode odróżnia się po mniej wyraźnym ubarwieniu, są brązowe i mają nakrapianą pierś. W locie ślizgowym lub aktywnym przypomina smukłą sylwetką dużego jerzyka lub oknówkę – ma sierpowate, spiczaste skrzydła i zwężający się ku końcowi krótki ogon, widać też bardzo ciemny wierzch głowy (czarną plamę – „czapeczkę”), który kontrastuje z jasnym policzkiem, na którym wyraźnie zaznacza się czarny wąs, oraz z białą szyją. Jego znakomity szybki lot można podziwiać nie tylko w trakcie polowań, ale też w czasie wędrówek. Gdy podleci w miarę blisko, słychać furkot jego skrzydeł.
Późnym latem, a szczególnie wieczorami, kobuzy na obszarach bogatych w skupiska ptaków wróblowych chętnie koncentrują się w grupy liczące kilka lub kilkanaście osobników. Zlatują zwłaszcza nad zbiorniki wodne z szerokimi trzcinowiskami, gdzie ofiary mają swe noclegowiska. Migruje przeważnie pojedynczo, nie tworząc stad.
Ptak terenów otwartych z alejami drzew. Zasiedla obrzeża starych lasów, głównie sosnowych, i świetlistych drzewostanów w pobliżu pól (też polany w ich obrębie) i łąk z kępami zadrzewień, wrzosowisk i terenów bagiennych. Gniazduje też w parkach, zadrzewieniach śródpolnych w pobliżu wód, na brzegach rozległych polan.
Zachowania godowe są charakterystyczne. Przed połączeniem się w pary w czasie krążenia w powietrzu co pewien czas nagle i gwałtownie wzlatują lub pikują w dół. Tworzone pary mają charakter monogamiczny. W okresie lęgowym kobuzy żyją w rozproszeniu.
Podobnie jak inne sokoły, wykorzystuje opuszczone gniazda innych ptaków drapieżnych i krukowatych, np. wrony siwej, gawrona lub czarnowrona, ale i myszołowa, czapli siwej czy nawet wiewiórki. Lęgnie się w wierzchołkach koron wysokich drzew, zwłaszcza tych, które znajdują się na skraju kompleksów leśnych. Zapewnia to rodzicom dobrą widoczność na okolicę. Kobuzy same gniazd nie budują, a te zajmowane wyściełają gałązkami i trawami.
W drugiej połowie czerwca (czasem już w maju) składa w jednodniowych odstępach 3–4 żółtawe jaja. Są one równobiegunowe, owalne, o tępych biegunach, prawie kuliste o tle bladoróżowym z licznymi rudawordzawymi plamami. Od zniesienia pierwszego jaja trwa ok. 28 dni. Wysiadują oboje rodzice (głównie jednak samica). Matka sama karmi potomstwo pokarmem, który wymaga porcjowania, natomiast owadami karmią pisklęta razem. Samiec przynosi pokarm, ale nie ogrzewa piskląt, tak jak robi to samica. Młode, gniazdowniki, opuszczają gniazdo po 23–25 dniach. W wieku 4–5 tygodni są zdolne do lotu. Pierwsze lęgi wyprowadzają, gdy mają 2 lata.
Duże owady, np. ważki, które łapie w locie zwykle wysoko nad ziemią. Poluje również na drobne ptaki śpiewające, jak jaskółki i szybkie jerzyki. Wymienione ptaki (zwykle w pobliżu zabudowań) po dostrzeżeniu drapieżnika reagują trwożną ucieczką. Inne ptaki drapieżne stara się odpędzać, nie wykluczając ataku.
To szybki i zwinny drapieżnik. Poluje w trakcie oblatywania swojego dość rozległego terytorium na terenach otwartych (krogulce polują w zadrzewieniach), ale w okresie lęgowym omija obszary blisko gniazd. Zatrzymuje się na żer na pustkowiach i terenach podmokłych. Swoje ofiary chwyta w powietrzu w trakcie atakującego lotu nurkowego z dość dużej odległości. W jego trakcie wykonuje gwałtowne zwroty, a atakując składa skrzydła i uderza zdobycz swymi ostrymi szponami. Rzadziej łowi zwierzynę z gałęzi drzewa lub z ziemi. Ze względu na mało zwrotny lot nie wyłapuje ssaków. Zdarzało się, że kobuzy zabierały pustułkom upolowaną mysz. Ich długie łowy o zmierzchu kończą się często schwytaniem, wylatujących wtedy na posiłek, nietoperzy.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową; wymaga ochrony czynnej. Populacje zagrożone są przez utratę naturalnych siedlisk w wyniku tworzenia monokultur leśnych i usuwania zadrzewień oraz poprzez zmniejszenie liczebności zwierzyny, którą łowi.
Źródło: niezalezna.pl
