Bądźmy cierpliwi, doczekamy
Ciekawi mnie, ile razy jeszcze będę siadał do pisania rocznicowego wspomnienia o tragedii smoleńskiej ze świadomością, że spokojnie mogę skopiować tekst z roku poprzedniego. Bo przecież i teraz mogę napisać mniej więcej tak: „Mija kolejny rok od największej tragedii w powojennej historii Polski. Pomimo upływu czasu wciąż jest więcej pytań niż odpowiedzi. Prawdy tymczasem domagają się nie tylko ofiary i ich najbliżsi…”.
Co takiego musi się wydarzyć, byśmy w końcu doczekali się zwrotu wraku tupolewa, czarnych skrzynek, by wreszcie stało się jasne, co lub kto sprawił, że o prezydencie Lechu Kaczyńskim, Januszu Kurtyce, Władysławie Stasiaku i tak wielu innych wybitnych Polakach możemy mówić już wyłącznie w czasie przeszłym? Jak długo jeszcze kagebiści z Moskwy będą śmiać się nam w twarz, powtarzając kłamstwa o rzekomo toczącym się u nich śledztwie? Niestety, jeśli dziś, w chwili kiedy u władzy są ludzie teoretycznie najbardziej zdeterminowani, by poznać prawdę, nadal nie dzieje się nic przełomowego – przyjdzie nam poczekać. Ale poczekamy, poczekamy. Czekaliśmy na prawdę o Katyniu, na podniesienie bohaterów z Łączki. I tu doczekamy, cierpliwości.
Źródło: Gazeta Polska Codziennie
