Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Czy między chrześcijańską wiarą oraz rozumem i jego wytworami, przede wszystkim filozofią i nauką, zachodzi sprzeczność? Mędrcy z Ewangelii św. Mateusza symbolizują odmienne stanowisko, któremu w naszych czasach dało wyraz wielu myślicieli katolickich, m.in. św. Jan Paweł II w encyklice „Fides et ratio” („Wiara i rozum”) i Benedykt XVI.
Już jako chłopiec Joseph Ratzinger chciał być biskupem i kardynałem. Był chrześcijaninem, dla którego wiara jest wiarą poszukującą zrozumienia. Został jednym z najwybitniejszych teologów katolickich naszych czasów, zajmując poczesne miejsce w historii teologii.
Okres Bożego Narodzenia i poprzedzające go dni to czas, w którym dokonuje się wyjątkowa emanacja dobra. Jeśli Peter Hahn ma rację, że najbardziej wstrząsającą diagnozą naszych czasów jest dogłębny brak nadziei, to jej ożywienie w adwencie jest czymś arcyważnym.
Jutro będziemy świętować wydarzenie, które zainicjowało nowy etap w dziejach ludzkości. Co się stało w tamtą betlejemską noc? Narodził się Jezus z Nazaretu, syn Maryi i Józefa. Starożytni myśliciele, m.in. Platon w „Uczcie”, i poeci byli przekonani, że miłość jest dążeniem tego, co mniej doskonałe, ku temu, co bardziej doskonałe.
Czy przekonanie, że miłowanie drugiego człowieka jest dobre, a miłość samego siebie jest grzeszna, jest zgodne z prawdą? I czy miłość siebie i miłowanie bliźniego wykluczają się? To dlaczego wielka księga mądrości – Biblia – mówi: „Kochaj bliźniego jak siebie samego”?
Jedną z głównych przyczyn międzyludzkich dramatów, a wcale nie tak rzadko tragedii, jest bardzo mocno zakorzenione w świadomości społecznej fałszywe przekonanie, że miłość, w szczególności miłość erotyczna, jest tożsama z zakochaniem się. O ile jednak zakochanie się jest upragnionym, trwającym przez pewien czas stanem emocjonalnym, o tyle miłość jest względnie trwałą duchową energią, postawą i sposobem bycia człowieka oraz sztuką traktowania go.
Czym jest miłość, np. miłość matki do dziecka? Nie jest tożsama z aktywnością seksualną i sympatią, z życzliwością i szacunkiem, a nawet z zakochaniem się. Natomiast jest odkryciem i przeżyciem niepowtarzalności i arcyważności osoby.
Gdy rozpoczyna się adwent, za każdym razem przychodzi mi na myśl początek rozważań Karla Rahnera: „I znów jest adwent w Twoim Kościele, Boże. Znów wracamy do modlitwy tęsknoty i wyglądania, pieśni nadziei i obietnicy”.
Kto w naszych czasach pretenduje do bycia królem ludzkich serc? Kto zagubionym ludziom obiecuje raj na ziemi? Kogo słuchają i naśladują? Na liście kandydatów znajdują się na pewno celebryci. Są też pretendenci bezosobowi – przede wszystkim smartfon, ale i moda, nowe ideologie itp. Jakie wartości kandydaci ci propagują? Oczywiście wieczną młodość i zdrowie, wygodę i przyjemność, sukces i popularność.
Z okazji Narodowego Święta Niepodległości bardzo dużo mówiono o jedności mieszkańców naszego kraju. Sto lat temu – argumentowano – przywódcy polityczni spierali się wprawdzie ostro o kształt naszej ojczyzny, a mimo to potrafili w sprawach fundamentalnych zachować jedność.
„Ojczyzna – pisze o. prof. Józef M. Bocheński – to (…) coś podobnego do ojca czy matki i nie myli się tradycja wielu ludów, gdy ją matką nazywa”. Ojczyzna jest rzeczywistością, która – w przeciwieństwie do narodu – jest przez nas wybierana i stanowi splot czy syntezę wspólnoty ziemi, wspólnoty osób, wspólnoty historycznej, a nade wszystko wspólnoty kultury i wartości.
Coraz większy niepokój budzą agresja, nienawiść i pogarda formacji Donalda Tuska i jego samego wobec Zjednoczonej Prawicy oraz jej sympatyków. Zjawiska takie wcześniej czy później kończą się przemocą fizyczną, czego dowodem są ostatnie wydarzenia.
Stając w zadumie nad grobami, zapalając znicze i wspominając swoich bliskich zmarłych, zastanawiamy się nad życiem i śmiercią. Życie to cudowna i piękna rzecz. Niestety, jego końcem jest śmierć. „Śmierć człowieka – pisze Tadeusz Żychiewicz – jest podwójnym absurdem, jeśli się zważy, że poprzez śmierć świadomy siebie i refleksyjny podmiot staje się nagle rzeczą.
Faktem jest, że część dorosłych mieszkańców naszego kraju jest zaczadzona nihilizmem i panświnizmem. Pochowano wprawdzie jego propagatora, natomiast jego wyznawcy nie tylko mają się dobrze, lecz także zarażają tą filozofią i postawą życiową najmłodsze pokolenie.
Chrześcijaństwo nie deprecjonuje szczęścia ziemskiego, lecz jedynie odsłania daremność poszukiwania szczęścia absolutnego w doczesności poprzez tworzenie sobie bożków zdrowia, atrakcyjnego wyglądu, wygody, bogactwa itp., oddawanie się stanom orgiastycznym, wymyślanie sobie nowych utopii i pogrążanie się w świecie wirtualnym.
Doświadczenie przynosi nam trzy doniosłe prawdy. Faktem jest, że doczesność obdarowuje nas szczęściem w różnych postaciach – głęboką radością, rozkoszą, zadowoleniem itp. Drugą prawdę wyraża Vittorio L. Castellazzi: „Rzeczywistość dnia codziennego zmusza nas do przyznania, iż nie istnieje doskonałe, pełne i absolutne szczęście”.
Piękny wrześniowy dzień – powód do radości. A jednak osoby przeziębione, czujące się źle wcale się nie cieszą. Dlaczego?
Szczęście, które zależy od nas samych, ma paradoksalną naturę: gdy go namiętnie poszukujemy, umyka nam; natomiast przychodzi do nas wówczas, gdy nasza troska i aktywność jest skoncentrowana na jego fundamentach. „Tu, na ziemi – pisze André Comte-Sponville – mniej się mamy zajmować tym, co może nas uszczęśliwić, a bardziej tym, co czyni nas godnymi szczęścia”.
Mimo że tak często wybieramy szczęście iluzoryczne i jego namiastki, w głębi serca tęsknimy za szczęściem prawdziwym, chociaż niedoskonałym. André Comte-Sponville mówi: „Każde prawdziwe szczęście zakłada pewien stosunek do prawdy, ponieważ kiedy się żyje w kłamstwie czy w złudzeniu, doświadcza się tylko fałszywego szczęścia, szczęścia iluzorycznego”.
Panuje dość powszechne przekonanie, że każdy ma własny, indywidualny pogląd na temat tego, czym jest szczęście. Zdają się to potwierdzać liczne definicje tego fenomenu. Jednak z faktu, że każdy przeżywa je po swojemu, wcale nie wynika, iż nie ma czegoś takiego, co filozofowie nazywają istotą szczęścia.