Sprawdź gdzie kupisz Gazetę Polską oraz Gazetę Polską Codziennie
Lista miejsc »
Z OSTATNIEJ CHWILI
Ostatnio dosyć często zadają mi pytania na temat takich lub owakich zdarzeń dotyczących telewizji – nominacji, zwolnień dziennikarzy, dzielenia stanowisk itp. Odpowiadam standardowo, że nie chcę komentować spraw jednostkowych, bo przypomina mi to malowanie balustrad na Titanicu. Mediów publicznych w obecnym kształcie nic nie jest w stanie uratować. Można – mówiąc w przenośni – tego molocha jedynie zburzyć, ziemię zaorać i posolić.
Skądinąd jeszcze na 100 dni (do wyborów) powinno nam cierpliwości wystarczyć. A co potem? Mając, w co wierzę, większość rządową i wsparcie prezydenta, uporządkować sprawy na Woronicza i Malczewskiego. Kosztować to będzie trochę czasu i wysiłku, ale gdyby np. wspólnie z Kukizem udało się zdobyć większość konstytucyjną, wtedy byt Krajowej Rady i jej utrzymanków będzie można zakończyć od ręki.
I niech ręka Boska chroni naszych przyszłych ustawodawców przed próbami naprawy! KRRiT musi zniknąć raz na zawsze! Część jej kompetencji (ład częstotliwości) może przejąć Ministerstwo Łączności. A reszta? Media, zwane publicznymi, jako spółki skarbu państwa muszą zostać rozwiązane i powołane na nowo jako jednostki użyteczności publicznej, dobro ogólnonarodowe na podobieństwo Muzeum Narodowego, Teatru Wielkiego itp. Można dyskutować, czy ich prezes powinien być członkiem Rady Ministrów, czy jednym z zastępców ministra kultury i dziedzictwa narodowego. Nowe media nie musiałyby zajmować się zarabianiem pieniędzy ani ścigać w emisji reklam. Obligatoryjna, niewysoka opłata abonamentowa, płacona razem z rachunkiem za światło, wsparta daniną reklamową stacji prywatnych (w zależności od udziału w rynku reklam – opróżnionym przez media narodowe) absolutnie by wystarczyła.
I to nie tylko na bieżącą działalność, ale i na powrót szeroko zakrojonej misji kulturalnej i edukacyjnej, na teatry, filmy i programy rozrywkowe na najwyższym poziomie. Przy okazji należałoby w jak najszerszym stopniu wrócić do produkcji własnej i przyjrzeć się upasionym na publicznym groszu firmom producenckim, które kiedyś miały służyć potanianiu kosztów, a stały się matecznikiem korupcji.
O wspomniany poziom dbałyby Rady Programowe, wyłonione demokratycznie przez przedstawicieli liczących się stowarzyszeń twórczych i naukowych, wspierające jednoosobowych prezesów.
Powstałaby wreszcie skuteczna zapora przeciwko chamstwu, szmirze, a także bezmyślnemu naśladownictu obcych, często antypolskich wzorców.
Niemożliwe? Jestem przekonany, że najpóźniej za pół roku będziemy mogli o tym rozmawiać na publicznej antenie. Otwartej, pluralistycznej, a nade wszystko mądrej i kulturalnej.
Jednak aby się to stało, trzeba (biorąc przykład z Katona, recytującego gnuśnym Rzymianom, że Kartagina musi być zburzona) powtarzać to samo o dzisiejszych quasi-mediach para-publicznych.
Źródło: Gazeta Polska
Skądinąd jeszcze na 100 dni (do wyborów) powinno nam cierpliwości wystarczyć. A co potem? Mając, w co wierzę, większość rządową i wsparcie prezydenta, uporządkować sprawy na Woronicza i Malczewskiego. Kosztować to będzie trochę czasu i wysiłku, ale gdyby np. wspólnie z Kukizem udało się zdobyć większość konstytucyjną, wtedy byt Krajowej Rady i jej utrzymanków będzie można zakończyć od ręki.
I niech ręka Boska chroni naszych przyszłych ustawodawców przed próbami naprawy! KRRiT musi zniknąć raz na zawsze! Część jej kompetencji (ład częstotliwości) może przejąć Ministerstwo Łączności. A reszta? Media, zwane publicznymi, jako spółki skarbu państwa muszą zostać rozwiązane i powołane na nowo jako jednostki użyteczności publicznej, dobro ogólnonarodowe na podobieństwo Muzeum Narodowego, Teatru Wielkiego itp. Można dyskutować, czy ich prezes powinien być członkiem Rady Ministrów, czy jednym z zastępców ministra kultury i dziedzictwa narodowego. Nowe media nie musiałyby zajmować się zarabianiem pieniędzy ani ścigać w emisji reklam. Obligatoryjna, niewysoka opłata abonamentowa, płacona razem z rachunkiem za światło, wsparta daniną reklamową stacji prywatnych (w zależności od udziału w rynku reklam – opróżnionym przez media narodowe) absolutnie by wystarczyła.
I to nie tylko na bieżącą działalność, ale i na powrót szeroko zakrojonej misji kulturalnej i edukacyjnej, na teatry, filmy i programy rozrywkowe na najwyższym poziomie. Przy okazji należałoby w jak najszerszym stopniu wrócić do produkcji własnej i przyjrzeć się upasionym na publicznym groszu firmom producenckim, które kiedyś miały służyć potanianiu kosztów, a stały się matecznikiem korupcji.
O wspomniany poziom dbałyby Rady Programowe, wyłonione demokratycznie przez przedstawicieli liczących się stowarzyszeń twórczych i naukowych, wspierające jednoosobowych prezesów.
Powstałaby wreszcie skuteczna zapora przeciwko chamstwu, szmirze, a także bezmyślnemu naśladownictu obcych, często antypolskich wzorców.
Niemożliwe? Jestem przekonany, że najpóźniej za pół roku będziemy mogli o tym rozmawiać na publicznej antenie. Otwartej, pluralistycznej, a nade wszystko mądrej i kulturalnej.
Jednak aby się to stało, trzeba (biorąc przykład z Katona, recytującego gnuśnym Rzymianom, że Kartagina musi być zburzona) powtarzać to samo o dzisiejszych quasi-mediach para-publicznych.
Źródło: Gazeta Polska
Niezależna TOP
