Unijny mainstream rozpaczliwie uciekając od oskarżeń o wieloletnią i gorliwą kolaborację z Rosją, przeszedł do kontrataku – w myśl starego powiedzenie Clausewitza: „Najlepszą bronią jest atak”. Na ostatnim posiedzeniu Parlamentu Europejskiego w Strasburgu zaczął rozliczać ze związków z Kremlem… skrajną prawicę.
Kwietniowe posiedzenie Parlamentu Europejskiego w Strasburgu zdominowane zostało, co oczywiste, przez wojnę w Europie Wschodniej. Sprawie tej poświęcono aż trzy debaty, nie były to jednak jedyne tematy czterodniowej sesji plenarnej. Omawiano m.in. oświadczenie Komisji Europejskiej w sprawie funkcjonowania „Międzyrządowego Zespołu ONZ ds. Zmian Klimatu”. Dyskutowaliśmy również „Pilną potrzebę przyjęcia dyrektywy w sprawie minimalnych stawek podatkowych”.
Równo 505 lat temu, podczas II wojny polsko-rosyjskiej, rozpoczęła się wyprawa wojsk królewicza Władysława Wazy na Moskwę. Niestety, nie wszyscy w Europie rozumieli, że Rzeczpospolita powstrzymuje barbarię ze Wschodu. Stąd agresja Szwecji na Polskę – potop – dziś obchodzimy 466. rocznicę zwycięstwa Polaków pod Kozienicami. Data 6 kwietnia w kolejnych latach związana była z agresją Rosji na nasz kraj: w 1769 r. konfederaci barscy stoczyli z Rosjanami bitwę koło Krosna – ranny w niej został późniejszy bohater Polski i USA gen. Kazimierz Pułaski.
Można robić różne głupoty w życiu, ale w decydującym momencie – zachować się właściwie. Politycy mogą popełniać straszliwe błędy, ale jeśli się ockną, to są w stanie nie tylko zrobić coś dobrego dla kraju, a nawet ludzkości, lecz także przejść do historii.
Najważniejsze głosowanie, jakie miało miejsce w ostatnim miesiącu, już po napaści Rosji na naszego wschodniego sąsiada nie odbyło się wcale ani w Parlamencie Europejskim, ani w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy (skąd zresztą Federację Rosyjską usunięto), ani w Kongresie Stanów Zjednoczonych (który skądinąd przyjął pokaźny pakiet pomocowy dla Kijowa). Gdzie zatem, ktoś spyta.
Cieszę się, jak UE deklaruje pomoc dla Ukrainy i krajów, które przyjęły ukraińskich uchodźców, a więc w pierwszym szeregu Polski. Martwię się jednak, że na razie deklaracje te w wielkiej mierze pozostają tylko na papierze. Dotychczas nasz kraj nie otrzymał wsparcia z racji przyjęcia już blisko 2,5 mln uchodźców (Turcja dostała 6 mld euro – przy poprzednim kryzysie migracyjnym).
Druga marcowa sesja Parlamentu Europejskiego odbyła się w Brukseli dokładnie w tym samym czasie, co trzy inne kluczowe dla polityki międzynarodowej szczyty: szczyt NATO, szczyt G7 i szczyt Unii Europejskiej. Stolica Belgii, mająca ambicje bycia stolicą Europy, stała się rzeczywiście nagle, choć tylko przez dwa dni – stolicą świata
Jednym z najbardziej kluczowych elementów oceny przyszłości energetyki na Starym Kontynencie jest potencjalny wpływ Kataru na europejski sektor energetyczny i zwiększenie przez to jego bezpieczeństwa. Ponieważ Unia Europejska w wyniku agresji Moskwy na Kijów koncentruje się na zmniejszeniu swojej zależności od rosyjskich dostaw ropy i gazu, Katar – wraz z krajami takimi jak Azerbejdżan i Turcja – staje się jednym z nowych strategicznych dostawców energii w Europie.
Prezydent światowego mocarstwa numer jeden przylatuje do Polski. Objął urząd 14 miesięcy temu, ale cały 2021 r. poświęcił na geopolitycznie surrealistyczne i moralnie wątpliwe próby dogadywania się z Rosją. Dał się ograć Putinowi w Genewie, a na dodatek odbył z nim trzy „szczyty” telefoniczne, które tylko ośmielały Kreml do realizacji imperialnych planów.
