Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
No co, ork też człowiek, no… może nie całkiem, ale co z tego, to już nie ma mieć takich samych praw? Niby dlaczego? Więc przyznaliśmy im te prawa z dobroci serca, podobnie jak prawa obywatelskie zwierzętom domowym i paszporty uchodźców karaluchom na wniosek jednej pani profesor - miało być tolerancyjnie, przyjazne współżycie, polityka miłości…
W słynnej piosence Wołodii Wysockiego obława była na wilki młode, pod których postacią bard ukrył rosyjskich dysydentów, nieustraszone dziewczyny i chłopaków buntujących się przeciw komunistycznemu reżimowi. Ci młodzi wiedzieli, przeciw czemu i dlaczego chcą walczyć; nie potrzebowali jak obecni nastolatkowie prostackiej recepty od durnowatej rówieśniczki zmanipulowanej przez światowych macherów od zarabiania np. na klimacie. Wykastrowane umysłowo wilczki wyją w nakazaną stronę, a to dawni młodzi gniewni nadal są niebezpieczni, bo pamiętają i wiedzą – dlatego to na nich trwa nadal obława.
W gomułkowskim PRL mojej młodości na obozach i koloniach letnich nie śpiewało się „Kalinki”, jak w czerwonym harcerstwie stalinowców Kuronia, ale polskie popularne pieśni patriotyczne, oczywiście przedwojenne, bo komuna swoich fajnych po prostu nie była w stanie wytworzyć. A więc choć nam się Kresy skurczyły do Podlasia, to przy ognisku rozbrzmiewało: „O rycerstwie spod kresowych stanic, o obrońcach naszych polskich granic”. Dziś jurgieltnicy na usługach wrogów w Sejmie i plują w swoich gadzinówkach na tych rycerskich obrońców i usiłują podpalać nasze granice.
Jerzego Targalskiego poznałem w solidarnościowym podziemiu jako Józefa Darskiego, jednego z twórców pisma „Obóz”, które w stanie wojennym, gdy nikt z nas nie wierzył w upadek Związku Sowieckiego, zajmowało się… przyszłymi stosunkami Polski z wyzwolonymi spod jarzma komuny narodami sąsiednimi.
Mam na myśli nie tylko mieszkańców fikcyjnej totalitarnej krainy Oceanii, w której żył nieszczęsny bohater jego powieści „Rok 1984”, ale Orwella realnie istniejącą ojczyznę, Anglię. Dawniej dominowało przekonanie, że wielki pisarz w mistrzowską metaforę ujął współczesny sobie system sowiecki, dziś absurdalne zachowania jego rodaków, jak rytualne przyklęki i godzina nienawiści wobec nieklękających, świadczą, iż było to ponure proroctwo na skalę świata, które dotyczy także potomków Winstona Smitha.
Kolejna rocznica sowieckiej napaści na Polskę 17 września 1939 r. uczczona została przez dyktaturę Łukaszenki ustanowieniem nowego święta państwowego, „dnia jedności narodu”. Wedle jego wykładni ziemie znajdujące się we władzy „polskich panów” gnębiących biednych Białorusinów powróciły wówczas do macierzy i właściwie to od tej daty należy liczyć dzieje współczesnej Białorusi.
Węgry atakowane ze wszech stron! Przelotna wizyta Franciszka na budapeszteńskim Kongresie Eucharystycznym tłumaczona jest przez znawców jego wrogością wobec „konserwatywnego” prymasa Węgier, kard. Pétera Erdő.
Rozpoczynające się ogromne manewry rosyjsko-białoruskie w pobliżu polskiej granicy stanowią realne niebezpieczeństwo nie tylko dla naszego kraju, ale i dla Ukrainy. U nas totalna opozycja pełniąc rolę tuby Kremla wyśmiewa te obawy pod hasłem „ćwiczenia jak co roku”, starannie zamazując ich wyjątkowość zarówno co do skali, jak i zmienionej nawet od ostatniego roku sytuacji politycznej w regionie.
Gdy poproszono mnie, bym w przededniu beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia jako świadek sporego okresu jego działalności napisał o kard. Stefanie Wyszyńskim, „popadłem w rebus z sumieniem” – według barwnego wyrażenia Heleny Mniszkówny. W dniu śmierci prymasa miałem 27 lat, więc istotnie przeżyłem całkiem świadomie pod jego „panowaniem” pierwszą część życia. Jednak trudne jest mówienie o kimś, kogo się znało za jego życia, gdy postać ta patrzy na ciebie zaklęta w spiż pomników. Wówczas nagle uświadamiasz sobie, że w istocie byłeś świadkiem tworzenia się historii na twoich oczach, tej żywej, nie do przekazania w podręcznikach szkolnych. Tam trafiają wybrane punkty chwały, jak prymasowskie pomnikowe „Non possumus”, my zaś pamiętamy go jako żywego człowieka, a nie pomnik.
Aż się człowiek zaczyna zastanawiać, czy kryptonim rosyjsko-białoruskich manewrów wojskowych w pobliżu polskich granic nosi aby właściwą nazwę – Zapad’21? A może to są manewry przeciw Polsce na o wiele większą, niż myśleliśmy, skalę i lepiej by pasował kryptonim West-Ost’21?
