Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Wydawałoby się, że po czterech dekadach od wprowadzenia przez antypolską komunistyczną mafię stanu wojennego pojmowanie świata w tym stylu dawno odeszło na śmietnik historii, tymczasem nic podobnego! 40 lat minęło jak jeden dzień, a my, ze starszego pokolenia, ze zgrozą widzimy wszelkie objawy traktowania Polski jak za czasów peerelowskiego państwa wasalnego.
Gdyby sądzić z efektów rozmów Putina z Bidenem, to Rosja jawi się jako prawdziwe i groźne supermocarstwo w odróżnieniu od zdziadziałych i zagubionych w wyzwaniach współczesnego świata Stanów Zjednoczonych. Moskwa na użytek zagranicy pręży muskuły, pohukuje, „śmieszy, tumani, przestrasza”. I to z dobrym skutkiem, bo jak niegdyś sławetni sowietolodzy, tak i dziś doradcy Białego Domu najwyraźniej nie rozumieją właściwej natury Rosji. Gdy jej skrzętnie skrywane problemy wypływają znienacka na powierzchnię, budzą wściekłość lokatora Kremla, jak w historii, którą opowiem.
Czwórka to w naszej tradycji kulturowej niezbyt szczęśliwa liczba – wedle ucznia Freuda, twórcy pojęcia archetypu Carla Gustava Junga, nawet przy Trójcy Świętej kryje się w cieniu czwarta, w swoisty sposób „uzupełniająca” ją osoba – Diabeł.
Tak się efektownie nazywał jedyny hollywoodzki film ekscentrycznego brytyjskiego geniusza kina Kena Russella, ale nie chodzi mi o przedstawiony tam eksperyment w duchu SF, wyzwalający w człowieku podkłady doświadczeń z okresu jaskiniowego. Uderzyła mnie trafność tego tytułu w odniesieniu do naszego polskiego, na pozór równie tajemniczego zjawiska całkowicie odmiennego postrzegania rzeczywistości przez żyjące w tym samym kraju, a kompletnie sobie obce grupy – społeczne? Ideowe? W obliczu 40. rocznicy wprowadzenia stanu wojennego odtwarzam w pamięci powszechne wówczas odczucie, że ci, którzy w interesie Kremla i własnej bandy wzięli się za mordowanie „Solidarności”, nie mają nic wspólnego z nami, Narodem Polskim.
Ileż szumu wywołał niegdyś ten znakomity plakat „Gazety Polskiej” oskarżeń o polski szowinizm i pogardę wobec innych narodów. Ale to nie my, a sami Rosjanie wynaleźli termin „raszyzm”, zręcznie łączący rasizm z istotnie dość pogardliwym zniekształconym z angielskiego Russia - „Rasza”, czy jak wolą Ukraińcy - „raszka”.
Podczas zwycięskiej ofensywy azerskiej rok temu na trudnym, górzystym polu boju w Karabachu, odwojowywanym po 30 latach armeńskiej okupacji, specjaliści odnotowali całkowicie nowe taktyki, których analiza ważna jest i dla nas. Z dwóch powodów. Pierwszy – sytuacja geopolityczna pogarsza się, a w naszym regionie bliska jest wybuchu wojny. Tej prawdziwej, bo do tzw. hybrydowej już się niestety przyzwyczailiśmy. Drugi powód to nadal niedostateczny po latach zaniedbań i świadomego niszczenia przez rządy PO stan liczebny i poziom uzbrojenia Wojska Polskiego. Nie można dopuścić, by najnowocześniejsze w tym względzie rozwiązania pojawiły się za późno, jak w 1939 r., gdy polskiego nieba musiały bronić przestarzałe samoloty, bo nowe były na etapie prototypów.
Taki norwidowski okrzyk wydarł mi się z głębi duszy na widok mapki obrazującej jedno z europejskich badań opinii społecznej. Na pytanie, czy uważają, iż rodzima kultura przewyższa inne, różne nacje udzieliły odpowiedzi ujęte w procentach, a rozziew „nożyc” tych opinii jest ogromny – od 89 proc. dla dumnej ze starożytnej tradycji Grecji do najniższej w całej Europie samooceny ziomków Cervantesa właśnie – 20 proc. Hiszpanów!
