Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Gdyby podczas wyborów mieszkańcy naszego kraju kierowali się tylko – jak powinno być w zdrowej demokracji – motywami politycznymi, Zjednoczona Prawica wygrałaby w cuglach. Większość wyborców ma bowiem poglądy konserwatywne i solidarnościowo-prosocjalne. Niestety, udało się podzielić naszych rodaków według kryteriów pozapolitycznych na dwa wrogie obozy.
Wielu chrześcijan doświadcza kruchości swojej wiary m.in. z tego powodu, że mimo iż nie wątpią oni w istnienie Boga, to jednak mają trudność z „zobaczeniem Jego twarzy” – z dostępnością do prawdy na temat Jego istoty.
Język pogardy Donalda Tuska wobec PiS i jego wyborców osiągnął poziom, który budzi najgorsze skojarzenia. Nie wykluczając dość powszechnej opinii, że jest to efekt jego frustracji, uważam, że chodzi o zaplanowaną, wyrachowaną i konsekwentnie stosowaną metodę.
Obcując z przyrodą, mam głębokie przeświadczenie, że poprzez jej piękno uśmiecha się do nas z miłością i czułością Stwórca. Jednak Jego uśmiechu nie mylę z Nim samym. Już ludzie pierwotni mieli poczucie sakralności przyrody i być może przeczuwali istnienie jej Stwórcy.
Najnowszy film Krzysztofa Zanussiego, jednego z największych polskich reżyserów, „Liczba doskonała”, odbiera się jak jego testament artystyczny.
W jednym z kazań ks. prof. Józef Tischner powiedział: „To bardzo ważna sprawa, żeby człowiek umiał odczytywać znaki, jakie mu Bóg daje. Bo Bóg daje znaki. One nie są nigdy całkiem wyraźne, całkiem jednoznaczne. Zawsze są trochę niejasne.
Nasze istnienie rozgrywa się przede wszystkim w teraźniejszości. Nie bylibyśmy jednak w stanie żyć bez wybiegania tęsknotami, oczekiwaniami i nadziejami w kierunku przyszłości. A jaka jest w naszym życiu rola przeszłości? Nie jest rzeczą pożądaną – do czego mają skłonność ludzie starsi – „karmienie się” tylko przeszłością.
Już 80 lat temu Gabriel Marcel zauważył, że w Europie, w szczególności w jego ojczyźnie – we Francji, dokonuje się proces, który nazwał „grzechem przeciwko samemu życiu” – następuje osłabienie woli życia. A jedna z książek Ericha Fromma ma tytuł „Czy nadal kochamy życie?”.
Jednym z filarów chrześcijaństwa jest prawda o naszym zmartwychwstaniu. Niestety, od pewnego czasu grunt pod tą oszałamiającą prawdą jest usuwany przez wielkie samooszustwo, co jest jednym z głównych źródeł obecnego kryzysu chrześcijaństwa.
Leszek Kołakowski stwierdza: „Zło stanowić będzie po wiek wieków nieusuwalny składnik świata…”. Ci, którzy uważają inaczej, przyczyniają się do jego powiększania. Natomiast zło można minimalizować.
Na czym oparta jest teza, że tym, co często jest źródłem zła bądź mu sprzyja, jest niewłaściwie uformowane lub zakłócone przeżywanie przez człowieka własnej wartości? Dowodzą tego przede wszystkim analizy psychologiczne osobowości wielkich zbrodniarzy i wielokrotnych morderców.
Kościół płaci ogromną cenę za bezkrytyczne przyjęcie przez część katolików pod wpływem presji mediów antykatolickich fałszywej tezy o tym, że zjawisko pedofilii było kilkadziesiąt lat temu postrzegane i oceniane, również przez biskupów, tak samo jak obecnie.
Wartość człowieka współkonstytuują dwa rodzaje wartości. Jedne wiążą się z faktem, że jesteśmy osobami, a nie zwierzętami czy roślinami. Filozofowie nazywają je wartościami ontycznymi. Każdy z nas jako niepowtarzalna wartość (ja aksjologiczne) jest obdarzony godnością i przez to zasługuje na szacunek.
Ekologiści i inni ideologowie kwestionują przekonanie o wyjątkowym miejscu człowieka w rzeczywistości i jego królewskości. A na jakiej podstawie jest oparta prawda o wyższości aksjologicznej człowieka? Najpierw na elementarnej intuicji; dzięki niej nie mamy wątpliwości, że np. złamanie gałązki drzewa i skrzywdzenie dziecka to czyny o radykalnie odmiennej randze.
Wielki Post jest okazją do namysłu nad źródłami lub korzeniami zła w człowieku. Katolicyzm wskazuje siedem grzechów głównych: pychę, chciwość, nieczystość, zazdrość, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, gniew i lenistwo. A za najważniejszy grzech uważa pychę.
Pokolenie obecnych licealistów nazywa się pokoleniem płatków śniegu lub pokoleniem Z. „Bo czują się – pisze Liliana Sonik – wyjątkowi jak śnieżynki, wśród których nie ma dwu identycznych, ale też jak śnieżynki są bezbronni wobec najmniejszych przeciwności”.
Chrześcijaństwo pierwszych wieków miało wielkiego konkurenta w postaci gnozy – systemu, który ignorował rzeczywistość i głosił samozbawienie człowieka, uważając, że jest on zdolny o własnych siłach, w oparciu o moc samopoznania wyzwolić się ze swej nędznej egzystencji. Jednym z pierwszych wielkich chrześcijańskich polemistów z gnozą był żyjący w II w. św. Ireneusz, biskup i doktor Kościoła, autor słynnej formuły: „Chwałą Boga jest żyjący człowiek”.
Czy można czynić dobro pod przymusem? Można. A czy jest to możliwe, gdy kierujemy się niskimi pobudkami? I na tej drodze powstaje bardzo dużo dobra. A jednak w obu tych sytuacjach nie rodzi się w nas dobro moralne.
Dobro można czynić w trojaki sposób. Czyni je np. chirurg, jak w „Znachorze” (powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza), który wykonuje operację, kierując się motywem bezinteresowności i szlachetności – dlatego że wymaga tego sytuacja. Można leczyć ludzi tylko dla finansowej gratyfikacji.
Nasza ojczyzna, obrzydzana nam przez część liberalno-lewicowych mediów i ojkofobów, przekształca się raz w roku w cudowny kraj, emanujący niespotykanym nigdzie na świecie altruizmem, czyli miłością. Czy jednak utożsamienie altruizmu i miłości jest zgodne z prawdą? Dlaczego nie ma w Biblii słowa „altruizm”? Dlaczego poddaje je krytyce jeden z największych etyków Max Scheler? I dlaczego o. Józef M. Bocheński uważa, że utożsamienie altruizmu z miłością jest przesądem?