Dzień Papieski – pamięć w realnym wymiarze
Od dziewiętnastu lat, w każdą niedzielę poprzedzającą rocznicę wyboru kardynała Karola Wojtyły na papieża, obchodzimy w Polsce Dzień Papieski. Jest to moment specjalny. Okazuje się, że oprócz modlitwy i przypominania o tym, co pozostawił „nasz papież”, możemy w sposób praktyczny i namacalny kontynuować dzieło Jana Pawła II. Koncerty, spotkania, dyskusje, zawody sportowe czy też spektakle teatralne, pokazują że można w sposób interesujący i odbiegający od sztampowej „akademii ku czci” przypominać spuściznę papieża.
Organizatorzy Dnia Papieskiego, czyli powołana w 2000 roku fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, podkreślają, że ich działania obejmują cztery elementy i co być może najważniejsze nie jest to działanie jednorazowe, ale permanentne i obejmujące swoim zasięgiem nie tylko Warszawę, czy Polskę, ale niemal cały świat. Można powiedzieć, że tak jak pontyfikat Jana Pawła II, przez ponad 100 pielgrzymek, często do najdalszych zakątków świata, był realnie globalny, tak samo działania związane z jego osobą i dziełem mają charakter światowy.
Kultura jako fundament przetrwania
Pierwszy i zapewne dla wielu najważniejszy to aspekt duchowy odnoszący się w tym dniu do modlitwy i rozważań związanych z Janem Pawłem II. Kolejny to wymiar intelektualny, konferencje, seminaria naukowe i dyskusje związane z nauczaniem Ojca świętego. Kolejny segment pamięci ma wymiar artystyczny i chyba nie może być inaczej pamiętając jak mocno w życiorys Karola Wojtyły wpisany był teatr i aktorstwo, a cały jego pontyfikat naznaczony był spotkaniami z ludźmi szeroko rozumianej kultury. Jan Paweł II zawsze podkreślał, że kultura jest fundamentem przetrwania każdego narodu i zawsze powoływał się na przykład Polski, która wyszła zwycięsko z dziejowych zakrętów, rozbiorów, koszmaru okupacji niemieckiej i sowieckiej, czasów komunizmu, właśnie dzięki temu, że obok pamięci i tożsamości Polacy odwoływali się do własnej tworzonej na fundamencie chrześcijaństwa kultury. To ona zawsze dawała nam siłę przetrwania. „Musicie być mocni, drodzy bracia i siostry, mocą tej wiary, nadziei i miłości świadomej, dojrzałej odpowiedzialnej” – mówił Jan Paweł II do blisko dwóch milionów pielgrzymów zgromadzonych w czerwcu 1979 roku na krakowskich błoniach, podczas mszy świętej, kończącej pierwszą pielgrzymkę do Polski. I dodawał „I dlatego zanim stąd odejdę, proszę was, abyście to całe duchowe dziedzictwo, któremu na imię >> Polska >>, raz jeszcze przyjęli z wiarą, nadzieją i miłością – taką jaką zaszczepia w nas Chrystus na chrzcie świętym. […] abyście nie podcinali sami tych korzeni, z których wyrastamy”.
Głos słabych
Namacalnym dowodem tego artystycznego wymiaru są nagrody „TOTUS TUUS” przyznawane co roku i uchodzące za jedne z najbardziej prestiżowych nagród w Kościele katolickim. Otrzymują je osoby i instytucje, które przyczyniają się do propagowania nauki Jana Pawła II i przede wszystkim w swojej pracy opierają się na tym, co było fundamentem całego pontyfikatu Ojca Świętego, a więc na obronie godności i praw człowieka. Przy czym chodzi tu w głównej mierze o tych najsłabszych. Święty Papież podkreślał, że chce być głosem słabych i tych nie mogących mówić. Nie było dziełem przypadku, że w czasie swoich pielgrzymek spotykał się z najsłabszymi i pokrzywdzonymi, że odwiedzał dzielnice biedy i nędzy, że apelował do możnych tego świata o wspomaganie tych, który sami nie są w stanie wyjść z koszmaru głodu, choroby, czy bezrobocia.
Źródło: tygodnik GP
