Zastanawiano się nad możliwościami dochodzenia zadośćuczynienia od żyjących jeszcze niemieckich sprawców zbrodni. Dział Dokumentacji i Analiz oraz Dział Prawny RDI we współpracy z Biurem Poselskim Posła Sławomira Zawiślaka zbiorą od mieszkańców możliwe do wykorzystania dowody w sprawie w celu dalszej analizy.
Na stronie ojczyzna.pl mieszkańcy wsi Sochy zamieścili tekst, w którym wyrazili swoje cierpienia i wstrząsające doświadczenia z czasów wojny.
Jesteśmy Dziećmi Wojny
Nasze dzieciństwo – to strach, głód i łzy
W dniu 1 czerwca 1943 r. wieś Sochy przeżyła straszliwą gehennę hitlerowskiej zbrodni. Tego dnia Niemcy w odwecie za pomoc udzieloną partyzantom spalili całą wioskę oraz zabili większość jej mieszkańców. Tego czerwcowego poranka zginęło prawie 200 osób.
Jako dzieci widzieliśmy to wszystko. Na naszych oczach faszyści zabijali naszych ojców, matki, braci i siostry. Patrzyliśmy, jak dobijają strzałem w głowę, rannych, którzy nie zdołali się ukryć.
Patrzyliśmy, jak idą tyralierą, wyszukując ukryte w zbożach rodziny.
Jeszcze dzisiaj słyszymy krzyki płaczu i rozpaczy, jęki rannych i tych którzy kończyli życie, pomieszane z serią karabinów.
W płomieniach ginęło to, co kochaliśmy – nasze domy, sady i ogrody. Dzieła zniszczenia dokonały samoloty. Spadające bomby rozrywały strzępy ludzkich ciał i to co pozostało jeszcze po spalonych domach.
Na zgliszczach wioski pozostały matki z małymi dziećmi, a często same tylko osierocone dzieci. Ten czerwcowy dzień był w oczach dziecka istnym piekłem zbrodni. Następne dni i lata to czas nędzy, głodu i zimna. Mieszkaliśmy w piwnicach wypalonych domów lub naprędce skleconych szałasach z niedopalonych desek. W ciągłym strachu czy Niemcy nie powrócą. Ci, którzy przeżyli, przez wiele lat z trudem i kosztem olbrzymich wyrzeczeń odbudowywali własne gospodarstwa. Ciężkie to były chwile – bez dachu nad głową, bez środków do życia i czyjejkolwiek pomocy. Bóg jednak pozwolił, że przeżyliśmy to wszystko, że żyjemy – choć wielu z nas już odeszło.
Dzisiaj często jesteśmy dotknięci chorobami, niesprawnością czy inwalidztwem. To, co przeżyliśmy, zniszczyło nasze zdrowie. Trwałe są w nas ślady przeżytej zbrodni – to blizny na naszych ciałach i rany w naszych sercach po utraconych najbliższych. Przypominają nam o nich krzyże, na grobach cmentarza pomordowanych, znajdującego się na końcu naszej wioski. Obok cmentarza, staraniem mieszkańców stanęła kaplica jako Pomnik Zbrodni i Męczeństwa niewinnie pomordowanych naszych ojców i matek. Niechaj pamięć o nich nigdy nie zginie. To cmentarne krzyże i kaplica będą przypominały także przyszłym pokoleniom o ofierze życia, którą złożyli mieszkańcy wioski.
Do chwili obecnej nie otrzymaliśmy żadnego odszkodowania za wyrządzone zło. Mimo wielu lat starań żadne z nas nie zostało uznane za Dziecko Zamojszczyzny. Dzisiaj tkwi w nas żal, że żadna władza w Polsce nie przyszła nam z pomocą. A przecież to, co przeżyliśmy, nie było mniej bolesne od przeżyć tych, którzy tę pomoc otrzymują.Nic nie jest w stanie przywrócić nam utraconego dzieciństwa nie zastąpi nam miłości utraconych rodziców. Jednak świadomość, że ktoś przejął się wyrządzoną nam krzywdą, że moglibyśmy liczyć na pomoc władz, pozwoli nam jaśniej spojrzeć na czekającą nas przyszłość, pozwoli czuć się nam bezpieczniej.
Źródło: rdi.org.pl
