Fight Club Moskwy i Juliana Assange’a

Zaspokojenie wybuchającego na Zachodzie z regularnością zegarka popytu na bunt było i jest częścią zadań rosyjskich służb. Powiązania aktywistów antywojennych z okresu zimnej wojny z Rosją nie są dzisiaj tajemnicą. W tym kontekście należy rozpatrywać rolę portalu WikiLeaks, Juliana Assange’a oraz grupy Anonymous.

Powieść Chucka Palahniuka „Fight Club” oraz film Davida Finchera z 1999 r. pod tym samym tytułem prezentują romantyczną wizję. Postkorporacyjna rzeczywistość, bunt pracowników wszystkich szczebli i podziemna organizacja działająca w formie niezależnych od siebie komórek mających wspólny cel: likwidację zachodniego świata korporacji i instytucji. Tyler Durden – wytwór wyobraźni głównego bohatera tych utworów – wydaje się pierwowzorem kreacji wizerunku Juliana Assange’a – lidera Wiki-Leaks, portalu, który wprowadził nową jakość do światowej gry wywiadów. W filmie Durden zajmuje miejsce w „pierwszym rzędzie teatru masowej destrukcji”. W finałowej scenie wysadza w powietrze najwyższy biurowiec świata, grzebiąc w jego gruzach zapisy finansowych transakcji z całego globu.

Adresowane do Polaków przesłanie Anonymous to prawie słowo w słowo kwestia Durdena z filmu: „Jesteśmy waszymi sąsiadami, współpracownikami, fryzjerami, kierowcami waszych autobusów, waszymi adminami. Jesteśmy mężczyzną z walizką na drodze oraz dziewczyną z baru, którą chcesz poderwać. Jesteśmy Anonimowi”. Tymi samymi słowami zwraca się filmowa grupa wywrotowców do jednego z przedstawicieli amerykańskiego establishmentu.

Z dostępnego w internecie opracowania dotyczącego Assange’a, autorstwa Trevora Loudona, nowozelandzkiego polityka, blogera badającego od wielu lat działalność wywiadowczą Sowietów, wynika informacja o współpracy Juliana Assange’a i jego otoczenia z Rosjanami. Loudon podkreśla rolę niemieckiej organizacji Chaos Computer Club (CCC), założonej w 1989 r. przez współpracownika KGB Karla Kocha (oskarżony o szpiegostwo przeciwko USA haker znaleziony po dekonspiracji, spalony żywcem w lesie). Serwery tej organizacji służyły Assange’owi do komunikacji z informatorami portalu, CCC organizował też publiczne spotkania, mające budować jego wiarygodność.

Loudon opisuje również zaplecze oskarżonego o szpiegostwo Bradleya Manninga, analityka wywiadu wojskowego USA, który przekazał Julianowi Assange’owi największy zbiór niejawnych informacji w historii USA. Wiadomości te stanowią główne źródło tzw. leaków – czyli opublikowanych po starannej selekcji materiałów pochodzących z ambasad USA na całym świecie. Ujawnianie tych informacji jest sposobem na wzniecanie dużej liczby wybuchających jednocześnie małych konfliktów, uderzających w interes USA lub ich sojuszników. Wśród środowisk popierających Manninga roi się od byłych sowieckich agentów, jak fundacja Rosenbergów – skazanych i straconych w 1953 r. w USA szpiegów – czy otwarcie współpracujących z Rosją think tanków (np. Institute for Policy Studies).

Powiązania WikiLeaks czy popieranych przez portal anonimowych hakerów z Rosją w zeszłym roku poparte zostały jeszcze jedną informacją. Kiedy Assange oczekiwał w areszcie domowym na decyzję o deportacji do Szwecji, rosyjska anglojęzyczna stacja Russia Today ogłosiła, że wyprodukuje talk-show, w którym Assange będzie pełnił rolę gospodarza.

Koncepcja wykorzystania konstytutywnej cechy demokracji parlamentarnej, jaką jest katalog wolności osobistych, do walki z tym systemem przypisywana jest Leninowi. Zdanie o sznurku, na którym zostaną powieszeni kapitaliści, znajduje po 100 latach odzwierciedlenie w legalnej działalności ruchów w rodzaju Occupy Wall Street, portalu WikiLeaks czy choćby propagandowego kanału Russia Today obecnego w telewizjach kablowych na całym świecie, w tym w USA i Polsce.

 

Źródło: