Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
To, że raport o stratach polskich poniesionych z rąk Niemiec podczas II Wojny Światowej wywoła wściekłość u spadkobierców III Rzeszy było do przewidzenia, ale ważny jest duży oddźwięk w całym świecie, który ze zdumieniem dowiaduje się, że to nie Polacy pomagali „nazistom” mordować Żydów, ale sami byli mordowani przez owych nazistów, którzy okazali się być Niemcami!
Jest to lektura porażająca nawet dla człowieka mającego ogólną orientację w najnowszej historii Polski. Kilkusetstronicowe szczegółowe opracowanie, jak mówi tytuł, dotyczy jedynie strat materialnych, ale przez ich opis przeziera straszliwa prawda o stojących za cyframi losach naszych rodaków pod niemiecką okupacją – mordowanych, prześladowanych, wykorzystywanych do niewolniczej pracy, ograbianych z dorobku życia. I właśnie opublikowany niżej 4. rozdział pierwszej części raportu robi szczególne wrażenie, gdyż pokazuje planowość tej grabieży na skalę państwową.
Od czasu podania się do dymisji z funkcji premiera rządu Jej Królewskiej Mości przez Borisa Johnsona pojawiają się pytania, co dalej z polityką zagraniczną Wielkiej Brytanii. Nas szczególnie interesuje, czy zagrożony zmianami może być obszar polityki wobec Rosji i Ukrainy. Tu odpowiedź jest krzepiąca.
Na świecie jakoś się nie przyjęła wersja Moskwy o „denazyfikacji” Ukrainy, zaś po wykryciu w Buczy straszliwych zbrodni dokonanych przez „wyzwolicieli” opinia publiczna wielu krajów stopniowo nabierała obrzydzenia do wszystkiego co rosyjskie. Kreml starym sposobem uruchomił zawsze wierne autorytety moralne. Zaczęły one rozdzierać szaty w obronie… kultury rosyjskiej, rzekomo prześladowanej niesprawiedliwie za te zbrodnie!
Gdy z każdym dniem Rosja pogrąża się w coraz bardziej beznadziejnych działaniach wojennych na Ukrainie, jej pozbawione większości wojsk, ściągniętych na front zachodni, południowo-wschodnie pogranicza stają się sceną rozgrywek, które mogą wyrugować resztki wpływów imperium z tych regionów.
Im dłużej trwa wojna na Ukrainie, tym więcej w mediach ujawnia się strategów, politologów, a nawet proroków. Dobrze, że przynajmniej niektórzy znają się na tym, o czym mówią. Ja tam, panie, jestem tylko starszym szeregowcem rezerwy, ale przynajmniej strzelałem z kałacha na poligonie i zmykałem przed prawdziwym napalmem, znam jego zapach, który o świcie tak lubił pułkownik kawalerii powietrznej USA z „Czasu apokalipsy” Coppoli, więc mam satysfakcję, gdy moje amatorskie pomysły co do zneutralizowania Kaliningradu czy Naddniestrza sankcjonują swoim doświadczeniem emerytowani generałowie. To tylko dla bacy piłującego gałąź, na której siedział, przepowiadający mu upadek ceper był prorokiem.
Ach, kultura, ach rosyjska, raz Tołstojem, raz Czechowem walnąć w łeb rusofobów, a jak jeszcze podrygują, dobić ich Czajkowskim! A mój ojciec, nie wiadomo czemu rusofob – bo jakieś tam rozbiory, Sybiry, Katynie przecież tego nie usprawiedliwiają – nauczył dzieciaka brzydkiej piosenki, z którą ponoć idąc na Berlin, „wyzwalała” nas Armia Czerwona: „Job twaju mat’, my kulturnyj narod, my Giermanca nie boimsia i wsiegda idiom wpieriod!”. Chyba sami niewdzięczni Polacy ją wymyślili, bo przekonałem się, że Rosjanie jej nie znali, zresztą podówczas, w latach 70 ubiegłego wieku udawali walkę o pokój i wybitni sowieccy poeci zapytywali tragicznie: „Czyż chcą Rosjanie wojny?”.
