Koniec podróży

Mam nadzieję, że szybko wrócę na pogranicze Syrii, do Suruç, do Kobane. Wrócę do ludzi, których tam spotkałem. Nie umiem sobie ich wybić z głowy. Mordowani chrześcijanie. Mordowani Kurdowie. Wśród nich wojownicy, którzy przeciwstawili się Państwu Islamskiemu. Ofiarni i pomocni. Uchodźcy, którzy częstują jedzeniem, podczas gdy sami są głodni. Uciekinierzy, bezdomni, którzy odstępują ci swój skromny namiot. Ludzie, którym wymordowano rodziny, a dziś sami bronią tych, których usiłuje się zabić.

W tym świecie, gdzie w każdej chwili mogą zacząć wybuchać bomby – jak kilka dni temu. W tych obozach, w których byłem, brakowało wszystkiego. Leków, jedzenia. Nie brakuje za to wspomnień mordów i strachu.
Ale oni wcale nie chcą uciekać. Nie! Chcą wrócić do swoich domów. Chcą walczyć. Wielu wśród nich jest gotowych podjąć walkę z tymi, co wyrzynają ich dzieci. I tę walkę podejmuje. Nie warto im jakoś pomóc? Nie warto pomóc Kurdom? Nie warto pomóc chrześcijanom? Pomóżmy im. Bo prawda jest taka, że tylko dzięki Wam to, co robię, ma sens. Zawsze pomagaliście ludziom, których spotkałem, wyjeżdżając. Wspomagaliście inicjatywy ratujące życie. Więc zaangażujmy się znów razem w pomoc. Proszę.

 

Źródło: Gazeta Polska Codziennie