Kongres WADA w Katowicach. „Doping to groźny wróg, za którym stoją wielkie pieniądze”. ZDJĘCIA

Ostatnio bardzo głośno jest o dopingu stosowanym przez sportowców z Rosji. Jednak problem jest stary jak świat, a na stosowaniu niedozwolonych środków przyłapani zostali zawodnicy z każdego zakątka globu. Dość wspomnieć „wyczyny” ekspertów od dopingu z byłej NRD, którzy wręcz produkowali złotych medalistów czy przyłapanie na dopingu profesjonalistów w wyścigach kolarskich oraz walkach bokserskich. 

Problem w tym, że pod koniec XIX w. i aż do lat 30. XX w., czyli w czasach, gdy rodził się profesjonalny sport, nawet na oficjalnych zawodach, a potem na igrzyskach olimpijskich używano środków dopingujących, jednak nikt się tym nie przejmował. Nie było to bowiem zakazane, a warto pamiętać, że w kolarstwie zawodowym używanie dopingu było legalne aż do końca lat 60. ubiegłego wieku Nawet koniom podawano różne substancje, by poprawić ich wyniki. Robili to główniej ci, którzy obstawiają wyniki w zakładach, żeby zgarnąć główną pulę

– wyjaśnia Włodzimierz Sowa,znawca historii sportu z Katowic.

Dodaje, że to powiązanie sporty z niedozwolonym środkami w wyścigach konnych dało właśnie początek terminowi „doping” – od małej dawki zakazanej substancji (z ang. „dope”).

Te praktyki stosowano przez lata, a pierwsze zakazy stosowania dopingu pojawiły się zupełnie na poważnie dopiero po śmierci duńskiego kolarza Knuda Jensena, który uległ wypadkowi podczas zawodów na igrzyskach olimpijskich w Rzymie. Był on wcześniej znany z udziału w aferze dopingowej.

Przyczyną śmierci Duńczyka było przedawkowanie amfetaminy, przyspieszającej pracę serca i płuc. Oluf Jorgensen, trener duńskich kolarzy, przyznał się potem śledczym, iż przed wyścigiem podał Jensenowi i niektórym zawodnikom Ronicol, czyli alkohol nikotynylowy rozszerzający naczynia

– przypomina ekspert.   

To dramatyczne wydarzenie w końcu skłoniło Międzynarodowy Komitet Olimpijski do działania - testy antydopingowe wprowadzono przed kolejnymi igrzyskami w 1968 r. Niestety, zdaniem wielu ekspertów uczestniczący w Katowickim kongresie, problem pozostał, choć po powstaniu WADA w listopadzie 1999 r. jest lepiej rozpoznany.

Przed laty, kiedy zwracaliśmy się do przedstawicieli służb celnych oraz policji z pytaniem o to, jak radzą sobie z handlem nielegalnymi substancjami, rozumieli to tylko przez pryzmat narkotyków. O anabolikach czy hormonie wzrostu nie mieli nic do powiedzenia. Teraz to się bardzo zmieniło 

- opowiadał na kongresie pierwszy szef WADA Richard Pound.

W Polsce też nie było lepiej – doszło nawet do tego, że w 2016 r.  nad polskim laboratorium antydopingowym zawisła groźba odebrania akredytacji. Jednak minister Bańka zainicjował powstanie ustawy o zwalczaniu dopingu w sporcie i utworzenia naszego laboratorium antydopingowego POLADA.

Obecnie polskie regulacje uważane są za jedne z najlepszych w świecie. To wielka zasługa ministra Bańki i polskiego rządu

- uważa Ryszard Szuster, menedżer i były współpracownik Bańki.

Jednak nadal trzeba z dopingiem skutecznie walczyć, bo za produkcją substancji wzmacniających, poprawiających wydolność itp. stoją ogromne pieniądze. Spiralę wyczynu nakręcają też firmy, które krąż wokół sportu i domagają się rekordów – bo te podobijają oglądalności i popularność danej dyscypliny. Moda na macho i osiłków jest ściśle związana z tym trendem.

Wielu ludzi bierze udział w wyczerpujących zawodach, wyścigach kolarskich czy maratonie i – w związku z tym, że jest to dla nich często ekstremalny wysiłek – próbują się „wspomagać”. Na nich też polują firmy stosujące różne dopalacze dla sportowców. I to jest równie niebezpieczne jak doping w sporcie zawodowym

– podkreśla Sowa.

 

Źródło: niezalezna.pl

#WADA #doping #kongres #Katowice #Witold Bańka