Kaplica z ludzkich kości
W 1870 roku czeski rzeźbiarz František Rint ozdobił kaplicę kościoła Wszystkich Świętych w Sedlcu (Kutna Hora) używając jako materiału ludzkich kości. Były to szczątki (jak się szacuje) od 40-70 tysięcy osób – ofiar wojen husyckich oraz czternastowiecznej epidemii dżumy.
Kościół w Sedlcu ma długą historię – w roku 1142 powstał tu klasztor cystersów. W 1278 roku król czeski Otokar II wysłał z misją dyplomatyczną do Ziemi Świętej opata Henryka z Sedlec. Ten wracając z Jerozolimy przywiózł garść ziemi z Golgoty i rozsypał ją na klasztornym cmentarzu. To spowodowało prawdziwy „boom” na pochówki w tym miejscu. Ludzie w całych Czechach, a także w całej Europie Środkowej, zwłaszcza zamożni, prosili o pochowanie ich na świętym cmentarzu. Szybko zaczęło brakować miejsca na pochówki, ciała były najpierw chowane w tymczasowym grobie, a następnie po kilku latach wykopywano szkielety, by można było pogrzebać kolejnych zmarłych. Zadanie zbierania kości powierzono półślepemu mnichowi, który układał je w wielkie stosy. Wreszcie w 1511 roku zbudowano specjalną kostnicę do przechowywania szkieletów. Kiedy w Europie wybuchła Czarna Śmierć, także cmentarz sedlecki, przepełniony już i tak do granic możliwości, musiał przyjąć ofiary zarazy, więc szczątki przeniesiono do kaplicy-ossuarium. W 1870 roku do mrocznego zadania uporządkowania stosów kości zatrudniono miejscowego snycerza Františka Rinta, który odkrywszy w sobie duszę artysty, uznał że ułoży z nich swoistą ozdobę wnętrza. Kości posłużyły jako dekoracja i zostały nałożone na istniejącą wcześniej konstrukcję kościoła z cegły i kamienia. Rint je wybielił, aby nadać pomieszczeniu jednolity wygląd. Zrobił z ludzkich szczątków świeczniki, ołtarze i herby, a nawet ułożył z nich swoje imię i nazwisko. Centralny żyrandol zbudowany został z co najmniej jednego kawałka każdej kości ludzkiego ciała.
Ossuaria występują w wielu miejscach w Europie np. Santa Maria della Concezione dei Cappuccini w Rzymie, San Bernardino alle Ossa w Mediolanie, Kaplica Czaszek w Czermnej w Polsce, Capela dos Ossos w portugalskiej Évora czy wreszcie Douaumont we Francji – kaplica zawierająca szczątki ponad 130 000 żołnierzy francuskich i niemieckich, którzy polegli w bitwie pod Verdun podczas I wojny światowej.
Te ossuaria powstały, aby pomieścić szczątki tysięcy osób w odpowiedzi na brak miejsca na tradycyjne pochówki. Z czasem stały się popularnymi atrakcjami turystycznymi. Kaplica w Sedlcu wyróżnia się jednak na tym tle swoim, w pewien sposób makabrycznym, ułożeniem ludzkich szczątków.
Źródło: niezależna.pl; ancient-originis.net