Podobno dziś nie liczy się rzeczywistość, lecz narracja, czyli umiejętne przedstawienie, a może nawet i zafałszowanie na własną korzyść tej rzeczywistości. Stąd sukcesy wojny hybrydowej. Nie można złapać za rękę zielonych ludzików, bo dzięki zręcznej narracji najeźdźcy okażą się a to uciśnioną rdzenną ludnością, którą musi wyzwolić miłująca pokój i sprawiedliwość Rosja, jak w Gruzji czy na Ukrainie, a to uchodźcami uciekającymi przed rzekomymi wojnami, którzy z użyciem nożyc do cięcia drutu rwą się do zamieszkania nad Wisłą. Dlaczego nie przebija się narracja przeciwna – napastowanych przez Kreml i jego marionetki krajów? Albo dlatego, że jest słabo prowadzona, albo dla wszystkich pozostałych niewygodna.
Warto jednak zaglądać na karty polskiej klasyki literackiej, nawet takich opluwanych przez różne profesorskie gdule rasistów (w domyśle: także faszystów i antysemitów), jak Henryk Sienkiewicz. Dowiedzieć się odeń możemy, iż po katastrofie wojny domowej wywołanej przez warcholstwo polskiego szlachcica Zenobiego Chmielnickiego, który dla prywaty rozpętał kozacki bunt, gdy się go udało z najwyższym wysiłkiem stłumić - na osłabioną Rzeczpospolitą napadł potężny wróg zewnętrzny. Co zaś najgorsze, znalazł wewnątrz kraju całkiem sporo zwolenników.
Świętowaliśmy odrodzenie Polski w 1918 r. w nastroju podniosłym, mimo trudnej sytuacji na granicy wschodniej, ataków ze strony naszych zachodnich sojuszników i uaktywnienia wrogiej agentury wewnątrz kraju. Mimo tego, że wszystkie niechętne nam siły pragnęły na wszelkie sposoby tę radość z odzyskanej wolności nam uniemożliwić, a przynajmniej zakłócić i zepsuć.
W Polsce jakoś niezauważone przeminęły dwie rocznice związane z Rosją – 4 i 7 listopada. Wygląda na to, że mało kto je z czymkolwiek kojarzy, tymczasem nadal mają one istotne znaczenie dla poznawania mentalności naszego groźnego sąsiada. Przez z górą 70 lat istnienia Związku Sowieckiego świętowano tam 7 tzw. rewolucję październikową, czyli dorwanie się do władzy bolszewików, a od 2011 r. zastąpiły to 4 listopada obchody Dnia Nienawiści do Polaków – co ja mówię: Dnia Jedności Narodowej ku czci wygnania wstrętnych Lachów z Kremla w 1612 r. Wot, „pamięć historyczna”! Tylko że tak naprawdę polski garnizon Kremla skapitulował… właśnie 7 listopada, a już rok później nowy car Michaił Romanow ustanowił Dzień Wyzwolenia Moskwy od Polskich Najeźdźców, obchodzony co roku w listopadzie aż do końca caratu.
Dawniej znane było pojęcie „emigracja wewnętrzna”, odmowa współpracy z komunistycznym reżimem i skupienie się na własnej pracy, próba odizolowania się z zewnętrznych opresyjnych okoliczności. Taktyka ta przypomniała mi się dlatego, że mimo obalenia ustroju komunistycznego można odnieść wrażenie, iż mamy jakąś „okupację wewnętrzną”. Wrogie Polsce siły okupują nasz system sądownictwa, produkcję filmową wytwarzającą za państwowe pieniądze antypolskie dzieła, okupują uniwersytety, by wytwarzać w nich antypolskie elity hołdujące ideom groźnym wręcz dla podstaw naszej państwowości.
