"Bóg - Honor - Ojczyzna" - skąd ta dewiza?

W 1802 roku Napoleon ustanowił order Legii Honorowej, którego motto brzmiało „Honneur et Patrie” („Honor i ojczyzna”). Było to pierwsze odznaczenie krajów chrześcijańskich nieposiadające formy krzyża, lecz kształt gwiazdy. Napis „Honneur et Patrie” pojawił się też na sztandarach wojska w czasach napoleońskich. W II Rzeczypospolitej dewizę „Honor Ojczyzna” wprowadzono oficjalnie w Ustawie z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast słowa „Bóg Honor Ojczyzna” po raz pierwszy umieszczono na sztandarach oddziałów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie dekretem Prezydenta Rzeczypospolitej z 15 października 1943 r. 

Dewiza „Bóg, Honor, Ojczyzna” została uchwalona przez Sejm RP w Ustawie z dnia 19 lutego 1993 r. o znakach Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

 „Na stronie odwrotnej płata, pośrodku krzyża kawalerskiego, znajduje się wieniec, taki jak na stronie głównej, w środku którego jest umieszczony w trzech wierszach napis >>Bóg Honor Ojczyzna<<, haftowany złotym szychem”. 

Dewiza ta łączona jest z konstytucyjnym obowiązkiem wierności Ojczyźnie i tradycyjnie tłumaczy się jako – Ojczyźnie wszystko, prócz miłości Boga najwyższego i Honoru. Zgodnie z artykułami 82 do 85 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej najważniejszymi obowiązkami obywateli są wierność Rzeczypospolitej Polskiej oraz troska o dobro wspólne. 

Warto pamiętać, że dewiza I Rzeczpospolitej brzmiała „Pro Fide, Lege et Rege” czyli „Za Wiarę, Prawo i Króla”, wyparła ona zresztą używaną wcześniej dewizę „Si Deus Nobiscum quis contra nos” –„ Jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam?”.  Nieco zmieniona wersja „Pro Fide, Lege et Rege” – „Za Wiarę, Króla i Naród” widnieje na najstarszym i najwyższym polskim Orderze Orła Białego.

 

Źródło: niezalezna.pl