Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Ostatnio moda na laleczki wręcz kwitnie. W kinach bryluje „Barbie”. Złośliwe memy przedstawiają Szymona Hołownię jako laleczkę Chucky – niesprawiedliwie, bo krwiożerczości w nim tyle, co i myśli politycznej. Niektóre zaś panie mimo niezbyt młodzieńczego wieku bawią się zgoła innymi niż małe dziewczynki lalkami.
Ostatnio prezydent RP, komentując napięcia między Ukrainą i Polską, użył określenia, że Ukraińcy znaleźli się „na głębokiej wodzie”. Nie wiem, czy była to świadoma aluzja, ale jako autorowi filmu „Trudne braterstwo” o polsko-ukraińskim sojuszu przeciw sowieckiej Rosji od razu mi się to skojarzyło z wypowiedzią Marszałka dla angielskiej gazety „Daily News” z maja 1920 r., po wyzwoleniu z rąk czerwonych Kijowa.
W 1958 r. w tramwaju przejeżdżającym przez plac, wbrew oficjalnej nazwie nadal zwany przez warszawiaków Bankowym, rezolutny czteroletni chłopczyk spytał ojca, na oko o 20 lat od niego starszego bikiniarza z krawatem w dzikie palmy, uczesanego „na Fanfana”: „Tato, a co to za pomnik? Tego jeszcze nie znam” – dając do zrozumienia, że już wiele warszawskich monumentów widział. Młody ojciec pouczył synka: „To taki pomnik, na który możesz dupę wypiąć!”, co wywołało widoczną w uśmiechach współpasażerów aprobatę, ale i natychmiastową interwencję pana w szarym garniturze: „Pan pójdzie ze mną!”.
Tak można by sądzić z ostatnich wypowiedzi polityków i publicystów z Ukrainy i Niemiec, zadziwiająco zbieżnych w czasie i treści. Na odległość widać intrygę Berlina. Skoro Ukraińcy tak łatwo się na nią załapali mimo dotychczasowych doświadczeń z Niemcami, to znaczy, że w grę poszły milionowe łapówki, czyli że korupcja na Ukrainie ma się nadal dobrze. To jedyne logiczne wytłumaczenie. Opcja proniemiecka jest tam nadal silna, acz głównie w środowiskach oligarchów i części polityków z najróżniejszych partii, także prezydenckiej - „Sługa Narodu”.
W sieci natknąłem się na dającą do myślenia mapkę z Oxford Dictionary ukazującą zakres wpływów języka arabskiego w Europie.
Dziś słowo to używane jest głównie jako wyzwisko – „ty ruska onuco!” – acz podejrzewam, że większość Polaków nim się posługująca nie ma pojęcia, co to jest w istocie. Na pozór może nie warto zajmować się takim drobiazgiem, ale historycy traktują symbole poważnie, gdyż odgrywają one w dziejach realną rolę. Owe gotyckie łuki z tytułu w polskiej historiografii wyznaczają zasięg cywilizacyjny i kulturowy Zachodu, więc mnie bynajmniej nie zdziwiły w kijowskiej winiarni nad Dnieprem, gdzie degustowałem wspaniałe ukraińskie wina z Krymu, a co z zasięgiem kulturowym onucy?
Pisałem niedawno o potajemnych zakupach przez Armenię wielkiej liczby francuskich armat samobieżnych w Indiach, transportowanych przez ...Iran! Teraz ukraiński ekspert Ołeksandr Kowalenko ogłosił, że na terenach odbitych z rąk Rosjan odkryto miny produkcji armeńskiej.
Seria ostatnio opublikowanych sondaży ujawnia dwie grupy wyborców o niemal stałej liczbie mimo innych zmian w preferencjach. Jedna to ponad 20 proc. tych, którym w dowolnej kwestii „trudno powiedzieć”, druga – podobnej wielkości – to ludzie, którzy są przeciwni praktycznie każdemu działaniu polskich władz. Nawet uzyskaniu od Niemiec reparacji za ich zbrodnie! Daje to dość ponury obraz ogółu Polaków przed wyborami – co najmniej 40 proc. społeczeństwa jest ogłupione do stanu prawie niepoczytalności, gotowe głosować wbrew własnym podstawowym interesom!
W skandalicznej wypowiedzi Franciszka do młodych katolików rosyjskich użyte zostały słowa-klucze, które w ustach zwącego się namiestnikiem Chrystusa gorszą podwójnie: odwołanie się do niegdysiejszej rzekomej chwały imperium, gdy Jezus jasno mówił o konieczności oddzielenia tego co „cesarskie”, czyli imperialne właśnie, od tego co Boskie. Zaiste, nie znalazł innych postaci godnych naśladowania przez młodych Rosjan niźli dziki rozpustnik, sadysta i grabarz chrześcijaństwa rosyjskiego Piotr I oraz imperatryca Katarzyna II, która doprowadziła do zniszczenia państwa polskiego, bastionu katolicyzmu na Wschodzie i rozpoczęła planowe niszczenie narodu ukraińskiego, dziś kontynuowane przez nowego „cara”, Putina?