Tak pod koniec XIX w. nazywano angielsko-rosyjską rywalizację na terenie Afganistanu, mistrzowsko opisaną przez Rudyarda Kiplinga w powieści „Kim” zakazanej w PRL jako „imperialistyczna”. Co miał Afganistan gdzieś na krańcach świata do imperialnego statusu Wielkiej Brytanii i Rosji? Kiedyś także na Zachodzie istnieli specjaliści od globalnej strategii, co za prezydentury Ronalda Reagana zaowocowało rozbiciem imperium zła. Dziś mało kto ze światowych polityków rozumie, że wielka gra bynajmniej się nie skończyła, a jej przejawy widzimy nie tylko w Afganistanie, lecz także na wielu innych polach, m.in. na polsko-białoruskiej granicy.
Pochłonięci jesteśmy ekscesami UE, ale świat nie zwraca większej uwagi na konwulsje poronionego paneuropejskiego projektu i zajmuje się realnymi problemami. Oczywiście wszystko to jest wzajemnie powiązane i dobrze, że w Polsce i kilku innych krajach znalazły się kręgi myślące o przyszłości Europy na serio, czego dowodem jest stopniowe krzepnięcie Trójmorza, najlepszej alternatywy na czasy, gdy Unia sama się wykończy przez samobójcze lewackie programy typu nowych zielonych ładów.
Język niemiecki nigdy nie był w Polsce zbyt popularny poza sferą techniczną, gdzie jeszcze niedawno straszyły nas, humanistów, jakieś krajzegi, bratrury i inne dinksy i wichajstry, dziś wyparte przez terminy angielskie, ale pewnych rzeczy nie da się wypowiedzieć krócej i celniej niż w języku Goethego, Hegla i Hitlera: „Maul halten!”, „Raus!”, „Nur für Deutsche!”.
Po wystąpieniu premiera Morawieckiego w Parlamencie Europejskim rozpętało się pandemonium zlewaczonej ideologii. Wreszcie ponownie zabrała głos pani nad-komisarz i zapowiedziała, iż Polska będzie karana za naruszanie „wartości europejskich”.
Kręciłem kiedyś dokument o klasztorze prawosławnym św. Onufrego w Jabłecznej. W przerwie zdjęć pożywialiśmy się z ekipą w barku położonym tuż nad Bugiem i staliśmy się świadkami niezwykłego zdarzenia. Oto z białoruskiego brzegu plusnął do rzeki młody psiak i zaczął płynąć ku nam.
To słowo kiedyś miało neutralny wydźwięk, oznaczając po prostu zgrupowanie blisko siebie położonych wysp, ale później wkroczyła literatura. My mieliśmy „Archipelag ludzi odzyskanych”, socrealistyczne dzieło wielce utalentowanego Igora Newerlego, które utonęło w niepamięci po pojawieniu się napisanego 10 lat później „Archipelagu GUŁag” Sołżenicyna.
Genialny Jacek Malczewski mówił o sobie: „Gdybym nie był Polakiem, nie byłbym artystą”, a swoim uczniom powtarzał: „Malujcie tak, by Polska zmartwychwstała!”. Wtedy bowiem Polski nie było i mało kto z naszych rodaków wierzył, że jeszcze się odrodzi. Ci, którzy wierzyli, byli wyśmiewani jako szaleńcy – czy to wtedy, gdy malowali Polskę zrywającą kajdany, czy gdy przywdziali „szary strzelca strój”. Czy to przypadek, że w portrecie z 1916 r. Józefa Piłsudskiego w legionowej kurtce, spod twarzy Komendanta przebijają rysy autoportretu samego Malczewskiego? Nie, bo patriotyzm ma jedną twarz. Podobnie jak zdrada…
Szekspir by tego nie umiał opisać: stało się, Polska podeptała największe świętości, czyli orzeczenia TSUE, a więc dokonała polexitu i stoczyła się poniżej poziomu dyktatury Łukaszenki, a wedle pani Holland zapewne już szykuje się do nowego Holocaustu. Poziom histerii totalniaków po wyroku polskiego Trybunału Konstytucyjnego przebił stratosferę. Chyba już zaczęli zbierać kamienie, by wedle recepty dr Ewy Kopacz zabić nas, obmierzłe dinozaury, czy raczej faszystowskie gady.