Wszyscy się teraz zastanawiają, jak „zwycięstwa” będzie świętował Putin 9 maja i czy na pl. Czerwonym, czy w zmasakrowanym Mariupolu. A nikogo poza mną nie dziwi, że jego piąta kolumna w Polsce nie świętowała 27 kwietnia. No, jak to czego? Zawiązania tego dnia w 1792 r. konfederacji targowickiej, wbrew nazwie podpisanej przez zdrajców w Petersburgu, ówczesnej stolicy Rosji (podobnie jak komuszy rzekomo lubelski manifest powstał w Moskwie Stalina). Spadkobiercy zdrajców z 1944 r. do dziś szkodzą Polsce, ale skoro już dawno zdrady przestali się wstydzić, to dlaczego nie świętują otwarcie, jak ich moskiewski patron swoje zbrodnie?
„Teraz, gdy anioł historii porzucił Niemców, demony będą szukać nowej ofiary. I wcale to nie będzie trudne! Zdobyczą stanie się każdy człowiek, który utraci swój cień, każdy naród, który uwierzy w swoją nieomylność. Odczuwamy miłość do zbrodniarza i darzymy go gorącym zainteresowaniem, gdyż diabeł zmusza nas do zapomnienia o belce we własnym oku, podczas gdy zauważamy pyłek w oku brata...” – tak tuż po zakończeniu II wojny światowej Carl Gustav Jung mówił o fenomenie zła, które nie sprowadzało się bynajmniej do opętanych narodowym socjalizmem Niemców czy uwiedzionych przez faszyzm Włochów.
Byłem w liceum, gdy tzw. Ludowe Wojsko Polskie wzięło udział w 1968 r. w haniebnej wyprawie na Czechosłowację, zgodnie z doktryną Breżniewa tłumiąc praską wiosnę. Krążył wtedy smętny dowcip: biorący udział w inwazji Czterej Pancerni docierają do czeskiej granicy, a tu z czołgu wyskakuje Szarik i mówi im: „Dalej nie jadę, jestem psem, a nie świnią!”. Tak, było nam wstyd, za niesuwerenne państwo hańbiące mundur polskiego żołnierza na życzenie Moskwy. Oscarowy sowiecki film, ckliwa bajeczka, głosił, że „Moskwa łzom nie wierzy”, dziś można dodać, że nie ma też czci, sumienia ani wstydu.
Gdy pisałem, że III wojna światowa już trwa, uchodziłem za oszołoma, dziś za przygłupa powinien uchodzić ten, kto jeszcze tego nie zauważył. Świat kiedyś zamknął oczy na to, że bez sojuszu z sowiecką Rosją niemiecka III Rzesza nie rozpętałaby wojny na skalę światową, bo tak mu było wygodniej. A za dobrowolną ślepotę Zachodu zapłaciliśmy my – Polacy, Ukraińcy, Gruzini, Bałtowie, Azerbejdżanie... Wyliczać można długo, ale może pora powiedzieć – DOŚĆ!
Klęski ponoszone na Ukrainie przez armię zachwalaną jako niezwyciężona powodują coraz mocniejsze zachwianie się wpływów Rosji również w regionie kaukaskim. Po ściągnięciu z Karabachu pod Kijów rosyjskich „wojsk pokojowych” armia Azerbejdżanu nie napotykając żadnego oporu, zajęła następną część tego terenu okupowanego od 30 lat przez Ormian. Jedyną oznaką sprzeciwu było gromkie oświadczenie MON Rosji, które w Baku zignorowano.
Niełatwo pisać o nadziei w Wielkim Tygodniu przepełnionym wieściami o zbrodniach popełnianych na Ukrainie, ale z historii wiemy, że każda wojna kiedyś się kończy, a z historii świętej – że golgota kończy się zmartwychwstaniem i zbawieniem.
