Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich pod Narwikiem
W nocy 27/28 maja 1940 r. Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich zaatakowała niemieckie pozycje naprzeciw miasta Narwik. Po ciężkich walkach zdobyto wzgórza 275 i 650. Oddziały niemieckie z dużymi stratami ewakuowały się łodziami przez Beisfiord w kierunku Narwiku, który niedługo później został zdobyty przez oddziały alianckie. W trakcie walk w Norwegii poległo 97 żołnierzy brygady, a 189 zostało rannych.
Decyzja o utworzeniu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich zapadła 15 stycznia 1940 r. podczas odprawy u naczelnego wodza, gen. Władysława Sikorskiego. Początkowo formację zamierzano wysłać do Finlandii. Gdy w nocy z 12 na 13 marca 1940 r. Finlandia i ZSRS zawarły w Moskwie traktat pokojowy, formowanie Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich było już mocno zaawansowane. Dowódcą jednostki został mianowany płk Zygmunt Szyszko-Bohusz – oficer i dowódca 16. Pomorskiej Dywizji Piechoty, który brał udział w bitwie nad Bzurą, jednak uniknął niewoli i przez Rumunię przedostał się do Francji.
Bitwa pod Narwikiem była pierwszym i niezwykle istotnym dla morale polskich żołnierzy zwycięstwem od zakończenia walk obronnych w 1939 r. Udział polskich wojsk w obronie Norwegii według gen. Władysława Sikorskiego mógł być również okazją do zwrócenia uwagi na okupowaną Polskę.
Na początku czerwca 1940 r. Brygada została ewakuowana drogą morską do Francji, gdzie brała udział w walkach w Bretanii; poniosła tam duże straty. Wraz z awansowanym do stopnia generalskiego Zygmuntem Szyszką-Bohuszem część żołnierzy Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich dostała się do Wielkiej Brytanii, gdzie nazywano ją „Polish Narvik Brigade”.
Źródło: pap.pl
