Bezwstyd i buta
Na temat reprywatyzacji i jej ofiar, na czele z bestialskim zabójstwem Jolanty Brzeskiej, zrobiłem przez lata kilka dużych wywiadów i napisałem sporo tekstów. W ciągu tego czasu mur obojętności znacznie się wykruszył, lepiej poznaliśmy mechanizmy reprywatyzacji opartej nie na uczciwych mechanizmach zwrotów majątków, lecz na grubych szwindlach garstki dobrze ustawionych ludzi.
Bliższe przyjrzenie się i sposobom krzywdzenia ludzi, i wyrachowanej bierności instytucji wobec tego modelu „repry”, szczególnie w czasach rządów PO, było dla mnie ostatecznym dowodem na to, że III RP to nie jest państwo, któremu można ufać. I nie chodzi o to, że państwo i jego instytucje powinny być absolutnie sprawiedliwe względem wszystkich – ludzka natura sprawia, że nie ma ustroju, który by to gwarantował. Ale III RP przekroczyła wszelką miarę w swojej obojętności na los zwykłych ludzi i sprzyjaniu jednostkom i sitwom bezwzględnym w rozgrywaniu własnych interesów. Gdy widzę platformersów z ich komitetami obrony tego i owego, ich znów rosnącą butę albo tych przechrzczonych na szymonohołownizm, mogę tylko gorzko się zaśmiać. I smutno zadumać, że winni śmierci Jolanty Brzeskiej wciąż nie siedzą za kratkami.
Źródło: Gazeta Polska Codziennie
