Jeszcze jako uczeń, 1 stycznia 1942 r. Zbigniew Lazarowicz wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, a od jesieni 1942 r. był elewem konspiracyjnej Szkoły Podchorążych. Maturę uzyskał w 1943, zdając przed Państwową Tajną Komisją Egzaminacyjną Kuźnica działającą w ramach Obwodu AK Dębica.
Od 1944 r. był dowódcą plutonu AK Gumniska. Brał udział w Akcji „Burza”, m.in. walczył pod Kałużówką.
W latach 1945–1947 był więziony i przesłuchiwany przez UB.
Od 1980 r. działał w opozycji demokratycznej w PRL, m.in. współpracując z redakcją „Biuletynu Dolnośląskiego” i działając w „Solidarności”. Był łącznikiem Regionalnego Komitetu Strajkowego we Wrocławiu oraz „Solidarności Walczącej” i kolporterem prasy podziemnej. W 1982 r. został za swą działalność internowany w Ośrodku Odosobnienia w Nysie. Po zwolnieniu z internowania ponownie zaangażował się w działalność opozycyjną. Od 1989 r. udzielał się jako działacz kombatancki, był między innymi członkiem-założycielem Zarządu Głównego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Krakowie oraz założycielem i członkiem Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy AK, a także członkiem-założycielem Stowarzyszenia Kombatanckiego WiN. Autor licznych publikacji na temat najnowszej historii Polski, biogramów kombatantów AK i WiN oraz książki „Klamra” – mój ojciec. Pośmiertnie awansowano go do stopnia pułkownika.
Zmarł 29 września 2017 r.
Źródło: niezalezna.pl
