Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Donald Tusk 4 czerwca zorganizował wiec poparcia dla swojej władzy. Jego prawo i uczestników do absurdalnych demonstracji – bo mając w ręku większość państwowych instytucji, w tym służby specjalne i prokuraturę, a także ogromną część mediów, z których część robi w ostatnich miesiącach za pas transmisyjny rządu, trzeba nazwać ten pomysł abstrakcyjnym.
Donald Tusk szermuje na lewo i prawo oskarżeniami o konszachty prawicy z Rosją, choć fakty są dla niego nieubłagane. To on, jako premier, był twarzą resetu w relacjach z Władimirem Putinem – zapewniał, że należy robić interesy z Rosją „taką, jaka ona jest”, i że nikt nie powinien „sypać piachu w tryby”.
Kiedy PiS zgłosiło potrzebę utworzenia komisji ds. zbadania rosyjskich wpływów, część komentatorów uznała, że jest to pomysł rodem z państw autorytarnych. Chciano uświadomić wyborcom, że rządząca partia celowo uderza w oponentów, by nie dopuścić Donalda Tuska do sprawowania władzy. Owszem, komisja w wydaniu PiS miała swoje wady, naprawione później w nowelizacji prezydenta Andrzeja Dudy.
Donald Tusk pojechał na granicę z Białorusią, by spotkać się ze strażnikami granicznymi. Mówił w stylu Mateusza Morawieckiego, Mariusza Błaszczaka czy Mariusza Kamińskiego. I chwała mu za to, że stawia na obronę polskich granic przed atakiem hybrydowym przy użyciu imigrantów, trwającym już od blisko trzech lat.
Trzynaście lat czekała Wisła Kraków na podniesienie jakiegokolwiek trofeum. Od 2011 r. jeden z najbardziej utytułowanych klubów w Polsce przeszedł najpierw przez okres stagnacji, następnie przejął go gang z „Miśkiem” na czele, aż w końcu z powodu długów zaczął tonąć i znalazł się na zapleczu ekstraklasy.
Silni razem nienawidzą publicystów i dziennikarzy, którzy nie klaszczą z nimi w chórze. Od kilku lat grupa najradykalniejszych fanów Platformy Obywatelskiej wulgarnie obraża, wyśmiewa, a nawet donosi na tych, którzy mają inne spojrzenie na „uśmiechniętych” polityków.
Liga Mistrzów to niezwykłe rozgrywki w fazie pucharowej. Pokazujące nie tylko poziom czysto piłkarski, ale też hart ducha, zaangażowanie, wiarę w to, co się robi od pierwszej do ostatniej minuty meczu.
W sieci nie od dzisiaj znane jest powiedzenie: piłeś – nie pisz, tudzież: piłeś – to do spania, a nie komentuj w internecie. Jacek Protasiewicz nie wyznaje tej zasady. W amoku od soboty zalewał media społecznościowe swoimi miłosnymi podbojami z Darią Brzezicką, o 34 lata młodszą działaczką PSL. W międzyczasie chamsko naśmiewał się z wyglądu oponentów, ale najistotniejszy wątek z twórczości byłego europosła umknął w natłoku relacji polityka z kuchni. Dotyczył on CPK i poczucia bezkarności.
Premier Donald Tusk nie miałby żadnego powodu funkcjonować w polityce, gdyby nie istniał PiS. Po prostu byłby doświadczonym w tej grze emerytem, czytającym bajki swoim wnukom i grającym w karty. I byłby z tego większy pożytek, niż dziś. Premier 38-milionowego kraju w mediach społecznościowych albo robi za antypisowskiego trolla albo pokazuje Dzień Dziecka przed KPRM. O najważniejszych sprawach za to standardowo milczy.
Jacek Protasiewicz wyżywa się na swoim byłym środowisku politycznym i nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Zapowiadał to już w pewien słynny weekend, gdy prezentował "jajecznicę dla Darusi" i obrażał dyskutujących w mediach społecznościowych. Gorący romans z kimś, kto mógł być jego córką, zakończył karierę wojewody dolnośląskiego. Ale Jacek Protasiewicz się nie zatrzymuje. Teraz przypomina Marcinowi Kierwińskiemu o politycznej kuchni za poprzednich rządów i coś mi mówi, że to tylko preludium do kolejnych sensacji.
