Tomasz Łysiak

Szkoda, że kierujący ambasadą RP w Rzymie Ryszard Schnepf nie zadbał o to, by w Święto Wojska Polskiego, w  ten najważniejszy dzień upamiętniający chwałę i bohaterstwo żołnierza polskiego, na najważniejszym polskim cmentarzu wojennym – pod Monte Cassino – pojawiła się choćby wiązanka kwiatów, lub choć jeden znicz. Poza Polakami, którzy zaglądali tego dnia na cmentarz z odruchu serca, nikt z polskich instytucji państwowych, dyplomatycznych we Włoszech nie złożył na cmentarzu wieńca, czy jakiegokolwiek znaku czci i pamięci.

Bitwa pod Grunwaldem stała się dla Polaków symbolem nie tylko z racji jej bezpośredniej wagi dla wydarzeń w Polsce Jagiellonów w pierwszej połowie wieku XV, ale też z racji tego, jakie niosła za sobą wartości i konteksty. Wiktoria wojsk polskich i litewskich na polach Grunwaldu stanowiła pokaz mocy tworzącej się wówczas Rzeczypospolitej dwóch (a potem trzech) narodów przeciwko żywiołowi niemieckiemu. Zakon Krzyżacki był emanacją tego wszystkiego, co oznaczało nacisk polityczno-militarno-cywilizacyjny, którego celem miało być podporządkowanie, wasalizacja Polski względem Niemiec. To dlatego w trakcie zaborów rocznice Grunwaldu czczono szczególnie mocno i uroczyście. W równą, pięćsetletnią rocznicę zwycięstwa, za sprawą Ignacego Jana Paderewskiego, odsłonięto w Krakowie pomnik Grunwaldzki.

Przez chwilę wydawało się, że szybkie gratulacje złożone prezydentowi-elektowi Karolowi Nawrockiemu przez Ursulę von der Leyen oraz inne kurtuazyjne gesty liderów całego świata właściwie wyjaśniają i pieczętują sprawę. A przecież także różnica głosów, chociaż w procentach nieduża, to jednak w liczbach bezwzględnych spora.