Bitwa Polskiej Marynarki Wojennej pod Czarnobylem
Flotylla Rzeczna Polskiej Marynarki Wojennej została utworzona z inicjatywy gen. Antoniego Listowskiego oraz por. mar. Jana Giedroycia w Pińsku 19 kwietnia 1919 r. Por. mar. Jan Giedroyć był pierwszym dowódcą Flotylli, liczyła ona początkowo tylko 4 uzbrojone motorówki: „Listowczyk”, „Lech”, „Lizdejko” oraz „Lauda”, a od nazwy bazy flotylli nazywana była popularnie Flotyllą Pińską.
W trakcie polskiej ofensywy na Kijów wiosną 1920 r. rozbudowana Flotylla Rzeczna Marynarki Wojennej wspierała działania ofensywne od strony bagien poleskich. Flotylla Rzeczna liczyła wówczas 24 oficerów i 350 marynarzy. Jej zadaniem było współdziałając z grupą mjr. Jaworskiego oczyszczenie dorzecza Prypeci, zajęcie ważnego portu rzecznego w Czarnobylu i wyjście na Dniepr. Siły polskie składały się z okrętu – „Pancerny 1”, motorowej łodzi pancernej „MP1” oraz trzech uzbrojonych motorówek. Bolszewicy z Flotylli Dnieprzańskiej w Czarnobylu dysponowali 12 uzbrojonymi statkami i okrętami ostrzeliwującymi polską piechotę i jazdę. Po opuszczeniu Czarnobyla 5 ciężko uzbrojonych okrętów bolszewickich stawiło opór polskiej Flotylli Rzecznej, w wyniku pojedynku artyleryjskiego zatopiona została kanonierka rosyjska „Gubitielnyj”. Walki floty polskiej i bolszewickiej na Prypeci pomiędzy Lelelowem i Czarnobylem trwały łącznie 12 godzin. W porcie w Czarnobylu zdobyto porzucone przez Rosjan: 6 okrętów i statków, 6 pogłębiarek, 8 łodzi motorowych oraz warsztaty portowe. Bitwa pod Czarnobylem była największym zwycięstwem w historii Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej RP.
Starcie to zostało umieszczone na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie – Czarnobyl 27 IV 1920 r.
Źródło: ipn.gov.pl