W ostatnich dniach uczestniczyłem w dwóch bardzo różnych, ale interesujących z punktu widzenia polityki międzynarodowej wydarzeniach. Miały one miejsce w Turcji i we Francji. Skupię się na tym drugim.
Sytuacja międzynarodowa robi się coraz poważniejsza. Dziś mija już 20 dni od napaści Rosji na Ukrainę, a coraz więcej państw stara się po cichu, jak się wydaje, znaleźć taką formułę zawarcia pokoju, która by oznaczała terytorialne straty dla Kijowa, a poszerzenie terytorium Rosji.
Gdy dziś moi rodacy zapewnili schronienie 1,7 miliona uchodźców ze wschodu, to ja, szczycąc się tym w Parlamencie Europejskim, wspominam indyjskiego króla (maharadżę), który udzielił schronienia Polakom podczas II wojny światowej.
Demonstracja solidarności z naszymi wschodnimi sąsiadami, Bruksela, esplanada „Solidarności” (nomen omen) tuż przed budynkiem europarlamentu. Tłum, w rzeczy samej, europosłów z kierownictwem PE, flagi niebiesko-żółte, trochę unijnych, ja dzierżę wysoko biało-czerwoną na metalowym kijku.
Przed siedzibą Parlamentu Europejskiego w Strasburgu na wietrze trzepoczą flagi UE i Ukrainy. To demonstracja poparcia ze strony UE dla tych, którzy walczą w imieniu Zachodu ze Wschodem. Cóż, lepiej późno niż wcale. Choć akurat europarlament pod tym względem ratował honor Unii, podejmując szereg rezolucji wspierających nie tylko Ukrainę, ale także dwa inne kraje, które podpisały już z UE układ stowarzyszeniowy – Gruzję i Mołdawię.
Po ludzku bardzo przeżywamy ofiary agresji Rosji na Ukrainę, zwłaszcza śmierć dzieci czy szerzej: ludności cywilnej. To dramat niewyobrażalny, efekt nieuzasadnionego i programowego bestialstwa. Reagujemy na nie niezgodą i gniewem, i m.in. te emocje rodzą czyn pomocy setkom tysięcy uchodźców. To minimum tego, co można i należy zrobić. Jednocześnie warto też chłodno analizować sytuację, jej szerszy kontekst, dlatego tym razem proponuję skupić się na analizie geopolitycznej.
W latach 2019–2022 pułkownik KGB Władimir Władimirowicz Putin jako prezydent Federacji Rosyjskiej rozmawiał osobiście lub przez telefon z prezydentem Francji Emmanuelem Macronem 42 (sic!) razy, a z kanclerz Niemiec Angelą Merkel 34 razy. W tym samym czasie z szefami Unii Europejskiej – 10 razy. Pokazuje to z jednej strony tradycyjną grę Moskwy, aby nawiązywać dwustronne relacje z największymi państwami UE ponad głowami innych krajów, a także struktur Unii jako takiej.
Perspektywa wojny w Europie wyłoniła się jako kluczowy problem podczas zakończonej niedawno corocznej monachijskiej konferencji bezpieczeństwa. Po paru dniach okazało się, że jej uczestnicy wykazali się profetyzmem – wywróżyli największą wojnę w Europie od kilkudziesięciu lat.
Zaczęło się! Piszę te słowa w Waszyngtonie, gdzie przebywam z delegacją posłów do Parlamentu Europejskiego. Byliśmy w Białym Domu, Departamencie Stanu (MSZ) i Departamencie „Homeland Security" (Bezpieczeństwa Krajowego – odpowiednik MSW). Od paru dni słyszałem, że wojna będzie „jutro, pojutrze”. No i stało się!
Serio, zazdroszczę afrykańskiemu państwu Benin, które właśnie odzyskało skarby kultury zrabowane z jego terytorium przez Francję 130 lat temu. Francuscy koloniści obrabowali pałac królewski państwa Dahomej, które wtedy istniało na terenie obecnego Beninu.
Po co jest organizacja międzynarodowa? Oczywiście po to, żeby państwa, które do niej należą, czerpały z niej korzyści: polityczne, gospodarcze, militarne, prestiżowe itd. itp. Korzyści te mogą być większe lub mniejsze. Albo też w czasie prosperity ekonomicznej - czy geopolitycznej – większe, a w czasie dekoniunktury – mniejsze. Albo też – cóż, takie jest życie i te osobiste i te międzynarodowe – jedne kraje mają te korzyści większe, inne mniejsze.