Śmieszne są boleściwe narzekania członków partii antypolskich w Polsce, że wspaniała defilada wojskowa z entuzjazmem przyjmowana przez mieszkańców stolicy i rodaków przybyłych z całego kraju wraz z dziećmi to „prężenie muskułów”, niepotrzebna „demonstracja siły”, „pokazucha”. Użycie tego ostatniego słowa z sowieckiego żargonu najlepiej świadczy o prawdziwym źródle tych fobii, a ton narzekań – o wątłym intelekcie tzw. opozycji. Bo czymże innym niż właśnie demonstracją siły i potęgi państwa są defilady wojskowe w ogóle? „Pokazuchą” to były właśnie tak ich zachwycające defilady na Placu Czerwonym armii rosyjskiej, której realną wartość ujawniają dziś Ukraińcy.
Przez dziesiątki lat 1 sierpnia odwiedzałem z rodziną kwatery powstańcze na Powązkach, co za komuny było jedyną możliwą formą uczczenia największego polskiego zrywu, bo nie tylko żadnych pochodów nie wolno było organizować, ale i flag narodowych wywieszać. Odkąd dzięki Lechowi Kaczyńskiemu zainicjowano obchody na wielką skalę, jeśli tylko mogę, uczestniczę w warszawskim pochodzie, ale przyznaję, że obserwując w telewizji ten tegoroczny, widzę zarazem zagrobowy triumf powstańców i klęskę złych sił. To był prawdziwy Marsz Miliona Serc! Herr Tusk, możesz pan odwołać swój cyrk z 1 października!
Ostatnie zgrzyty między Ukrainą i Polską pokazują jak bardzo – i komu - nie podoba się krzepnący sojusz obu naszych państw. Komu, wiadomo, ale oprócz tych jawnych wrogów, jak Moskwa i Mińsk, mamy inne stolice bynajmniej nie najlepiej nam życzące, jak nasi nader wątpliwi sojusznicy z Berlina i Paryża, a co najgorsze i Warszawa, i Kijów mają potężną rosyjsko-niemiecką V kolumnę wewnętrzną.
Minister obrony Rosji Siergiej Szojgu przybył niespodziewanie do Korei Płn., gdzie był nader ceremonialnie przyjmowany przez aktualnego Kima – z powodu idiotycznych transkrypcji trudno spamiętać imiona następców Kima pierwszego, ichniego Stalina.
Kiepska strona świadomego przeżycia kilku dekad w „ciekawych czasach” to pamięć. Pamięta się bowiem, kto kim był, co powiedział, co zrobił, a najgorsze, że się pamięta tych nielicznych prawdziwych mężów stanu, ba, widziało się ich nawet niekiedy na własne oczy! Tak było w moim – ale nie tylko moim osobistym, a mojego pokolenia – przypadku: żyliśmy w czasach Ronalda Reagana, Margaret Thatcher, Jana Pawła II… A potem ich coraz mniej udanych następców, tych wszystkich Bushów, Blairów, Franciszków…
Nie miałem zamiaru pisać o słynnym już „Resecie”, bo mimo wszystkich jego ważkich odkryć dla mnie, bliskich przyjaciół i rodziny – żadnego zaskoczenia tu nie było. Odkąd zobaczyłem oczy Tuska po jego podwójnej przegranej w 2005 r., nie miałem najmniejszych wątpliwości, że ten człowiek jest niebezpieczny. Dla Polski! Serial Rachonia i Cenckiewicza ma jednak fundamentalną zaletę – zbiera wszystko w jedną całość i tworzy piorunującą mieszankę – oficjalne dokumenty plus wyraz twarzy Tuska, Merkel, Putina słuchających gorzkich i śmiałych napomnień prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Ten wyraz oznaczał jedno – wyrok!
Z badań przeprowadzonych w USA w ostatnich kilkunastu latach wynika, że wciąż za najlepszego prezydenta w całych dziejach Stanów Zjednoczonych uznawany jest Ronald Reagan. I to z wielką przewagą nad następnymi konkurentami o dość znanych nazwiskach Lincoln i Washington... Oznacza to, że na Reagana musieli głosować nie tylko jego oczywiści zwolennicy, republikanie i jakieś rednecki, ale także większość wyborców Partii Demokratycznej, którzy mimo „liberalnych” poglądów musieli uznać jego realnie wielkie zasługi dla kraju. Gdyby były to czasy monarchii, mówilibyśmy o nim Ronald Wielki.
„Mam sekretarzy, tajnych obserwatorów, skarbników, prezesów, regestratorów, ich zastępców. Podoba się to i łatwo daje się zaszczepić. Następną dźwignią jest sentymentalizm. Za sentymentalistami idą zwykle szalbierze. To są nieźli ludzie. Czasem bardzo potrzebni. Zabierają jednak dużo czasu. Wciąż trzeba ich pilnować. Wreszcie siła główna, cement, łączący wszystko, to wstyd przed własną opinią. Nie wiem nawet, kto nad tym pracował, kto tyle trudu włożył, aby nie pozostała im w głowie ani jedna własna myśl. Wstydziliby się jej”.
