Apostołka Duszy Chrystusowej

Zofia Tajber urodziła się 23 czerwca 1890 roku w Białej Podlaskiej jako najmłodsza z piętnaściorga dzieci Rudolfa i Marii z domu Luks. Młodość spędziła w Żytomierzu. – W okresie studenckim przeżyła kryzys religijny – tyle można wyczytać ze skrótowej informacji o tej niezwykłej osobie.

Przemawiający wzór

Kryzysy religijne, zwane też (np. przez Matkę Teresę z Kalkuty) czarnymi nocami duszy, nie są niczym niezwykłym i w życiu świętych i błogosławionych, i w życiu „zwykłych” wiernych. Z tym, że ci drudzy często odwracają się od Boga, obrażają się na Niego, a bywa, zwłaszcza dziś, że dokonują aktu apostazji. 

Z Zofią było inaczej. Studentka pianistyki zanegowała istnienie Stwórcy i rzuciła się w wir światowych uciech. Jako osoba wciąż jeszcze młoda, podczas Adoracji Najświętszego sakramentu w Wielki Piątek 2 kwietnia 1915 w kościele św. Aleksandra w Kijowie doznała całkowitego nawrócenia. Zrozumiała, że zagubionemu w różnych teoriach i teoryjkach człowiekowi trzeba dać „przemawiający wzór” życia duchowego i świętości a wzorem tym może być tylko Dusza Chrystusa.

Dusza kontemplacyjna

Święty Jan Paweł II, wówczas ksiądz biskup Karol Wojtyła w przemówieniu pogrzebowym nazwał ją „duszą kontemplatywną, która chciała by <<ta miłość i cześć, jaką ona darzyła tajemnicę Przenajświętszej Duszy Zbawiciela stała się udziałem innych>>”. Tak było, że kiedy było trzeba, Zofia potrafiła wykazać się niezwykłą zgoła aktywnością.

W 1923 roku założyła Katolickie Stowarzyszenie dla pogłębienia życia religijnego ku czci Przenajświętszej Duszy Chrystusa Pana, które w 1949 roku zostało przekształcone w zgromadzenie zakonne na prawie diecezjalnym. Istotą działalności Stowarzyszenia (a później zgromadzenia) było naśladowanie i umiłowanie Najświętszej Duszy Chrystusa, jako znaku wszelkich cnót i zalet, ujawniającego swoje myśli, zamiary i doskonałości, poprzez posługę i uświęcenie innych. Służyła chorym, biednym i starszym. Sługa Boża Paula Zofia Tajber zmarła 28 maja 1963 roku w opinii świętości, co oznacza, że świadkami jej odejścia do domu Ojca były co najmniej trzy niespokrewnione z nią osoby.

Założone przez nią zgromadzenie uzyskało papieskie zatwierdzenie w 1981 roku. Cele zgromadzenia są tożsame z celami samej Błogosławionej. A więc szerzenie czci Najświętszej Duszy Chrystusa Pana, a także uświadamianie wiernych o obecności Jezusa w ich duszach, troskę o rozwój całego mistycznego Ciała Chrystusa, a jest nim przecież Kościół i pielęgnowanie nabożeństwa do Maryi Panny jako Matki tegoż Ciała. Jeszcze w czasach stowarzyszenia prowadząc wewnętrzne rekolekcje mówiła: - "Celem naszej Sprawy jest żyć Jezusem w nas zamieszkałym, by dać Jezusowi możność posiąść nas całych dla Siebie, Boga, by Jezus przez nas mógł się przejawiać nie tylko na bliskie otoczenie, lecz na cały świat".

„Tylko Chrystus może cię zbawić”

- Tak duszo nieśmiertelna, Chrystus Cię kocha miłością Bożą, więc może Cię zbawić i uszczęśliwić.
- Dusza święta to dusza szczęśliwa, a tylko człowiek szczęśliwy może siać szczęście pochodzące od Boga.
- Cała tajemnica zbawienia i uświęcenia leży w tym, aby zawsze pełnić prawo Boga.
- Chcę nie tylko się zbawić i uświęcić, lecz pragnę, by wszyscy ludzie tej ziemi się nawrócili.

---

Proces beatyfikacyjny Sługi Bożej rozpoczęto 9 listopada 1993 roku. Przeżyła ona nawałę bolszewicką i dwie wojny światowe, a jej wierność Duszy Chrystusowej pozostała niezachwiana. Jej życie i pisma są odpowiedzią na pytanie, gdzie ma szukać spokoju i szczęścia człowiek w niespokojnych czasach. Czytelnikom „Gazety Polskiej” raczej nie trzeba tego tłumaczyć.
 

 

Źródło: niezalezna.pl