Nawrocki w wywiadzie dla #GP: Silna Polska liderem Europy i kluczowym sojusznikiem USA
Czytaj więcej w GP!
By nieznany - ÖNB, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=30206808
Po tzw. kryzysie przysięgowym w Legionach władze niemieckie aresztowały w Warszawie Józefa Piłsudskiego i Kazimierza Sosnkowskiego. Obaj osadzeni zostali w areszcie w twierdzy magdeburskiej.
(...) Późnym latem 1916 r. Piłsudski jest już pewien, że Rosja nie jest i nie będzie w stanie podjąć żadnych skutecznych działań przeciwko armiom państw centralnych. Dalsza walka u ich boku nie ma zatem sensu. Wycofuje pod różnymi pretekstami żołnierzy z Legionów: „Pułki legionowe wściekle chorują, po 30-40 co dzień prawie z każdego pułku odchodzi…” pisał do Walerego Sławka. „Chorzy” i urlopowani legioniści przechodzą do POW (w kwietniu 1917 r. liczyć będzie ona ponad 15 tys. członków). Od jesieni zaś Komendant szuka pretekstu by porzucić sojuszników, których klęskę przewiduje. W listopadzie Niemcy i Austriacy zrozumieli, że pustymi obietnicami nic nie uzyskają i ogłosili Akt 5 listopada przewidujący odbudowę Królestwa Polskiego. Powołana przez obu cesarzy Tymczasowa Rada Regencyjna tworzy Sąd Najwyższy, Pocztę Polską i wprowadza namiastkę polskiego pieniądza, marki polskiej, na banknotach widniej Orzeł Biały w tarczy czerwonej. W tym czasie jednak Józef Piłsudski jest już uwięziony w Magdeburgu. W kwietniu 1917 r. Legiony przestały formalnie istnieć, a ich żołnierze trafić mieli do Polskiego Korpusu Posiłkowego (przy armii austro-węgierskiej) oraz do Polskiej Siły Zbrojnej (Polnische Wehrmacht – przy Niemcach). W czerwcu TRS zgodziła się – przy protestach Piłsudskiego – aby żołnierze obu formacji pochodzący z terenu Królestwa Polskiego przysięgli „wierne braterstwo” sojusznikom.
Piłsudski oświadczył, że tak Niemcy, jak i Austria tylko mamią Polaków wizją niepodległości, a naprawdę zależy im tylko na bitnym polskim żołnierzu, podał się do dymisji ze stanowiska ministra spraw wojskowych i wezwał żołnierzy do odmowy przysięgi. Posłuchali go przede wszystkim żołnierze I i częściowo III Brygady Legionów. Dowodzona przez generała Zielińskiego i pułkownika Hallera II Brygada przysięgę złożyła. Trzeba było dopiero jawnego dowodu wiarołomstwa Niemców, którzy 9 lutego 1918 r. w „traktacie chlebowym” oddali Ukraińcom polskie ziemie – w tym Chełmszczyznę, by II Brygada się zbuntowała i w krwawym boju pod Rarańczą przebiła się na rosyjską stronę, do formowanego tam II Korpusu Polskiego.
Obie niezaprzysiężone brygady Niemcy rozwiązali, żołnierze i podoficerowie zostali internowani w obozie w Szczypiornie, oficerowie zaś w Benjaminowie. Józef Piłsudski zaś wraz ze swym zastępcą Kazimierzem Sosnkowskim trafili do twierdzy w Magdeburgu.
Cały artykuł Tomasza Panfila można przeczytać w tygodniku "Gazeta Polska", w specjalnym dodatku historycznym poświęconym Kryzysowi Przysięgowemu
Źródło: tygodnik GP
(...) Późnym latem 1916 r. Piłsudski jest już pewien, że Rosja nie jest i nie będzie w stanie podjąć żadnych skutecznych działań przeciwko armiom państw centralnych. Dalsza walka u ich boku nie ma zatem sensu. Wycofuje pod różnymi pretekstami żołnierzy z Legionów: „Pułki legionowe wściekle chorują, po 30-40 co dzień prawie z każdego pułku odchodzi…” pisał do Walerego Sławka. „Chorzy” i urlopowani legioniści przechodzą do POW (w kwietniu 1917 r. liczyć będzie ona ponad 15 tys. członków). Od jesieni zaś Komendant szuka pretekstu by porzucić sojuszników, których klęskę przewiduje. W listopadzie Niemcy i Austriacy zrozumieli, że pustymi obietnicami nic nie uzyskają i ogłosili Akt 5 listopada przewidujący odbudowę Królestwa Polskiego. Powołana przez obu cesarzy Tymczasowa Rada Regencyjna tworzy Sąd Najwyższy, Pocztę Polską i wprowadza namiastkę polskiego pieniądza, marki polskiej, na banknotach widniej Orzeł Biały w tarczy czerwonej. W tym czasie jednak Józef Piłsudski jest już uwięziony w Magdeburgu. W kwietniu 1917 r. Legiony przestały formalnie istnieć, a ich żołnierze trafić mieli do Polskiego Korpusu Posiłkowego (przy armii austro-węgierskiej) oraz do Polskiej Siły Zbrojnej (Polnische Wehrmacht – przy Niemcach). W czerwcu TRS zgodziła się – przy protestach Piłsudskiego – aby żołnierze obu formacji pochodzący z terenu Królestwa Polskiego przysięgli „wierne braterstwo” sojusznikom.
Piłsudski oświadczył, że tak Niemcy, jak i Austria tylko mamią Polaków wizją niepodległości, a naprawdę zależy im tylko na bitnym polskim żołnierzu, podał się do dymisji ze stanowiska ministra spraw wojskowych i wezwał żołnierzy do odmowy przysięgi. Posłuchali go przede wszystkim żołnierze I i częściowo III Brygady Legionów. Dowodzona przez generała Zielińskiego i pułkownika Hallera II Brygada przysięgę złożyła. Trzeba było dopiero jawnego dowodu wiarołomstwa Niemców, którzy 9 lutego 1918 r. w „traktacie chlebowym” oddali Ukraińcom polskie ziemie – w tym Chełmszczyznę, by II Brygada się zbuntowała i w krwawym boju pod Rarańczą przebiła się na rosyjską stronę, do formowanego tam II Korpusu Polskiego.
Obie niezaprzysiężone brygady Niemcy rozwiązali, żołnierze i podoficerowie zostali internowani w obozie w Szczypiornie, oficerowie zaś w Benjaminowie. Józef Piłsudski zaś wraz ze swym zastępcą Kazimierzem Sosnkowskim trafili do twierdzy w Magdeburgu.
Cały artykuł Tomasza Panfila można przeczytać w tygodniku "Gazeta Polska", w specjalnym dodatku historycznym poświęconym Kryzysowi Przysięgowemu
Źródło: tygodnik GP
Zobacz więcej
Niezależna TOP
