Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Czytana niedawno w kościołach przypowieść Jezusa o pszenicy i chwastach zawiera przynajmniej dwie doniosłe myśli: odnoszącą się do genezy zła oraz dotyczącą mądrego sposobu radzenia sobie z nim. „Sam Jezus – zauważa wybitny myśliciel francuski Paul Ricoeur – w jakimś momencie, jak mi się wydaje, całkowicie zgadza się ze zdaniem, że zło jest możliwe!
Dlaczego część młodych kobiet, w tym Polek, nie chce zakładać rodzin ani rodzić dzieci? Czy tylko z powodu trudnych warunków materialnych – zarobkowych, mieszkaniowych itp.? Główna przyczyna jest głębsza – mentalna.
Jak to jest możliwe, że kilkadziesiąt procent mieszkańców naszej ojczyzny uznaje za swój taki obraz polskiej rzeczywistości, który ignoruje oczywiste fakty i elementarną logikę, połyka ewidentne kłamstwa i boi się zagrożeń, których wcale nie ma? Jednym z kluczy do zrozumienia tej sytuacji jest antropologiczno-psychologiczna prawda, na którą dawno temu zwrócił uwagę Erich Fromm.
Adekwatnym traktowaniem narodu, który wydał Kopernika, Chopina i św. Jana Pawła II, uchronił w 1920 r. Europę od komunizmu, w czasie wojny ratował Żydów, a kilkadziesiąt lat później stworzył dziesięciomilionowy antykomunistyczny ruch narodowo-społeczny Solidarność i okazał się po agresji Rosji na Ukrainę miłosiernym Samarytaninem, przyjmując miliony uchodźców, powinien być szacunek, a nawet podziw.
Godność człowieka jest jedną z głównych wartości cywilizacji zachodniej. Biorąc pod uwagę deklaracje, wartość ta ma się wyjątkowo dobrze. Czy jednak potwierdza to praktyka?
Oglądając spotkania Donalda Tuska z jego sympatykami, odnosi się wrażenie, że są to seanse jakiejś sekty. I nie trzeba być psychiatrą, aby w mentalności i zachowaniu uczestników tych spotkań zauważyć objawy występujące w zaburzeniach psychicznych.
O tym, co się stanie w naszej ojczyźnie z katolicyzmem w najbliższych dziesięcioleciach, zadecyduje przede wszystkim to, ilu jej mieszkańców zachowa wiarę i jaka będzie jej jakość. Prof. Stanisław Grygiel apeluje: „Dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek Kościół winien skupić się na modlitwie o zachowanie wiary w ludziach, bo sukcesy na innych polach działalności nic mu nie pomogą”.
Czy dla chrześcijaństwa liczy się tylko wiara? A może jego istota jest tożsama z określoną, wzniosłą etyką? Pytania te sugerują dwie fałszywe odpowiedzi, dwie pokusy, przed jakimi stoją wyznawcy Jezusa Chrystusa, dwie błędne drogi egzystencji chrześcijańskiej.
Aby uczciwie ocenić tzw. transformację ustrojową, w tym 4 czerwca, należy sobie odpowiedzieć przynajmniej na kilka pytań
Gdyby podczas wyborów mieszkańcy naszego kraju kierowali się tylko – jak powinno być w zdrowej demokracji – motywami politycznymi, Zjednoczona Prawica wygrałaby w cuglach. Większość wyborców ma bowiem poglądy konserwatywne i solidarnościowo-prosocjalne. Niestety, udało się podzielić naszych rodaków według kryteriów pozapolitycznych na dwa wrogie obozy.
Wielu chrześcijan doświadcza kruchości swojej wiary m.in. z tego powodu, że mimo iż nie wątpią oni w istnienie Boga, to jednak mają trudność z „zobaczeniem Jego twarzy” – z dostępnością do prawdy na temat Jego istoty.
Język pogardy Donalda Tuska wobec PiS i jego wyborców osiągnął poziom, który budzi najgorsze skojarzenia. Nie wykluczając dość powszechnej opinii, że jest to efekt jego frustracji, uważam, że chodzi o zaplanowaną, wyrachowaną i konsekwentnie stosowaną metodę.
Obcując z przyrodą, mam głębokie przeświadczenie, że poprzez jej piękno uśmiecha się do nas z miłością i czułością Stwórca. Jednak Jego uśmiechu nie mylę z Nim samym. Już ludzie pierwotni mieli poczucie sakralności przyrody i być może przeczuwali istnienie jej Stwórcy.
Najnowszy film Krzysztofa Zanussiego, jednego z największych polskich reżyserów, „Liczba doskonała”, odbiera się jak jego testament artystyczny.
W jednym z kazań ks. prof. Józef Tischner powiedział: „To bardzo ważna sprawa, żeby człowiek umiał odczytywać znaki, jakie mu Bóg daje. Bo Bóg daje znaki. One nie są nigdy całkiem wyraźne, całkiem jednoznaczne. Zawsze są trochę niejasne.
Nasze istnienie rozgrywa się przede wszystkim w teraźniejszości. Nie bylibyśmy jednak w stanie żyć bez wybiegania tęsknotami, oczekiwaniami i nadziejami w kierunku przyszłości. A jaka jest w naszym życiu rola przeszłości? Nie jest rzeczą pożądaną – do czego mają skłonność ludzie starsi – „karmienie się” tylko przeszłością.
Już 80 lat temu Gabriel Marcel zauważył, że w Europie, w szczególności w jego ojczyźnie – we Francji, dokonuje się proces, który nazwał „grzechem przeciwko samemu życiu” – następuje osłabienie woli życia. A jedna z książek Ericha Fromma ma tytuł „Czy nadal kochamy życie?”.
Jednym z filarów chrześcijaństwa jest prawda o naszym zmartwychwstaniu. Niestety, od pewnego czasu grunt pod tą oszałamiającą prawdą jest usuwany przez wielkie samooszustwo, co jest jednym z głównych źródeł obecnego kryzysu chrześcijaństwa.
Leszek Kołakowski stwierdza: „Zło stanowić będzie po wiek wieków nieusuwalny składnik świata…”. Ci, którzy uważają inaczej, przyczyniają się do jego powiększania. Natomiast zło można minimalizować.
Na czym oparta jest teza, że tym, co często jest źródłem zła bądź mu sprzyja, jest niewłaściwie uformowane lub zakłócone przeżywanie przez człowieka własnej wartości? Dowodzą tego przede wszystkim analizy psychologiczne osobowości wielkich zbrodniarzy i wielokrotnych morderców.