Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
A ja nie zamierzam przepraszać za „okrutny żart” Jana Pietrzaka, jak sam go określił i nie rozumiem, kto komu dał prawo do przepraszania w jego imieniu? I w pełni się z nim solidaryzuję, gdyż w celnym skrócie myślowym Mistrz powiedział wszak prawdę!
Pogrążeni we wspominaniu własnych tragicznych rocznic na nowo ożywionych działaniami koalicji 13 grudnia à la komuna, zapominamy o rocznicy znacznie ważniejszej w sensie geopolitycznym, zresztą równie dla nas istotnej, bo po dziś dzień mającej wpływ na nasze życie i losy Polski – końcu niesławnej pamięci Związku Sowieckiego.
W Internecie krąży parę memów celnie komentujących aktualną sytuację, czyli pełzający przewrót w wykonaniu partii antypolskich, jak ten z Orwellem, który zdumiony powiada, że jego „1984” miał być ostrzeżeniem, a nie instrukcją i inne w tym duchu, ale to jest spojrzenie przestarzałe – bo to już nie Orwell nawet, a Kafka i jego „Proces”. Przypomnijmy – pewnego dnia do mieszkania Józefa K. wkraczają rankiem funkcjonariusze informując go, że został oskarżony, a resztę powieści zajmują wysiłki nieszczęśnika, usiłującego się dowiedzieć, co mu zarzucono, kto i gdzie go osądził, czym to grozi.
Nie musimy dokonywać cudów mniemanych jak Wybiórcza, przeprowadzająca „wywiady” z osobami od lat nieżyjącymi, którym „zadawano” odpowiednie pytania, by z najróżniejszych wypowiedzi zmontować pożądane, zgodne z linią gazety „odpowiedzi”. Nam wystarczy zajrzeć do prawdziwego wywiadu Józefa Piłsudskiego, opublikowanego w poprzedniku naszego periodyku, „Gazecie Polskiej” z 25 października 1930 r. Założona przed Powstaniem Listopadowym przez wybitnego publicystę-patriotę Maurycego Mochnackiego, w II RP „Gazeta Polska” odrodziła się jako dziennik kierowany także przez najbardziej patriotyczne kręgi, dość rzec, że ów wywiad przeprowadzał redaktor naczelny Bogusław Miedziński, współtwórca POW, legionista 1 Brygady, szef słynnej „Dwójki” - kontrwywiadu WP, kawaler Virtuti.
Jak twierdzi prof. Ryszard Legutko, polska dusza nie cierpi bynajmniej na megalomanię, jak nam wmawiają przeciwnicy ideowi, a wręcz przeciwnie – na mikromanię, przywarę o wiele rzadszą, a więc i mniej znaną. Przypadłość nader przykra w przypadku pojedynczego delikwenta uważającego się bez powodu za gorszego od innych, co dopiero gdy dotyka szerszych kręgów społecznych. A tak się ma rzecz ze sporą częścią dotkniętych tą groźną chorobą obywateli Polski, co powoduje, iż wszelkimi siłami dążą oni do zdołowania naszego kraju swoimi wyobrażeniami.
Oskarżany o to, że jego twórczość jest rodzajem eskapizmu, słynny angielski pisarz J.R.R. Tolkien odparł z dumą: „Oczywiście, że to eskapizm i chwała mu! Gdy żołnierz trafia do niewoli, ma obowiązek uciekać z niej i zabrać ze sobą tylu współwięźniów, ilu się uda"
Dlaczego nie rosyjskich? Bo te, podobnie jak wpływy niemieckie, są tylko jednostkowym przejawem dokonanego już w raju przez Szatana uwiedzenia ludzkości. Zawsze chodzi o to samo: zmanipulowanie umysłu słabego w logicznym myśleniu, czyli przewidywaniu skutków, poprzez ukazanie płynących stąd rzekomo zysków. Gdy wsparta myśleniem tylko o własnym interesie pazerność zwycięża, zaczyna się dramat, który można by przez analogię nazwać „O jedno jabłko za daleko”. Choć wystarczyło tylko jedno…
Baśnie, nieprawidłowo zwane bajkami, to ta część folkloru, która znakomicie, acz nieświadomie, a czasem wręcz bezlitośnie, ukazuje mentalność opowiadającego je sobie narodu. Dlatego np. znane wszystkim opowiastki ludu niemieckiego zebrane, czy wedle nieżyczliwych mocno „podredagowane” przez Braci Grimm wedle ich prywatnych gustów, znamy w wielce podczyszczonej i złagodzonej wersji, gdyż w oryginale przerażają istnym nagromadzeniem wątków sado-masochistycznych – czyżby zatem charakterystycznych dla mentalności niemieckiej?
Czytelnicy wiedzą, że gdy piszę o wydarzeniach rozgrywających się gdzieś na obrzeżach polityki światowej, o których nie znajdzie się wieści w głównych mediach, to dlatego, że wbrew pozorom mają one istotne znaczenie, czasem wręcz na skalę geopolityki. I takim właśnie wydarzeniem, niezauważonym przez polskie gazety i telewizje teraz się zajmiemy. Dotyczy ono terenu zaiste dla większości ludzi trudnym nawet do umiejscowienia na mapie świata, a mianowicie portu Oczamcziri w Abchazji, w wyniku napaści Rosji na Gruzję w 2008 r. ostatecznie oderwanej od tego kraju i bezprawnie nadal okupowanej.
W kontekście gróźb totalsów pod adresem prezydenta Dudy warto się przyjrzeć, co się zdarzyło ostatnio w Gruzji: otóż rządzącej już drugą kadencję prorosyjskiej partii Gruzińskie Marzenie nie udało się odwołać prezydent Salome Zurabiszwili, gdyż cała opozycja mimo rozdrobnienia solidarnie to zbojkotowała.
„Niepodobna wstąpić dwukrotnie do tej samej rzeki” - stwierdził 500 lat przed narodzeniem Chrystusa jeden z najbardziej zagadkowych mędrców starożytnej Grecji, Heraklit, z którego ogromnego ponoć dorobku ostało się nam ze 130 przypisywanych mu sentencji, a wedle bardziej rygorystycznej wersji ledwie 18 fragmentów jego zaginionego dzieła. Ci, którzy z uporem idioty tego próbują, muszą się spotkać z niepowodzeniem, gdyż rzeka już nie ta - bo napłynęły do niej inne wody. Z drugiej strony „mądrość” oszustów naucza ich, że najlepiej łapie się ryby w mętnej wodzie.
Przeżywamy jak co roku 1 i 2 listopada w sposób wyjątkowo natężony więź z naszą historią – i tą osobistą, rodzinną, wspominając zmarłych przodków, rodziców, krewnych, przyjaciół, i tą w skali całego narodu i państwa, odwiedzając groby polskich świętych i bohaterów, obrońców naszej wiary, ojczyzny i tradycji. Morze świateł widoczne na zdjęciach cmentarzy z góry ujawnia wielką moc jasności płynącą z tych świętych dla Polaków mogił, oznacza bowiem przekonanie o prawdzie cudu Zmartwychwstania, który dla narodów ujarzmionych długo przez wroga, jak nasz, oznaczał zawsze wiarę w boską obietnicę odrodzenia się kraju wolnego. Jak w słowach jednego z polskich hymnów - „Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie”.
