Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Nie dziwi mnie wcale, że Michał Rusinek aferę ze sztuczną inteligencją udającą Wisławę Szymborską próbuje obrócić w żart. Wiele więcej nie spodziewam się po arbitrze elegancji liberalnych salonów, który dekadę temu postanowił zmonetyzować swój przywilej bycia przybocznym noblistki i ułożył limeryki dla producenta solonych orzeszków.
Czwartek w Brukseli to największa od dawna polityczna klęska najsłabszego koalicjanta Donalda Tuska, czyli lewicy. Nie wiemy, jaką cenę realnie zapłacimy za piękne słówka.
W cieniu silent disco na Campusie Polska, które doskonale udowodniło, że tropiciele mowy nienawiści powinni przede wszystkim przyjrzeć się samym sobie, na imprezie Rafała Trzaskowskiego wydarzyło się coś naprawdę ważnego.
Festiwal i kabareton w Opolu za nami. Bezkompromisowi antpisowscy kabareciarze triumfują. Znów obsiedli imprezę jak muchy. Przeglądam relacje w lewicowo-liberalnych mediach i widzę czysty zachwyt: „dołożyli PiS”.
Donald Tusk już dawno oswoił się z tym, że w trakcie wystąpień publicznych bezczelnie mydli oczy dziennikarzom kłamstwami. A większość z nich udaje, że to rześki deszczyk. Przytomnych ludzi nie dziwi wizerunkowa katastrofa, jaką zafundował sobie po wyborach w USA, gdy z miedzianym czołem kłamał Monice Rutke z „TySola”, że nigdy nie nazwał Donalda Trumpa rosyjskim agentem.
Gdyby lewicowo-liberalne środki przekazu miały choć odrobinę przyzwoitości, przyznałyby, że koalicja 13 grudnia, poza odsunięciem Zjednoczonej Prawicy od władzy, nie może się poszczycić spełnieniem żadnej znaczącej obietnicy przedwyborczej. Chochole tańce wokół aborcji dobrze pokazują, że mamy do czynienia z wewnętrznie sprzecznym sojuszem partii, które stać jedynie na „antynarodowe byletrwanie”. I to w czasach, gdy Polska nie może sobie na to żadną miarą pozwolić.
Na naszych oczach rodzi się zjawisko polityczne, którego psychospołecznych skutków jeszcze nie możemy w pełni ocenić. To polityczny narcyzm, ukrywający się pod płaszczykiem ekologicznej troski, karmiony przez mass media, show biznes, potęgi biznesowe żyjące z mody. Przedstawia się jako nowy humanitaryzm i zielona troska. Ale mocno jest podszyty wołaniem: „ja, mnie, moje” żyjącego jak dotąd w najbardziej komfortowych warunkach pokolenia Polaków - pisze Krzysztof Wołodźko w "Gazecie Polskiej".