Kilka dekad to w dziejach narodu na pozór mało znaczący wycinek, ale bywa, że jest to okres decydujący o jego losach. Tak było z naszym międzywojennym 20-leciem, gdy budując status narodu w świecie, etos walki zbrojnej o niepodległość musieliśmy pilnie uzupełniać myśleniem o gospodarce i społeczeństwie. Tak jest obecnie z Ukrainą. Obchodzi ona 30-lecie niepodległości, czyli właściwie najdłuższego okresu samostijności tego wielkiego narodu. II RP wystarczyło sił do wybicia się na niepodległość i ukształtowania niezłomnego ducha narodu – czy wystarczy na to sił obecnej Ukrainie?
Zintensyfikowane podważanie każdego działania polskiego rządu przez partie antypolskie po przybyciu do kraju potencjalnego generalnego gubernatora obnażają nie tylko ich wrogość wobec własnego państwa, ale i zadziwiającą głupotę.
Nie pisałem tym razem o rocznicy naszego zwycięstwa w Bitwie Warszawskiej, ale myśli o niej nie opuszczają mnie ani na chwilę, podobnie jak o wrześniu 1939 r. i o sytuacji tuż przed pierwszym rozbiorem Polski. Z bardzo prostego powodu: co prawda historia nigdy nie powtarza się dosłownie, ale pewne mechanizmy dziejowe są powtarzalne i pozwalają, czy raczej pozwalałyby, znającemu je politykowi unikać błędów poprzedników, popełnionych w analogicznych sytuacjach.
W wierszu o tym tytule powstańczy poeta Zbigniew Jasiński pisał: „Nam ducha starczy dla nas i starczy go dla Was!/Oklasków nie trzeba! Żądamy amunicji!”.
Czego nie wolno? Ano, niczego. Tak bardzo niczego, że aż chce się owo „nie wolno” zastąpić rosyjskim „nielzia”, bardziej adekwatnym, bo wręcz metafizycznym! Gdy w Rosji inostraniec zapytywał naiwnie: „Ale dlaczego?!”, padała miażdżąca odpowiedź: „Potomu, czto nielzia!”. Więc co za różnica, czy nielzia czy streng verboten!, skoro nieszczęsny Irokez tak czy owak nie może urządzić po swojemu własnego wigwamu. Oni mu go urządzą tak pięknie, że pozostanie mu wypalić fajkę pokoju nad grobem swojej wolności, w nowym wspaniałym rezerwacie otoczonym drutem kolczastym tolerancji.
Legiony rzymskie stosowały nader skuteczny szyk bojowy zwany żółwiem – czworobok szczelnie osłonięty po bokach i od góry wielkimi tarczami z wolna, lecz nieuchronnie posuwał się do przodu przez atakującą tłuszczę barbarzyńców. Gdy ktoś padł, zwierano szyk, by zapełnić lukę, i posuwano się dalej.
Mój ojciec miał 11 lat, gdy bezsilnie oglądał ze swojej Pragi płonącą w powstaniu Warszawę na drugim brzegu. W połowie września już byli „wyzwoleni” przez Sowietów z udziałem berlingowców. To dlatego w „Czterech pancernych” Janek podczas szturmu odnosi ciężkie rany i ląduje na długo w szpitalu, co pozwalało uniknąć kłopotliwych pytań o to, co też nasi bohaterowie i ich sowieccy towarzysze broni robili przez parę następnych miesięcy, obserwując bezkarne obracanie Warszawy w rumowisko gruzów. Tak, rachunek za zniszczenie naszej stolicy powinniśmy wystawić po równo – i Niemcom, i Rosjanom!
Przeciwko odbudowie zniszczonego przez Niemców Pałacu Saskiego głosowali solidarnie posłowie Platformy Obywatelskiej, Lewicy i… przedstawiciel mniejszości niemieckiej w Polsce! Tej, która z łaski polskiej tolerancji ma zagwarantowane miejsce w Sejmie, gdzie nie znalazłaby się w wyniku głosowania.
Publicysta polityczny poczuwa się do misji przenikania faktycznych, często głęboko ukrytych przyczyn tych czy innych zjawisk, ale jak widzę po komentarzach umieszczanych pod elektronicznymi wersjami moich artykułów, Czytelnicy naszej gazety od dawna równie dobrze jak ja odczytują intencje tzw. opozycji, którą wielokrotnie według definicji księcia Adama określałem mianem partii antypolskiej. Żaden z jej szefów ani znanych działaczy na to się nie oburzył, więc czy sądzą państwo, że obrażą się na tytułowe określenie? Ależ skąd! Geld ist Geld, a jurgieltnik to popłatny zawód, powodujący galopujący zanik sumienia.
Już w rok po sławetnym „upadku komunizmu” w 1989, żeby dowiedzieć się nieco prawdy o Polsce i świecie, trzeba było pożegnać się na zawsze z „Gazetą Wyborczą”, pozbawioną symbolu Solidarności przez Lecha Wałęsę; była to bodaj jedyna dobra rzecz, jaką zdziałał. Na stronie tytułowej „wybiórczej” zamiast napisu pozostała czerwona plama, stanowiąca przedtem jego tło. Odkrywaliśmy wówczas nowe pisma – „Tygodnik Solidarność”, dziennik Wierzbickiego „Nowy Świat” w 1992 przekształcony w tygodnik „Gazeta Polska” i „Najwyższy Czas!” Korwin-Mikkego. Z szyderczej rubryki w tym ostatnim zaśmiewaliśmy się do rozpuku z wiadomości o kretyńskich „Postępach postępu”, czyli pierwocinach politpoprawności. 30 lat później nie jest nam do śmiechu, bo większość tych kretynizmów uzyskała w krajach zachodnich sankcję prawną.