Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
W tym miesiącu ukazują się dwa filmy poświęcone Dywizjonowi 303, wkrótce ruszają zdjęcia do filmu o Janie Karskim w reż. Władysława Pasikowskiego, a przed nami telewizyjne seriale o Legionach Józefa Piłsudskiego i o samym Piłsudskim, tyle że młodym.
Południe, 15 sierpnia, 98 lat po odparciu bolszewickiej inwazji na Europę. Na dziesięć newsów portalu Tvn24 cztery mówią o tragicznym wypadku komunikacyjnym w Genui, dwa o uroczystościach państwowych, a jeden o niższych wypłatach w Korei Południowej. Święto Wojska Polskiego i święto państwowe opisane z perspektywy utrudnień drogowych nieważne, kłopotliwe. Dlaczego tak się boicie, że nad Wisłą przypomnimy dorobek naszej narodowej wspólnoty?
Niebawem w kinach pojawią się dwa polsko-brytyjskie filmy o Dywizjonie 303. Pierwszy ma premierę 17 sierpnia, a drugi 31 sierpnia – i oba biją się o palmę pierwszeństwa. Widzowie na pewno wezmą się do pisania recenzji w internecie i będą bardzo wymagający. Nie wiemy jeszcze, który film podbije serca publiczności, ale wiemy, że największymi zwycięzcami premier będą polscy piloci walczący w bitwie o Anglię.
Tygodnik „Polityka” wydaje „Pomocnik historyczny”. Ostatni numer jest w formie stu pytań na stulecie odzyskania niepodległości, a że owe pytania zadane są historykom, którzy władz Rzeczypospolitej nie lubią na pewno, a Polski prawdopodobnie też nie za bardzo, to wyszło mało dumnie z niepodległości.
Profesor Daniel Pipes, który będąc w Warszawie, ostatnio udzielił wywiadu „Codziennej” i „Gazecie Polskiej”, przedstawia Polskę w amerykańskiej prasie jako przedmurze chrześcijaństwa – dosłownie jak z obrazów Brandta czy Matejki – przypominając odsiecz wiedeńską („Washington Times”) i wolę rechrystianizacji Europy.
Prezydent Andrzej Duda odwiedził miejscowość Ołyka na Ukrainie, gdzie na przełomie lat 1943 i 1944 bandy Ukraińców napadły miejscową ludność polską, która wytrzymała kilka dni oblężenia i poprosiła o pomoc oddalonych o 30 km żołnierzy 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, stacjonującej w Przebrażu.
Polska tradycja od wieków lubuje się w rocznicach. Cześć oraz pamięć dawnych walk i osiągnięć często ginie pod stosami wieńców składanych pod pomnikami i w miejscach zdarzeń. Okolicznościowe przemówienia żyją tylko chwilę. Stosy książek zostają, ale czasem jest ich tak wiele, że wygodniej byłoby zrobić z nich podstawkę pod łóżko, niż wynieść z ich lektury trwałe refleksje.
Gdy sąsiedzi są za silni, zbyt agresywni, a u nas trzęsie się państwo rozrywane między zdrajcami a reformatorami, cierpliwość ma swój głęboki sens. Najczarniejszą godziną w dawnej Polsce okazały się lata 90. XVIII w., w dobie Sejmu Wielkiego i wojny z Cesarstwem Rosyjskim. Jednak pewne grono patriotów rozważało za zamkniętymi drzwiami strategię umownie zwaną „przeczekać Katarzynę”. Chodziło o carycę, władczynię Północy, szczególnie predestynowaną do zniszczenia Polski.
Już Zofia Kossak uprzedzała, że Polacy zbyt łatwo oskarżają się o zdradę. Jednocześnie, gdy już zdrajcę znajdą, darowują mu winy. Jak więc rozpoznać targowiczanina, skoro chowa się on pod szczytnymi hasłami?
Wiemy, jaka była endecja Dmowskiego i łatwo ją porównać z dzisiejszą – znajdując różnice, ale i podobieństwa.
Żonglowanie wskaźnikami ekonomicznymi, z których eksperci przepowiadają, że Chiny nieuchronnie zdominują świat i zmonopolizują rynki, przypomina częste w historii myśli politycznej wróżbiarstwo. Pod koniec lat 80. wybitny skądinąd historyk Paul Kennedy wydał książkę o imperiach, w której wskazywał, jak to w 2000 r. Związek Sowiecki prześcignie w produkcji przemysłu ciężkiego Stany Zjednoczone. Może by tak było, gdyby Sowiety się nie rozpadły.
Polityka Zachodu się zgrała: imigranci kołyszą Unią Europejską, która przeżywa kryzys na wielu poziomach, Ameryka przestaje mówić miałkim językiem poprawności politycznej, a islam zaczyna być postrzegany na Zachodzie jako wróg.
Dobry pisarz, choć nacjonalistyczny bolszewik – taka opinia krąży o Zacharze Prilepinie, autorze powieści chwalących obozy koncentracyjne, sowiecki totalitaryzm i tęskniącego za krwawą Rosją. Jeśli – jak przyznają krytycy – Prilepin wyraża przekonania całego pokolenia swoich rodaków to jaka przyszłość czeka zdewastowany naród rosyjski?
Niby wiemy, że muszą odejść – mają około 90 lat – ale za każdym razem ich śmierć nas boli. Zamykamy kolejny rozdział naszej historii, coś się naprawdę kończy – 9 października zmarła Hanna Szczepanowska ps. Heban i znów kawałek II Rzeczypospolitej nam się rozsypał. Właśnie rozpoczęła się msza pożegnalna w Bazylice Archikatedralnej PW. Męczeństwa Św. Jana Chrzciciela w Warszawie ul. Kanonia 6.
