Przyjaciel klasy robotniczej
Nie wiem, czy to smutny żart, czy samoupokorzenie OPZZ, wiem jednak, że zrobienie z Donalda Tuska twarzy kampanii na rzecz praw pracowniczych to jedna z dziwniejszych i bardziej niepokojących rzeczy, jakie przytrafiły się w historii polskiego ruchu związkowego.
Tusk ignorował postulaty związkowców, a dla robotników miał częściej policyjne pałki i gumowe kule niż czas i zrozumienie. A, zapomniałbym, miał też dla nich podwyższenie wieku emerytalnego. Nic więc dziwnego, że Solidarność nazywa rzecz żartem. Bardziej to jednak chichot niż śmiech. Czego twarzą stał się na zaproszenie OPZZ były premier?
To kampania paneuropejskiej konfederacji związków zawodowych. „Koniec kryzysu niskich kosztów życia: podniesienie zarobków, ulgi podatkowe!”, głoszą cytowani przez PAP organizatorzy. „Płace nie są przyczyną inflacji. Pracownicy są ofiarami tego kryzysu, wartość ich płac spada, podczas gdy ceny towarów rosną” – dodają, a Tusk dalej patrzy na nas z plakatów, choć nie wiem, jak z kolei na Tuska patrzyliby Leszek Balcerowicz czy Ryszard Petru, gdyby w ogóle ich ta robociarska przygoda lidera Platformy interesowała.
Dziwne zresztą, że i po nich nie sięgnęli związkowcy z OPZZ, którzy zapomnieli chyba, że w czasach Platformy nie żyli z rządem w zbyt wielkiej przyjaźni. Najwyraźniej dziś obowiązuje tu hasło „Wszystkie ręce na pokład” i to pospolite ruszenie wymaga poświęceń, takich jak uczynienie turboliberała twarzą kampanii prospołecznej. A przecież to Platforma głosi, a przynajmniej powtarzają to jej ekonomiści z papierami i bez papierów, że z inflacją walczyć należy, ściągając pieniądze z rynku. Gdy Tusk na fali populizmu zapowiada jakieś podwyżki czy świadczenia, jego doradcy łapią się za głowę, wyborcy kręcą nosem, a potencjalni zainteresowani i tak w żadne słowo nie wierzą. Wiedzą bowiem dobrze, kto w świecie Tusków i Balcerowiczów ponosiłby wszelkie koszty kryzysu.
Źródło: Gazeta Polska