Taką nazwę - „Swoboda Rossii” nosi Legion sformowany na Ukrainie 25 marca z rosyjskich żołnierzy i oficerów, którzy dobrowolnie sami się poddali. 5 kwietnia kilku z nich, w tym dowódca Legionu, którego nazwiska ze zrozumiałych względów nie podano, wystąpiło na konferencji prasowej przed korespondentami zagranicznymi.
Rosyjskie słowo „nieludź”, określające nieludzki stopień zdziczenia, dla polskiego ucha brzmi mniej więcej zrozumiale, ale jest nieprzetłumaczalne na żaden język. No-man, non-homme – nie, takich słów nie ma ani w angielskim, ani we francuskim. Najbliższe sensu tego strasznego słowa jest coś z zupełnie innej kultury – zombi, zarażony złem żywy trup, który w horrorach łazi, usiłując pożreć lub zarazić swoją zboczoną naturą naprawdę żywych ludzi. Może stąd owo dziwaczne Z, godło rosyjskich morderców i gwałcicieli?
Ale nie tej naszej – a ukraińskiej! Albowiem największe sanktuaria prawosławne na Ukrainie z Ławrą Kijowską na czele, pełniącą tam taką rolę jak w katolicyzmie polskim Częstochowa, od dawna są ostoją Patriarchatu Moskiewskiego. Oprowadzający po świętościach rosyjski mnich przedstawia zwiedzającym skrajnie zrusyfikowaną wersję historii, co po odzyskaniu niepodległości budziło na Ukrainie rosnącą niechęć. Wyrażone teraz przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną otwarte poparcie dla putinowskiej próby podboju Ukrainy postawiło sprawę na ostrzu noża.
Określenie to ma paradoksalną i mroczną wymowę w historii XX-wiecznej Rosji. Jest to tytuł słynnego artykułu zamieszczonego przez Stalina w partyjnej gazecie „Prawda” w 1930 r., w którym krytykował działaczy partii komunistycznej za błędy w brutalnym wprowadzaniu kolektywizacji na wsi zarządzonej… przez siebie. Te „błędy” w wojnie z chłopstwem wykorzystał już wkrótce do rozprawy z resztką konkurentów do władzy.
Tak Herbert G. Wells nazwał w 1920 r. ówczesnego mieszkańca byłej carskiej rezydencji, małego, łysawego człowieczka ziejącego nienawiścią do świata, któremu chciał ponieść żagiew rewolucji po trupie „pańskiej Polszy”. Gdyby słynny angielski pisarz mógł użyć swego „Wehikułu czasu”, pewnie by się zdziwił, widząc dziś wcielenie tej samej nienawiści w obecnym – też łysawym i nędznego wzrostu – lokatorze Kremla.
Ponad ćwierć wieku temu nakręciłem film dokumentalny „Trudne braterstwo” o wspólnej wojnie Polaków i Ukraińców przeciw najazdowi rosyjskich barbarzyńców pod czerwonym sztandarem. Zaiste trudny sojusz Piłsudski–Petlura skończył się zwycięstwem Polski i tragedią Ukrainy. Od odrodzenia jej państwowości w 1991 r. po obu stronach granicy walczyliśmy o przezwyciężenie wzajemnych urazów i pojednanie. Było trudno. Teraz Putin w trzy tygodnie załatwił za nas tę sprawę raz na zawsze!
Tak? A gdzie? I kto to – my? Odpowiadam – my, Polacy, zwyciężyliśmy dzięki Ukraińcom w wojnie z neoimperialnymi obłędnymi poczynaniami Rosji. Utwierdził mnie w tym przekonaniu kolejny znakomity tekst znajomego, którego – choć nie poznałem jeszcze osobiście – chce mi się nazwać nie fejsbukowym „friendem”, a prawdziwym Przyjacielem.